Paul Rogers
De drie belangrijkste landen in dit opzicht zijn Duitsland, Frankrijk en Groot -Brittannië, met de laatste van die drie staten natuurlijk niet langer in de Europese Unie (EU). Duitsland is traditioneel sympathiek tegenover Israël vanwege de geschiedenis die teruggaat naar de Holocaust, Frankrijk, nog steeds minder, en Groot -Brittannië is ook behoorlijk ondersteunend voor Israël.
Dat geldt zeker voor de huidige Labour -regering van Keir Starmer, deels vanwege alle controverse over antisemitisme tijdens de periode dat Jeremy Corbyn de partijleider was – hoewel ik denk om de reputatie van Corbyn te beschadigen bij het electoraat in Groot -Brittannië. Hoe het ook zij, ik denk dat je zou moeten verwachten dat van die drie belangrijke landen het Frankrijk zal zijn dat eerder onafhankelijk is en minder ondersteunend is voor Israël.
Je kunt zeer sterke steun zien voor de Palestijnen in Groot -Brittannië, geenszins beperkt tot de substantiële moslimminderheid. We hebben een reeks massale demonstraties gehad in Londen – ongeveer twintig demonstraties in de afgelopen zestien maanden, die allemaal vredig waren. Er zijn enkele pogingen tot verstoring gedaan door rechtsbuiten, maar in grote lijnen zijn de marsen redelijk vredig geweest.
Die demonstraties hebben de Britse regering echt aangebracht – zowel de vorige conservatieve regering als de Labour -regering in functie sinds juli vorig jaar – omdat dit iets is dat ze erg moeilijk vinden om te controleren. Wat er nationaal gebeurt, gebeurt ook lokaal. Ik woon in de buurt van een industriële stad in het noorden van Engeland, en er zijn daar ook frequente demonstraties geweest.
Er is een kloof tussen wat de staten zeggen en wat gewone mensen denken, vooral in Groot -Brittannië. Beetje bij beetje wordt Israël in veel delen van Europa beschouwd als een paria -staat, en natuurlijk veel meer in het hele Zuiden. Er is veel bezorgdheid in Europa hierover op leiderschapsniveau.
Tegelijkertijd heb je echter een aantal staten, met name Hongarije en Italië, die behoorlijk ver naar rechts zijn gegaan. Over het algemeen is de steun voor de Palestijnen veel lager in die politieke kwartalen. De Israëli’s erkennen duidelijk deze divisies, en ze stellen een enorme hoeveelheid werk om de steun in West -Europa te handhaven, maar het is moeilijk voor hen.
Wat dat betekent voor de EU is dat het op dit moment niet de eenheid of kracht heeft om een gemeenschappelijk beeld te bedenken dat zal gelden. Dat kan veranderen, en het kan zeker veranderen als Trump ergens in de buurt komt van zijn schema om Gaza te wissen. Maar nogmaals, dit zijn zeer ongebruikelijke tijden, en het is moeilijk om voorspellingen te doen met het soort zekerheid waar je op zou hopen.
Het probleem voor Europeanen – en hier kan ik vooral spreken over wat er in de Britse scene gebeurt – is dat ze niet echt zeker weten hoe ver Trump zo veel van deze verschillende schema’s gaat. Ze nemen bijna hun toevlucht in het idee dat Trump niet weg zal komen met sommige dingen die hij doet – er is op dit moment heel veel wishful thinking aan de hand.
Het probleem met de Britten is dat ze altijd denken dat ze veel krachtiger en belangrijker zijn dan ze eigenlijk zijn. De “speciale relatie” tussen Groot-Brittannië en de Verenigde Staten is ongelooflijk eenzijdig en Groot-Brittannië heeft grote moeite gehad om daarmee in het reine te komen.
Bron: jacobin.com
