Minister van Milieu Tanya Plibersek verwelkomde vorige week het besluit van de UNESCO Werelderfgoedcommissie om het Great Barrier Reef niet als “in gevaar” te bestempelen. Maar wat voor Plibersek “geweldig nieuws” is, is geen geweldig nieuws voor het rif.
Leonard Cohen schreef ooit: ‘Iedereen weet dat de boot lekt, iedereen weet dat de kapitein heeft gelogen.’ Iedereen weet dat het rif aan het afsterven is. De wetenschappers weten het. De commissie die ze terzijde heeft geschoven, weet het (in het besef dat het “nog steeds ernstig bedreigd wordt”), en Plibersek weet het. Toch heeft ze het lef om de beslissing van de commissie te vieren, die nog niet eens is genomen. De commissie heeft haar besluit simpelweg nog eens zes maanden uitgesteld, blijkbaar om de federale regering de tijd te geven om in actie te komen.
Sinds 2010 proberen federale regeringen de formele internationale erkenning van de gevaarlijke situatie van het rif tegen te houden. Als UNESCO het rif als “in gevaar” zou bestempelen, zou dat natuurlijk alleen maar bevestigen wat iedereen weet. Maar voor onze klimaatbewuste heersers gaat het er niet om wat er is gebeurtalleen wat is gezegd te gebeuren. De meest waarschijnlijke uitkomst van de lijst zou een grotere druk zijn om het rif te redden en aanvullende financiering en steun van UNESCO om het te beschermen.
Maar dat is niet waar de Albanese regering zich zorgen over maakt, net zo min als de regering-Morrison ervoor. Zij begrijpt dat het Great Barrier Reef een lakmoesproef is om te bepalen hoe serieus de regering de bescherming van het milieu neemt. Een vermelding ‘in gevaar’ zou een zwarte vlek zijn op de staat van dienst op milieugebied en zou kunnen leiden tot het verlies van de erfgoedstatus – een trofee die door de toeristenindustrie wordt gewaardeerd. Met andere woorden: het zou slecht zijn voor het bedrijfsleven.
Om deze reden ging Sussan Ley (minister van Milieu in de regering van Morrison) in 2021 op een ‘wervelende tournee’ langs landen die in de commissie vertegenwoordigd waren, waarbij ze met succes lobbyden voor hun steun om de lijst te vermijden. Plibersek heeft geen scrupules gehad over soortgelijke inspanningen en verklaarde dat ze “sprak met de directeur-generaal [of UNESCO] persoonlijk bij verschillende gelegenheden”, evenals met UNESCO-ambassadeurs uit andere landen, waarbij ze indruk maakten hoe anders haar regering is dan de vorige. Voor haar “gaat lobbyen over het vertellen van de waarheid over wat we doen”.
Maar in het tijdperk van ‘netto nul’ is de waarheid wat regeringen willen dat het is.
In het ontwerpbesluit dat eind juli werd vrijgegeven, wees de commissie op “nieuwe, maar nog steeds recente toezeggingen” en “eerste acties” van de federale overheid, zoals een financieringsverhoging van 1,2 miljard dollar voor de Reef Trust en een geleidelijke afschaffing van kieuwnetvisserij (die tot 2027 zal duren).
Toch zou iedereen die zich zorgen maakt over de waarheid geneigd zijn erop te wijzen dat de eigen Great Barrier Reef Marine Park Authority van de regering de klimaatverandering als “de grootste bedreiging voor het Great Barrier Reef” beschouwt. Dat staat in de standpuntverklaring van de Autoriteit over de klimaatverandering in 2019, waarin wordt uitgelegd dat het, om het rif te beschermen, noodzakelijk is om “de krachtigste en snelst mogelijke maatregelen” te nemen om de uitstoot te verminderen.
Plibersek zou kunnen wijzen op haar beslissing om de voorgestelde kolenmijn van Clive Palmer (die naast het rif zou hebben gelegen) af te wijzen, een beslissing die ze heeft gebruikt om haar klimaatreferenties te verheerlijken. Maar haar trompet kan het grote koperensemble dat koolstof uitbraakt niet overstemmen: 116 nieuwe kolen- en gasprojecten in de pijplijn, samen met vier goedgekeurde kolenmijnen en uitgestrekte gasprojecten zoals Scarborough in ontwikkeling.
Negentig procent van de warmte die door deze koolstofemissies wordt gecreëerd, zal worden geabsorbeerd door de oceaan, waar nu al sprake is van ongekende oceaanoppervlaktetemperaturen en hittegolven op zee, waarvan wordt voorspeld dat een andere later dit jaar de Tasmanzee zal treffen. Zoals ik eerder schreef voor Rode vlagDeze hittegolven worden beschreven als “wilde branden van de zeeën”, waarbij het zeeleven wordt vernietigd, net zoals een bosbrand dat op het land doet.
Koraal vormt de basis van ecosystemen zoals het Great Barrier Reef en biedt een fundamentele bron van voedsel en onderdak. Temperatuurveranderingen belasten de koralen, waardoor ze gedwongen worden algen te verdrijven, een symbiont die hen zowel van voedsel als van hun levendige kleuren voorziet. Dit proces ‘bleekt’ het koraal, waardoor het witte skelet zichtbaar wordt. Koralen kunnen een tijdje zo leven, maar frequente hittegolven zullen ze uiteindelijk uitroeien – en dat is precies waar we naartoe gaan. Kimberley Reid, een onderzoeksmedewerker bij het ARC Center of Excellence for Climate Extremes en Monash University, legde in een CNN-interview in augustus uit dat, nu het huidige mondiale beleid een koers uitstippelt voor een opwarming van 2,7 graden: “We zijn heel duidelijk op weg om te zien dat Een afname van ten minste 99 procent van de mondiale koraalriffen, en als dat niet betekent dat het rif in gevaar is, dan weet ik het ook niet meer zeker.”
De oceanen absorberen niet alleen warmte, maar ook koolstof zelf (een derde ervan zelfs). Combineer H2O en CO2 en je krijgt H2CO3, ook wel bekend als koolzuur. Langzaam maar zeker verzuurt de oceaan, een proces dat het vermogen van koralen om hun skeletten te bouwen vermindert. Dit alles is nog maar een klein stukje van het plaatje. Hittegolven vernietigen kelp en zeegrassen en leiden tot massale vissterfte. Door de hogere oppervlaktetemperaturen van de oceanen worden tropische cyclonen en overstromingen ernstiger, waardoor riffen worden beschadigd en zeegrasvelden worden verwoest. De stijgende oceanen eroderen de kusten en vernietigen nesthabitats.
Vóór een dergelijke golf van vernietiging zijn de “eerste acties” van Labour slechts restjes die als krill moeten worden opgeslokt nu de klimaatcrisis zijn mond verder openzet.
En hoe zit het met de “recente toezeggingen” van de regering? Ze zijn weinig meer dan een chloroformlapje dat Plibersek gebruikte om het Werelderfgoedcomité te verstikken. Het opgewaardeerde doel van Labour om de uitstoot met 43 procent terug te dringen in 2030 zou niet eens voldoen aan de verplichtingen van Australië onder de Overeenkomst van Parijs, die de opwarming tot 1,5 graden wilde beperken. In een dergelijk scenario wordt verwacht dat de koraalriffen “met nog eens 70-90 procent zullen afnemen”, aldus het beleidsstandpunt van de Autoriteit.
Door kolen- en gasprojecten te openen in plaats van te sluiten helpt de overheid de wereld richting een opwarming van 3 graden te duwen. Of erger.
In zo’n wereld zal het Great Barrier Reef dood zijn en niet ‘in gevaar’ (zo zou Plibersek zichzelf kunnen troosten).
FOTO: Koraalverbleking bij Heron Island in Queensland in 2016. Credit: The Ocean Agency/XL Catlin Seaview Survey/Richard Vevers
Bron: redflag.org.au
