Hoe slecht zou een Trump-presidentschap zijn voor Labour?

Hoe zijn de vakbonden erin geslaagd de afgelopen twintig jaar te overleven en het in financieel opzicht zelfs heel goed te doen, ondanks de aanhoudende daling van de vakbondsdichtheid? Ten eerste hebben veel vakbonden de afgelopen dertig jaar een relatief stabiel onderkomen gecreëerd met hun grote, bij vakbonden aangesloten werkgevers. In ruil voor ‘arbeidsvrede’ en stabiliteit hebben bij vakbonden aangesloten bedrijven gezorgd voor bescheiden loon- en uitkeringsverhogingen, stabiele contributie-inkomsten en een geleidelijke groei van de vakbonden door middel van bedrijfsexpansie. Sinds 2000 is het stakingswapen als tactiek in de verhoudingen tussen de arbeidskrachten en het management vrijwel met pensioen (met af en toe een opflakkering zoals de Red for Ed-stakingen in 2018-2019, of de stakingsgolf van 2023).

Ten tweede heeft de arbeidersbeweging overleefd dankzij haar jonge partnerschap met de Democratische Partij. In ruil voor miljarden dollars aan campagne-uitgaven en politieke grondoperaties hebben de Democraten een breed scala aan wetgevende en regelgevende initiatieven gesteund die de bescheiden organisatie- en collectieve onderhandelingsdoelstellingen van veel vakbonden ondersteunen.

Maar grote structurele veranderingen die de balans tussen kapitaal en arbeid fundamenteel zouden kunnen veranderen en die de arbeidersbeweging zouden kunnen helpen het teruglopen van het ledenaantal te stoppen – en vooral de hervorming van het arbeidsrecht – zijn geen topprioriteit op wetgevend gebied geweest voor de Democratische Partij, omdat dit zou leiden tot eensgezinde oppositie van de werkgevers. . Evenmin hebben de vakbonden de Democraten politiek gestraft voor hun onvermogen om de hervorming van het arbeidsrecht door te voeren, omdat de partij politieke steun op een lager niveau biedt aan individuele vakbonden of aan vakbondssectoren verbonden sectoren.

Een andere belangrijke politieke factor voor het voortbestaan ​​van de arbeidsmarkt is de al lang bestaande rol van de Democratische Partij bij het blokkeren van wetgeving van rechts die een existentiële bedreiging vormt voor de vakbonden, zoals de federale wetgeving inzake het recht op werk die routinematig door de Republikeinen in het Congres wordt geïntroduceerd. Door gebruik te maken van de verdeelde regering en het filibuster van de Senaat op federaal niveau hebben de arbeidersbeweging en de Democraten de status quo gehandhaafd en de fragiele accommodatie op het gebied van het arbeidsbeheer in stand gehouden, waardoor de balans van de arbeidersbeweging kon groeien, ook al bloedde er leden af.

De verkiezing van Donald Trump voor een tweede presidentiële termijn zou echter de politieke bolwerken kunnen wegnemen die de georganiseerde arbeid levensvatbaar hebben gehouden. In tegenstelling tot de verrassende verkiezingen van 2016 heeft Trump vier jaar de tijd gehad om een ​​regering voor te bereiden die snel een grootschalige aanval op de arbeidersbeweging en links zou kunnen doorvoeren. Als de Republikeinen de controle krijgen over beide huizen van het Congres, wat op dit moment een flop is, zouden ze hun agenda snel kunnen implementeren (het verwijderen van de filibuster bij het eerste teken van verzet van de Democraten).

De AFL-CIO en anderen hebben de ambitieuze anti-arbeidsagenda van de Heritage Foundation/Trump Presidential Transition Project uitgebreid gedocumenteerd. Het varieert van het terugdraaien van elke afzonderlijke arbeidshervorming onder de regering-Biden tot het verbieden van vakbonden in de publieke sector, het herschrijven van honderd jaar arbeidsrecht en het agressief onderzoeken en vervolgen van vakbondsleiders. Trump heeft zich enigszins gedistantieerd van Project 2025, hoewel dit er niet echt op wijst dat hij of een door de Republikeinse Partij gecontroleerd Congres vriendelijker tegenover de arbeiders zou staan ​​– kijk bijvoorbeeld eens naar de recente opmerkingen van Trump waarin hij publiekelijk het ontslag van stakende arbeiders aanmoedigde. En zelfs als slechts een fractie van de wensenlijst van rechts wordt uitgevoerd, zou dit de levensvatbaarheid van veel vakbonden fundamenteel op de proef kunnen stellen.

Als zoiets zou gebeuren, zou het niet de eerste keer in de recente geschiedenis zijn dat een president een totale aanval op de vakbonden zou lanceren. De regering van Ronald Reagan was brutaal anti-arbeiders en versnelde de daling van het vakbondslidmaatschap, die in de jaren vijftig was begonnen. De eerste termijn van de regering-Reagan kan ons enig idee geven van de potentiële impact van een presidentschap van Trump op het lidmaatschap van een vakbond, de financiën en de politieke macht.

Reagan lanceerde een brede aanval op de vakbonden door de staking van de Professional Air Traffic Controllers Organization (PATCO) te breken, waardoor het kapitaal werd aangemoedigd om de vakbonden aan te vallen door middel van een reeks verwoestende aanvallen op bedrijven als Greyhound, Phelps Dodge, Massey, Caterpillar, Bridgestone/Firestone en International Paper. . De aanval op de arbeidsmarkt werd versterkt door een recessie met hoge werkloosheid, die expliciet door de Federal Reserve was opgezet om de onderhandelingsmacht van de vakbonden te verzwakken.

Tijdens Reagans eerste ambtstermijn daalde het lidmaatschap van een vakbond met 2,8 miljoen leden of 14 procent, waardoor de vakbondsdichtheid daalde van 23 procent in 1980 tot 18,8 procent in 1984. Als het vakbondslidmaatschap onder Trumps presidentschap in hetzelfde tempo zou krimpen, zou de georganiseerde arbeid twee miljoen leden verliezen. De vakbondsdichtheid zou afnemen van 10 procent nu naar 8,6 procent tegen het einde van Trumps ambtstermijn.

Maar er zijn redenen om te denken dat een anti-labour-term van Trump erger zou zijn. Nu de arbeidersbeweging vooral defensieve gevechten voert en de arbeidswetgeving van de kaart is geveegd, zou het buitengewoon moeilijk zijn om nieuwe werknemers te organiseren om gelijke tred te houden met de stijging van de werkgelegenheid, wat een verdere neerwaartse druk zou uitoefenen op de vakbondsdichtheid. Net als in het Reagan-tijdperk zouden werkgevers die lid zijn van een vakbond de moed krijgen om het zwakke akkoord over arbeidsmanagement te verscheuren en de vakbonden uit te dagen met concessies en het intrekken van de certificering.

Als Trump vakbonden in de publieke sector zou verbieden – een onderdeel van het 2025-project – zou dat zeven miljoen (!) contributiebetalende leden elimineren, bovenop de scherpe daling van het aantal werknemers in de particuliere sector dat lid is van een vakbond. Dit nachtmerriescenario zou de arbeidersbeweging effectief terugvoeren naar het vergulde tijdperk van de negentiende eeuw.

Afgezien van het verbod op openbare vakbonden zou een vermindering van het vakbondslidmaatschap met 14 procent – ​​de daling onder Reagan’s eerste termijn – een aanzienlijke impact hebben op de financiën van de arbeid. Terwijl de georganiseerde arbeid als geheel 35 miljard dollar aan netto activa in reserves heeft, zou een verlaging van de inkomsten met 14 procent (in lijn met de daling van het ledenaantal) tot aanzienlijke nettoverliezen leiden, waardoor de staatskas van de vakbonden kannibaliseert.

Een dramatische inkrimping van het personeelsbestand en de stakingsfondsen zouden de kracht van de arbeidersbeweging om terug te vechten kunnen belemmeren. Een vluchtige financiële analyse suggereert dat een omzetdaling van 14 procent zou leiden tot een verlies van bijna 1 miljard dollar, in tegenstelling tot het overschot van 1,7 miljard dollar op de arbeidsmarkt in 2022 (de laatste financiële gegevens van het ministerie van Arbeid). Om tekorten te voorkomen zou de arbeidsmarkt het personeelsbestand met ongeveer 8.300 werknemers moeten inkrimpen. En een omzetdaling van tussen de 20 en 25 procent zou nog meer draconische ontslagen of bezuinigingen vergen om de begroting in evenwicht te houden. De financiële gevolgen zouden de kwetsbaardere vakbonden onevenredig zwaar treffen – met name de vakbonden in de dienstensector en de publieke sector – terwijl de bouwsector en sommige productievakbonden over grotere financiële reserves beschikken om hen te helpen de klap op te vangen.

Nu de arbeid geld wegvloeit en defensieve oorlogen met werkgevers en de staat gevoerd worden, zou het verlies van twee miljoen leden de politieke macht van de arbeid aanzienlijk verminderen. Sinds 1980 is het aandeel van de vakbondshuishoudens in het electoraat gedaald van 25,7 procent naar 15,8 procent in 2020, waarmee de algehele daling van het vakbondslidmaatschap wordt gevolgd.

Het is mogelijk dat een regering-Trump haar aanval op de arbeid zou matigen, belemmerd door de grote populariteit van de vakbonden in de opiniepeilingen en zijn nep-populistische hofmakerij van vakbondswerkers. Reagan kreeg echter het hoogste niveau van vakbondssteun van alle Republikeinse presidentskandidaten sinds 1980, en dit had zeker geen matigende invloed op zijn anti-arbeidersaanval.

Een Trump-verkiezing heeft het potentieel om de georganiseerde arbeid zoals wij die kennen te doorbreken. Het is dan ook geen verrassing dat Harris relatief veel steun onder de vakbondsleden geniet. Een opiniepeiling van Economist/YouGov medio september schatte de vakbondssteun voor Harris op 57 procent, vergeleken met 56 procent voor Biden in 2020.

Maar de bredere steun van de arbeidersklasse voor Harris blijft achter bij de 2020-coalitie van Biden. Uit een samenvoeging van recente peilingen blijkt dat de steun van Harris voor huishoudens die minder dan $ 50.000 verdienen op 49 procent, vergeleken met 55 procent voor Biden in 2020. Op dezelfde manier bedroeg de steun van Harris van kiezers zonder universitair diploma 42 procent, terwijl Biden in 2020 48 procent steun kreeg. van niet-universitair opgeleide kiezers.

Eén reden waarom de kiezers uit de arbeidersklasse lauw kunnen blijven over Harris is haar omarming van een neoliberale strijdkreet als centraal uitgangspunt van haar economisch plan. In plaats van de structurele oorzaken van economische onzekerheid aan te pakken, nodigt de Harris-campagne werknemers uit om deel te nemen aan een “kanseneconomie waarin iedereen de kans heeft om te concurreren en een kans om te slagen.” Een vriendelijker en vriendelijker economisch inktvisspel, waarbij arbeiders tegen elkaar strijden in een figuurlijke strijd op leven en dood, is geen overtuigend antwoord op de diepgewortelde economische zorgen van kiezers uit de arbeidersklasse.

Harris zette deze centristische benadering nog eens kracht bij met een toespraak waarin ze haar economische agenda op 25 september in Pittsburgh uiteenzette, waarin “ze Warren Buffett parafraseerde, een onderzoek onder topeconomen citeerde en ondernemers prees in een taal die de Republikeinse senator Mitt Romney’s presidentskandidaat weerspiegelde. jaar geleden”, aldus de New York Times. Hoewel er enkele positieve voorstellen op haar platform staan, is dit een campagne die net zo gericht is op het aanspreken van gematigden en zakelijke donoren als op het aanspreken van vakbondswerkers en de arbeidersklasse.

Geen van de keuzes van de arbeidersbeweging deze verkiezingen zijn inspirerend. En zelfs met Bidens relatief vriendelijke National Labour Relations Board (NLRB) is de arbeidsmarkt er niet in geslaagd de decennialange daling van het ledenaantal ongedaan te maken. Maar onder een regering-Harris zullen de vakbonden op zijn minst waarschijnlijk nog steeds ademruimte hebben; als Harris wint en de Democraten er ook in slagen de controle over het Congres te verwerven, zullen ze zelfs een kans hebben om hervormingen van het arbeidsrecht door te voeren.

Vakbonden zullen ongetwijfeld te maken krijgen met een veel vijandiger klimaat onder een regering-Trump en een Republikeins Congres. Als de Republikeinse Partij haar anti-vakbondsdreigementen waarmaakt, zal de arbeidersbeweging in het defensief worden gezet en gedwongen worden óf draconische arbeidswetten te aanvaarden, óf zich te verzetten door onrechtvaardige wetten te trotseren, ten koste van gevangenisstraffen en zware financiële straffen.

Het is natuurlijk mogelijk dat de vakbonden die strijd op zich zullen nemen en als overwinnaar uit de strijd zullen komen, zoals ze in het begin van de twintigste eeuw soms deden tegen de repressie door werkgevers en de staat. Maar de beste kans voor de huidige kleine en grotendeels rustige arbeidersbeweging om zichzelf om te bouwen tot een effectieve strijdmacht ligt in het vermijden van de slechtste juridische en wetgevende uitkomsten van een tweede presidentschap van Trump.