Er is een moment, ongeveer vijf minuten na een van de meest recente afleveringen van de podcast Onderlinge afhankelijkheid, wanneer het gebruikelijke geklets terzijde wordt geschoven en de echte inzet van het gesprek duidelijk wordt. “Mensen praten nog steeds over muziek,” zegt copresentator Mat Dryhurst, “alsof de wereld niet veranderd is aanzienlijk.”
Er zijn al enkele jaren weinig betrouwbaarder gidsen voor de betekenis van die verandering dan Dryhurst en zijn partner, de bekroonde performer en componist Holly Herndon. Sinds 2020 hebben Herndon en Dryhurst nieuwe afleveringen geüpload van Onderlinge afhankelijkheid een keer per week of zo, met gesprekken met onder meer kunstmatige intelligentie (AI)-onderzoeker François Pachet, performancekunstenaar Marina Abramović en de inaugurele minister van Digitale Zaken van Taiwan, Audrey Tang. Soms lijkt het echtpaar zo ver voorop te lopen dat er een toon van frustratie in hun stemmen sluipt over het onvermogen van de rest van de wereld om te zien hoe ver de sociale en technologische doelpalen zijn verschoven.
Ik interviewde Herndon en Dryhurst voor het eerst in 2013, ten tijde van haar album Beweging. In die tijd speelden hulpmiddelen van het type kunstmatige intelligentie, afgezien van het feit dat ze ‘dingen in elkaar sloegen’ en subtiel wisselende ‘textuurelementen’ creëerden, geen ‘grote rol’ in Herndons muziek, vertelde ze me. Maar in de jaren daarna heeft de technologie zich snel ontwikkeld. In november 2018, net toen nieuwe soorten grote taalmodellen werden uitgevonden door bedrijven als Google en OpenAI, postte Herndon op Twitter: “AI is een bedrieglijke, overmatig misbruikte term. Collectieve Intelligentie (CI) is nuttiger. Het zijn vaak alleen wij (onze arbeid/data), in totaal, die door enkelen worden ingezet om waarde te produceren, die het misschien makkelijker hebben om ongestraft te handelen omdat we worden afgeleid door sprookjes over bewuste robots.” Nog geen week later bracht ze de eerste video van haar derde album uit Protoeen plaat die deze problemen frontaal aanpakt.
De impuls voor het project kwam van een ongebruikelijke plek. Na jarenlang op een solo-laptopset te hebben getourd, voelde Herndon de drang om weer met andere mensen te zingen. Herndon groeide op in Johnson City, Tennessee en zong in kerkkoren en merkte nu dat ze ‘de vreugde miste van het zingen met andere mensen, evenals de vreugde van het publiek dat het voelde’, zoals ze het in een interview in januari 2020 verwoordde. Tegelijkertijd zijn zij en Dryhurst allebei zelfbenoemde ‘nerds die geïnteresseerd zijn in nerdy onderwerpen’. De dingen die met grote taalmodellen en diepgaand leren gebeurden, waren te verleidelijk om te weerstaan. AI-programma’s zijn vaak gebouwd op enorme datasets, meestal geschraapt uit de woorden, beelden en geluiden die miljoenen mensen over de hele wereld op internet hebben gepost, en die vervolgens worden gebruikt om algoritmische systemen te trainen om nieuwe inhoud te produceren die nabootst wat het ook is. waarop is getraind, waardoor een soort verzameling van een enorme rijkdom aan menselijk denken ontstond. Maar Herndon is niet geïnteresseerd in het reproduceren van de ideeën van anderen, en is te gewetensvol om zich de gegevens van anderen toe te eigenen zonder hun toestemming, zoals de grote softwarebedrijven doen.
Met behulp van een krachtige spelcomputer begon Herndon haar eigen dataset op te bouwen op basis van haar eigen stem, de stem van haar partner en bijdragen van een extra vocaal ensemble van veertien andere goede vrienden, die allemaal op de juiste manier werden gecrediteerd en gecompenseerd voor hun bijdragen. Het resulterende programma, ‘AI Baby’ van Dryhurst en Herndon, werd Spawn gedoopt en werd tijdens het opnameproces van het album niet alleen beschouwd als een generator van inhoud, maar als een samenwerking met de meer vlezige deelnemers. Geluiden en compositorische ideeën stroomden heen en weer tussen mens en machine en werden bij elke stap van het proces vreemder en vreemder. De eindresultaten zijn uiterst verleidelijk, als middeleeuws gregoriaans dat vanaf een andere planeet wordt uitgezonden, waarbij de grenzen tussen organisch en digitaal vervagen tot het punt van totale onduidelijkheid.
Proto is een objectieve les in de potentiële esthetische voordelen die kunnen voortvloeien uit het werken met machine learning-systemen. Het is ook een eerste stap in het doordenken van het ethische mijnenveld dat dergelijke systemen vertegenwoordigen. Tegen een opkomend tij van ‘deepfake’-nummers, waarin artiesten als Travis Scott en Kanye ‘Ye’ West digitaal opnieuw worden geconfigureerd om teksten in te spreken die ze nooit hebben uitgesproken in de stijl die ze hebben gebruikt, is het bezwaar van Herndon tweeledig: aan de ene kant is het extractief. . Dergelijke praktijken profiteren van de arbeid van anderen zonder hun toestemming. Aan de andere kant is het dat wel saaiwaardoor een eindeloze overvloed van hetzelfde ontstaat in plaats van iets radicaal nieuws.
De benadering van Herndon en Dryhurst suggereert dat een andere manier mogelijk is. Ze hebben nog niet alle antwoorden, maar het punt ervan is Onderlinge afhankelijkheid podcast is om op zijn minst een reeks gesprekken op gang te brengen die ernaar zouden kunnen tasten. Zoals Herndon zelf zei in een interview met de Voogd in mei 2019: “We zijn er nog niet achter hoe we met intellectueel eigendom moeten omgaan [in pre-digital music] en AI is alsof een monster benen kan krijgen en kan rennen. Het is opnametechnologie 2.0, en we hebben geen ethisch raamwerk.”
Nu grote platenlabels als Warner Records al investeren in systemen als Endel, een app voor het genereren van een eindeloze grijze klodder ‘gepersonaliseerde geluidsomgevingen’, kan het de moeite waard zijn om aandacht te besteden aan de vruchten van een meer door artiesten geleide benadering van de immense rijkdom van onze eigen menselijke collectieve intelligentie.
Bron: jacobin.com
