De Britse transfoob Kellie-Jay Keen – ook bekend als Posie Parker – werd vorige maand uit Australië en Nieuw-Zeeland gestuurd nadat haar evenementen werden achtervolgd en in de minderheid waren door demonstranten.
Hoewel haar tour was gepitcht als een reeks ‘vrouwenrechten’-bijeenkomsten, zijn haar evenementen hevig transfobisch en waren er in het verleden rechtse sprekers en aanwezigen van groepen zoals de Proud Boys en de fascistische British National Party.
Keen heeft haar merk opgebouwd door te verschijnen in extreemrechtse talkshows en podcasts, en samen te werken met enkele van de meest seksistische anti-abortus politieke pressiegroepen. Haar evenementen brengen christelijke conservatieven, fascistische groeperingen en transfobe feministen samen.
Gelukkig belemmerde een succesvolle protestcampagne, georganiseerd door de LHBTI-afdeling van de National Union of Students en LHBTI- en socialistische activisten in het hele land, haar agenda in Australië.
Nadat de tournee van Keen in de minderheid was door demonstranten in Sydney, Brisbane, Adelaide en Perth, woonde een groep van twintig neonazi’s het evenement van Keen in Melbourne nabij het Victoriaanse parlement bij.
In hun eigen woorden wilden ze “optreden als een voorhoede voor een protest tegen de voortdurende pedofiele agenda die onze kinderen en ons volk wordt opgedrongen”, en verklaarden: “de enige oplossing voor deze ziekte is de Witte Revolutie!” De nazi’s marcheerden rond de rand van Keen’s bijeenkomst en voerden de Hitlergroet uit.
De neerslag was aanzienlijk. De aanwezigheid van het Victoriaanse liberale parlementslid Moira Deeming op het evenement zorgde ervoor dat de liberalen in de war raakten. Leider John Pesutto probeerde haar uit de feestzaal te zetten, daarbij niet alleen verwijzend naar haar beslissing om te blijven nadat de neonazi’s arriveerden, maar ook naar haar aanwezigheid bij het transfobe evenement zelf. De rechtervleugel van de partij slaagde erin de uitzettingspoging te verijdelen, maar Deeming kreeg alsnog negen maanden schorsing.
De bijeenkomst veroorzaakte interne spanningen in de partij – tussen de sociaal-reactionaire freaks die nu een groot deel van de leden uitmaken, en de gematigden die willen dat de partij zich richt op het ondersteunen van bedrijven in plaats van het voeren van de cultuuroorlogen.
De gevolgen zijn niet beperkt tot de liberale partij.
Nog maar begin dit jaar waren er aanwijzingen dat de Labour-staatsregering nog steeds van plan was haar wet op religieuze discriminatie voort te zetten, die het recht van werkgevers om transgender werknemers te discrimineren, zou verankeren. De toekomst van dit wetsvoorstel lijkt nu onzeker.
Veertien dagen na het evenement van Keen steunde Victorian Trades Hall een grote demonstratie voor Trans Day of Visibility. Dit was misschien wel de grootste demonstratie ooit voor transrechten in Australië, met 5.000 deelnemers aan de Melbourne-bijeenkomst om extreemrechts te verzetten en hun steun aan transgenders te betuigen.
Aanvankelijk werd een verzoek om vakbondssteun voor de rally tegen Keen resoluut afgewezen. Na het succes van het protest, de wijdverbreide woede over de aanwezigheid van extreemrechts en de toegenomen schijnwerpers op Keen, veranderden de vakbonden van toon en steunden ze een fantastische massademonstratie. Duizenden mensen die niet bij de eerste demonstratie waren, werden erdoor bewogen tot actie.
De resultaten voor de anti-transbeweging waren somber. De tournee van Keen werd door de pers beschreven als een ‘vrouwenrechtenevenement’, via een ‘controversieel vrouwenrechtenevenement’ en uiteindelijk, en terecht, als een extreemrechts evenement. Haar daaropvolgende optredens in Hobart en Canberra stuitten op grotere protesten en culmineerden erin dat ze door een menigte van duizenden uit Auckland werd verdreven.
Elke plausibele ontkenning van het verband tussen anti-transactivisme en rechtse politiek werd verbrijzeld. Het is duidelijk dat anti-transactivisten, zelfs feministen, campagne voeren tegen onderdrukte mensen en zich organiseren in verband met rechts.
Belangrijk is dat de protesten een stimulerende ervaring waren voor de deelnemers. Honderden veelal jonge LHBTI’s stonden samen tegen de rechtse transfoben en verpestten de tour van Keen.
Al deze uitkomsten tonen aan hoe belangrijk het is dat links protesten blijft organiseren tegen de anti-trans onverdraagzaamheid van rechts.
Er werden andere strategieën geopperd – zoals samenwerken met meer conservatieve krachten om te proberen het visum van Keen geannuleerd te krijgen, iets niet-confronterends te organiseren en los te koppelen van Keen’s tour elders, en een beroep te doen op enkele van de dwepers om niet onverdraagzaam te zijn. Geen enkele zou hebben geleid tot het succes van de protestcampagne.
Gewelddadige protesten in het hele land, vooral in Melbourne, hebben Keen’s pretenties als een bezorgde vrouwenrechtenactiviste tenietgedaan, de liberalen in het nauw gedreven, veel mensen bij protestacties betrokken en bredere krachten ertoe aangezet zich te mobiliseren ter verdediging van transrechten.
We weten dat extreemrechts transfobie gebruikt om zijn gelederen op te bouwen. Vaak verheffen de leidende anti-transactivisten hun project in nepbezorgdheid voor vrouwen, homo’s en lesbiennes. De gebeurtenissen van de afgelopen weken hebben een leugen aangetoond, met de meest virulente seksisten van de samenleving die Keen’s tour steunen, en onze eigen binnenlandse anti-transcampagnevoerder Mark Latham die homofobe gal spuwt op Twitter.
De grootste transfoben zijn ook de grootste haters van vrouwen en homo’s. Een campagne die transfobie opneemt als een kenmerk van de hedendaagse extreemrechtse politiek, en die transonderdrukking koppelt aan onderdrukking van vrouwen en homo’s, is effectief. De basis voor campagnes zoals die tegen Keen’s tournee is socialistisch links, en het opbouwen van dit links zal essentieel zijn in de strijd tegen rechts.
Bron: redflag.org.au