Ik herinner me de eerste keer dat ik ooit een Amerikaanse politicus de Palestijnen publiekelijk hoorde verdedigen.
Het was 14 april 2016 en ik keek naar een democratisch presidentieel debat tussen de zorgvuldig uitgekozen opvolger van Barack Obama en deze grijze, zelfbenoemde democratische socialist die over alles boos leek. Laatstgenoemde, Bernie Sanders, besloot die avond iets ongekends te doen toen Wolf Blitzer hem onder druk zette over zijn opvattingen over het gedrag van het Israëlische leger tijdens de Gaza-oorlog van 2014.
Nadat hij de acties van Israël, waarbij meer dan 1.500 onschuldige mensen om het leven kwamen en meer dan tienduizend gewonden vielen, eerder als “disproportioneel” had omschreven, ging Bernie die avond verder en verklaarde dat “als we op de lange termijn ooit vrede willen brengen in die regio die zoveel haat en zoveel oorlog heeft gezien, zullen we het Palestijnse volk met respect en waardigheid moeten behandelen.” Ik was verbijsterd toen ik deze woorden hoorde, zoals een jonge Palestijns-Amerikaan gewend was te zien hoe Amerikaanse politici de Palestijnse zaak negeerden of denigreerden.
In de jaren na de verklaring van Sanders in de debatfase raakte ik steeds meer gepolitiseerd als reactie op een andere verbluffende ontwikkeling: het presidentschap van Donald Trump. Hier was een miljardair die ervoor pleitte om honderden miljoenen moslims de toegang tot het land te ontzeggen, de kreten ‘stuur haar terug’ te zingen tegen een in Somalië geboren congreslid, en de premier van Israël ervan te overtuigen de enige Palestijnse vrouw in het Congres te verbieden haar grootmoeder te zien. de bezette Westelijke Jordaanoever. Ondanks dit alles was een van de meest consistente verdedigers van de Palestijnse rechten in het Amerikaanse politieke leven precies dezelfde man die deze opmerkingen maakte tijdens het debat in april 2016. Toen Sanders een tweede kandidaatstelling voor het presidentschap in 2020 aankondigde, heb ik mij gretig voor hem aangemeld. en sloot zich uiteindelijk aan bij de Democratische Socialisten van Amerika (DSA).
Vanuit deze persoonlijke genegenheid voel ik me pijnlijk teleurgesteld dat Sanders, in tegenstelling tot een groot deel van links in de VS, nog geen permanent staakt-het-vuren heeft geëist in een oorlog die meer dan tien keer het aantal mensen heeft gedood dat in 2014 werd gedood. in plaats daarvan wordt opgeroepen tot een ‘humanitaire pauze’.
Twee van de drie door de DSA gesteunde leden van het Huis van Afgevaardigden, Rashida Tlaib en Cori Bush, hebben een resolutie ingediend waarin wordt opgeroepen tot een staakt-het-vuren, en het derde gesteunde lid, Alexandria Ocasio-Cortez, heeft deze ondertekend. Andere leden van breed links, waaronder Jamaal BowmanOnder anderen Greg Casar en Summer Lee hebben zich bij hen aangesloten. Op het moment van schrijven, ruim veertig leden van het Congres hebben opgeroepen tot een staakt-het-vuren, en achttien hebben de Tlaib-Bush-resolutie ondertekend. Vorige week werd de United Auto Workers de grootste Amerikaanse vakbond die een staakt-het-vuren goedkeurde. Over de hele wereld hebben grote linkse organisaties en mensenrechtengroeperingen zich rond de vraag verenigd. En in de Verenigde Staten, waar een staakt-het-vuren door de meerderheid wordt gesteund, is de beweging voor Palestijnse vrijheid de afgelopen weken alleen maar gegroeid, waarbij de demonstraties en de organisatie zijn uitgegroeid tot een ontluikende massabeweging.
Het strekt hem tot eer dat Sanders herhaaldelijk de noodzaak heeft bevestigd om aanzienlijke hulp naar Gaza te sturen en een einde te maken aan Israëls ‘willekeurige oorlogvoering’. Deze week sprak hij zich uit tegen het sturen van nog eens 10,1 miljard dollar aan geld en wapens naar Israël. In een opiniestuk van 22 november voor de New York TimesSanders benadrukte dat Israël de ontheemde inwoners van Gaza een absoluut recht op terugkeer moet garanderen en het geweld van de kolonisten moet stoppen, en riep op tot respect voor de waardigheid van de Palestijnen elders in het land.
Toch blijft het standpunt van Sanders over een ‘humanitaire pauze’ achter bij wat aanhangers zoals ik van hem zijn gaan verwachten. Tijdens de laatste grote geweldsexplosie in 2021, waarbij ruim 270 burgers omkwamen en duizenden gewond raakten, zei Sanders riep op tot een onmiddellijk staakt-het-vuren. De afgelopen jaren was Sanders begonnen een relatie te ontwikkelen met Palestijnse organisaties en burgerrechtenactivisten zoals Issa Amro, die hij ontmoette toen Amro in 2017 Washington, DC bezocht. (Een paar weken geleden werd Amro uit zijn huis in het bezette Hebron gezet door het Israëlische leger.)
Schrijven in de NatieDavid Klion merkt op dat de gruwelijke daden van 7 oktober Sanders waarschijnlijk en begrijpelijkerwijs diep hebben geschokt. Maar de beslissing van Sanders om de meest opvallende vraag op tafel te omzeilen – een staakt-het-vuren: ja of nee – is een politieke fout geweest. Het werd zijn politieke tegenstanders zelfs toegestaan zijn standpunt te bewapenen: AIPAC prees Sanders onlangs voor zijn verzet tegen een staakt-het-vuren. Terwijl Sanders schoot snel terug bij het lobbybedrijf illustreerde de episode dat zowel links als rechts het onderscheid begrijpen tussen waar Sanders voor pleit en waar het grootste deel van de georganiseerde linkerzijde zich omheen heeft geconsolideerd.
Het verschil tussen een ‘humanitaire pauze’ en een permanent staakt-het-vuren is niet theoretisch. Afgezien van het feit dat de regering-Biden ze als twee afzonderlijke eisen beschouwt, waarbij de perssecretaris van het Witte Huis zo ver gaat dat hij de progressieve oproepen tot een staakt-het-vuren ‘weerzinwekkend’ bestempelt, weten we hoe een humanitaire pauze eruit ziet en waarom die zo is. onvoldoende.
Israël en vertegenwoordigers van Hamas hebben onlangs een pauze in de gevechten bewerkstelligd, die afhankelijk was van de uitwisseling van gijzelaars en gevangenen en een week duurde. In die tijd kregen we alleen maar een duidelijker beeld van de ondoorgrondelijke verschrikkingen die de Palestijnen in Gaza werden aangedaan (om er maar één te noemen: de lichamen van verschillende premature baby’s werden gevonden in een verlaten ziekenhuis waar Israël de stroom had afgesloten).
De hervatting van de gevechten zal meer van dergelijke wreedheden veroorzaken. Dinsdag waarschuwde de vertegenwoordiger van de Wereldgezondheidsorganisatie in Gaza dat “de situatie met het uur erger wordt” nu Israël het zuidelijke deel van de belegerde strook binnenvalt.
Sanders riep terecht op tot een staakt-het-vuren in de Israëlisch-Palestijnse oorlog van 2021, omdat hij geloofde dat de enige manier om een einde te maken aan het lijden een politieke regeling was die steunde op onderhandelingen en diplomatie. Hetzelfde geldt vandaag de dag. Nu ruim 6.600 Palestijnse kinderen zijn omgekomen, is het nu tijd voor Sanders om zich bij zijn medeliefhebbers van vrede en gerechtigheid aan te sluiten en op te roepen tot een permanent staakt-het-vuren.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het oneerlijk zou zijn om te zeggen dat Bernie Sanders en ik het ooit volkomen eens waren over de Palestijnse bevrijding. Sanders gelooft in Israël als een Joodse en democratische staat. Ik vind dit idee onhoudbaar gezien de juridische en politieke onderdrukking die voorafging aan en volgde op de oorlog en bezetting van Oost-Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever en Gaza in 1967. Ik denk dat een echte democratische staat voor al zijn burgers rechtvaardiger zou zijn voor zowel de Palestijnen als de Israëliërs. Mensenrechtenorganisaties over de hele wereld, van het Israëlisch-Joodse B’Tselem tot Amnesty en Human Rights Watch, hebben Israël volgens het internationaal recht bestempeld als een apartheidsstaat. Sanders heeft gezegd dat progressieven zoals Alexandria Ocasio-Cortez de kritiek moeten ‘afzwakken’ en die term moeten vermijden als ze over de Israëlische staat spreken. Sanders is een tweestater, en ik ben, net als Rashida Tlaib, een eenstater.
Ondanks deze verschillen, of misschien wel dankzij deze, heb ik Sanders lange tijd gezien als een waardevolle stem voor de Palestijnse rechten in de Verenigde Staten, waar kritiek op Israël vaak als verdacht wordt beschouwd. Opgegroeid met het internaliseren van de boodschap van Edward Said, die sprak over een land voor twee volkeren, is het beeld van een Joodse socialist als Bernie Sanders die liefdevol een Palestijnse socialist als Rashida Tlaib omarmt, in veel opzichten de symbolische rechtvaardiging van het Palestijns-Joodse partnerschap dat Ik geloof dat dit nodig is om het bezettings- en apartheidsregime te vervangen. In haar steun aan de presidentiële campagne van Bernie in 2020 verwees Tlaib liefkozend naar de senator als “Amo Bernie” (amo betekent oom in het Arabisch).
En Amo Bernie stimuleerde Arabische en islamitische kiezers in staten als Michigan en New York met zijn bereik en pleidooi voor de Palestijnen, dingen die niemand anders in de Democratische voorverkiezingen deed.
Toen Sanders in 2019 een artikel schreef voor Joodse stromingen over de bestrijding van antisemitisme schreef hij dat “de strijd tegen antisemitisme ook de strijd voor de Palestijnse vrijheid is” en erkende hij dat de oprichting van Israël voor de Palestijnen de massale ontheemding van meer dan zevenhonderdduizend mensen betekende. Toen Tlaibs poging om een Nakba Day-evenement op Capitol Hill te houden eerder dit jaar werd onderdrukt door de toenmalige voorzitter Kevin McCarthy, bood Sanders dapper zijn HELP-commissiekamers in de Senaat aan om het evenement te organiseren. De afgelopen weken heeft Sanders Tlaib opnieuw verdedigd en het Huis van Afgevaardigden veroordeeld omdat het haar heeft gecensureerd terwijl Gaza zonder onderscheid wordt gebombardeerd.
Ondanks al mijn meningsverschillen met hem over de huidige oorlog, heb ik er nooit aan getwijfeld dat Bernie gelooft in de menselijkheid van de Palestijnen. Ik geloof er ook heilig in – als jongeman die zich vrijwillig aanmeldde en op hem stemde, als democratisch socialist en als Palestijns-Amerikaan – dat hij verder moet gaan en moet oproepen tot een staakt-het-vuren.
Bernie Sanders kan nog steeds een leider zijn in het bevorderen van een Joods en Palestijns partnerschap hier in de Verenigde Staten en in de vredesbeweging over de hele wereld, als hij bereid is vandaag de dag net zo moedig te zijn als hij de afgelopen vijftig jaar zo vaak is geweest. Dus, Bernie: doe samen met ons een expliciete oproep tot een onmiddellijke en permanente stopzetting van de vijandelijkheden in deze gruwelijke oorlog, zodat we eindelijk kunnen aandringen op een rechtvaardige en duurzame vrede voor iedereen.
Bron: jacobin.com
