Hoe Olympische atleten vechten voor eerlijke beloning en werkomstandigheden – Mother Jones

Toen Veronica Fraley postte vorige week op X dat ze haar huur niet kon betalen, de Amerikaanse discusster kreeg hulp van een bekende bron. “Ik snap je,” antwoordde Flavor Flav, een van de oprichters van de hiphopgroep Public Enemy. “Stuur me een DM en ik stuur VANDAAG de betaling, zodat je je MORGEN geen zorgen hoeft te maken,,, en ik zal morgen voor je duimen, LAAT GAAN,!!!”

Voor de Olympische Spelen van Parijs in 2024 tekende Flavor Flav een sponsorovereenkomst van vijf jaar met de Amerikaanse dames- en herenwaterpoloteams. En toen het erop aankwam Fraley te steunen toen ze voor haar land streed, werd hij vergezeld door Alexis Ohanian, medeoprichter van Reddit. Ondertussen hebben andere atleten zich tot fondsenwervende platforms zoals GoFundMe gewend om Parijs en verder te bereiken.

Veel kijkers stemmen af ​​op de Olympische Spelen voor deze gezonde verhalen: een individu dat door tegenslag heen vecht om zichzelf op het erepodium te hijsen. Maar moeten we overwegen waarom deze zware reizen überhaupt nodig zijn?

Er zijn enkele atletengroepen die dit idee in twijfel trekken. Global Athlete, dat zichzelf omschrijft als “een internationale door atleten geleide beweging”, is er daar een van. Volgens de website van de organisatie pakken haar leden “collectief de machtsongelijkheid tussen atleten en bestuurders aan” door te pleiten voor betere lonen en arbeidsomstandigheden, evenals rechten zoals vrijheid van meningsuiting.

Rob Koehler, directeur-generaal bij Global Athlete, zei in een interview dat de meeste problemen waarmee de groep wordt geconfronteerd, voortkomen uit het ‘verouderde model’ dat wordt gebruikt door het Internationaal Olympisch Comité, de niet-gouvernementele sportorganisatie die verantwoordelijk is voor de organisatie van de Olympische Zomerspelen, de Winterspelen en de Jeugdspelen.

“De meeste atleten kunnen amper hun huur betalen. De façade dat je voor altijd klaar bent als je Olympiër wordt, is zo ver van de waarheid,” zei hij. “Ze hebben 15, soms 20 jaar van hun leven geïnvesteerd, school opzijgezet, banen opzijgezet en zich gecommitteerd aan het doel om naar de Olympische Spelen te gaan. En als ze klaar zijn, liggen ze ‘s nachts wakker in hun bed en vragen zich af: ‘Wat ga ik hierna doen?’ Er is geen carrièrepad voor hen daarna. Dat is de realiteit.”

Toen er naar de beloning van atleten werd gevraagd, verwees het media relations team van het IOC naar een persbericht waarin het bestuur “zijn volledige steun uitsprak voor een eerlijke financiële beloning voor atleten.”

Volgens openbare financiële informatie op de website van het IOC verdiende het comité, een particulier gefinancierde non-profitorganisatie, tussen 2017 en 2021 7,6 miljard dollar. Het IOC zegt dat 90 procent van die inkomsten naar de Olympische Spelen, de ontwikkeling van atleten en de Olympische Beweging gaat, waartoe het IOC, de internationale sportfederaties en de nationale Olympische Comités behoren.

In hetzelfde IOC-bericht wordt uitgelegd dat het doel van de nationale comités is “om atleten te ontwikkelen, hen de best mogelijke trainings- en wedstrijdomstandigheden te bieden en hen te ondersteunen in hun opleiding en hun dagelijks leven met betrekking tot hun beroep.” Elk van de 206 nationale comités kiest de atleten die hun land vertegenwoordigen via een kwalificatieproces.

Het document verwees naar een verklaring van Emma Terho, voorzitter van de IOC Atletencommissie: “Atleten financieel belonen voor hun prestaties op de Spelen is gebruikelijk voor veel nationale Olympische comités en regeringen, terwijl internationale federaties helpen hun sport wereldwijd te ontwikkelen en de ontwikkelingskloof tussen de haves en de have-nots te dichten. Elke rol is belangrijk voor de atleten en voor de sport in het algemeen, want zonder dit werk zouden de verschillen tussen atleten over de hele wereld veel groter zijn dan ze nu zijn.”

Maar Global Athlete ziet de situatie anders. “Ze gebruiken retoriek om te zeggen dat de Nationale Olympische Comités betalen voor gouden medailles. Niet elk land doet dat, maar dat is hier niet het punt,” zei Koehler. “Elke atleet die de Spelen bezoekt, zou van de inkomsten moeten kunnen verdienen.”

Koehler benadrukte een studie die zijn groep in april 2020 publiceerde in samenwerking met Ryerson University en de Ted Rogers School of Management, waaruit bleek dat atleten slechts 4,1 procent van de inkomsten van de Olympische Beweging ontvangen via beurzen, subsidies en prestatieprijzen. Bovendien gaat slechts 0,5 procent van de IOC-fondsen rechtstreeks naar atleten, aldus de studie. Atleten mogen niet onderhandelen over deze aantallen.

Ondertussen verdelen de vijf grootste professionele sportcompetities ter wereld (de NFL, NBA, NHL, MLB en de Engelse Premier League) tussen de 40 en 60 procent van hun inkomsten onder de atleten.

In de aanloop naar de Olympische Spelen van 2020 in Tokio heeft het IOC regel 40 van het Olympisch Handvest bijgewerkt, die volgens de Global Athlete-studie concurrenten eerder verbood om te profiteren van hun associatie met de Olympische Spelen via niet-goedgekeurde, niet-Olympische bedrijfssponsors. Maar de studie van april 2020 suggereerde dat de versoepeling van de internationale statuten grotendeels ineffectief was geweest, aangezien minder dan 10 nationale comités de wijziging daadwerkelijk hadden doorgevoerd.

Het IOC heeft niet gereageerd op een vraag over de bevindingen van het onderzoek.

Koehler benadrukte dat het salaris van atleten niet het enige probleem is. Hij noemde specifiek incidenten bij de Spelen van Tokio, waarbij atleten hun baby’s niet mochten voeden tijdens de wedstrijd vanwege regels die het meenemen van familie en vrienden tijdens de Covid-pandemie beperkten.

“We hebben samengewerkt met toonaangevende organisaties op het gebied van borstvoeding, de atleten hebben zich uitgesproken en ze werden gedwongen de regels te veranderen”, vertelde Koehler.

Hij herinnerde ook aan de samenwerking van de organisatie met andere atletenorganisaties om het IOC onder druk te zetten om regel 50 te verzwakken. Deze regel stelde: “Geen enkele vorm van demonstratie of politieke, religieuze of raciale propaganda is toegestaan ​​op welke Olympische locaties, locaties of andere gebieden dan ook.”

Groeperingen als Global Athlete en de Internationale Arbeidsorganisatie, een agentschap van de Verenigde Naties dat internationale arbeidsnormen vaststelt, benadrukken dat collectieve onderhandelingen essentieel zijn om de rechten van atleten te verbeteren.

Hoewel er vooruitgang is geboekt, zegt Koehler dat het IOC verschillende paden voor atleten heeft geblokkeerd om deel te nemen aan deze onderhandelingen. “De IOC Atletencommissie moet de Olympische eed ondertekenen, wat een voorwaarde is waarbij je alle beslissingen van het IOC moet ondersteunen. Je bent meteen je onafhankelijkheid kwijt”, aldus Koehler. Hierdoor “geven atleten afstand van al hun rechten” wanneer ze de Spelen bijwonen.

Koehler merkte op dat de atletenovereenkomst die vereist is voor de deelnemers aan de wedstrijd in Parijs voorschrijft dat zij afstand doen van rechten zoals de mogelijkheid om “een claim, arbitrage of rechtszaak in te dienen, of een andere vorm van verlichting te zoeken, inclusief een verzoek om voorlopige maatregelen, bij welke… rechtbank of tribunaal dan ook.” [other than the Court of Arbitration of Sport]tenzij anders schriftelijk overeengekomen door het IOC.”

Koehler betoogt dat het IOC daadwerkelijk baat zou hebben bij onderhandelingen met atleten, en zegt dat in de meeste gevallen sportcompetities met georganiseerde werkkrachten floreren door de toegenomen betrokkenheid van atleten. “Als je kijkt naar de NCAA en wat daar is gebeurd, denk ik dat dit de toekomst is voor het IOC,” zei hij.

In mei 2024 hebben de NCAA, haar vijf grote Division I-conferenties en juridische vertegenwoordigers van atleten een schikking getroffen in drie rechtszaken over de manieren waarop scholen hun atleten compenseren. De deal bepaalt hoe voormalige atleten de 2,78 miljard dollar aan schadevergoedingen die de NCAA betaalt, zullen delen en bouwt een nieuw systeem voor inkomstendeling.

Dat is de toekomst die Koehler voor de Olympische Spelen wil. “Het is tijd om de belangrijkste stakeholder op de eerste plaats te zetten, namelijk de atleten, en te beginnen met distribueren naar iedereen,” zei hij.