Illustratie van Mother Jones
Slechts een paar (lange) weken geleden was president Joe Biden nog steeds in de race voor herverkiezing, worstelend met aanhoudend negatieve peilingen. Een grote zorg voor Democraten – en een bron van verrassing en vreugde voor Republikeinen – was de schijnbare verschuiving van jonge zwarte mannelijke kiezers naar voormalig president Donald Trump. Deze will-they-won’t-they-vraag domineerde de zomer, met als hoogtepunt de Republikeinse Nationale Conventie in Milwaukee medio juli: Zou Trump aanzienlijke vorderingen kunnen maken in een stemblok dat traditioneel Democraten steunde?
Dat verhaal veranderde dramatisch toen vicepresident Kamala Harris zich bij de race aansloot. Plotseling vertelde een veel hoger percentage zwarte kiezers aan opiniepeilers dat ze van plan waren om te stemmen, een grote toename ten opzichte van juli, toen Biden nog op de lijst stond. “Ik lijk het erg goed te doen met zwarte mannen,” mijmerde Trump tijdens een op televisie uitgezonden persconferentie in Mar-a-Lago vorige week, zonder bewijs te noemen. “En dat doe ik nog steeds.” Maar hij leek ook bang: “Het zou kunnen dat ik enigszins beïnvloed word door zwarte vrouwen.”
Wanneer de Moeder Jones team rapporteerde vorige maand van de RNC, ik ging op een missie om deze complexe kruisstromen van identiteit, beleid en politieke strategie te ontrafelen. “Ik heb veel geleerd over zwarte Republikeinen tijdens deze gesprekken – hun motivaties, hun verhalen, hun doelen,” herinner ik me, in een nieuwe, diepgaande video met verschillende inhoudelijke interviews met zwarte congresgangers. “Ik wilde weten wat een zwarte persoon ertoe aanzet zich te identificeren met deze Republikeinse Partij.”
Ik ontdekte ouderwetse appels aan het ruige individualisme (met elementen van historisch revisionisme), traditionele anti-abortusstandpunten en een afwijzing van overheidsinterventies. Uiteindelijk ontdekte ik dat het verrassend gunstig zou kunnen zijn om meer zwarte mensen in de gelederen te hebben, voor een partij die zo openlijk racisten en racismefacilitators omarmt: “De enige manier waarop de Republikeinse Partij deze ideologisch conservatieve maar raciaal inclusieve grote tentpartij wordt,” concludeer ik, “is als er een fundamentele afwijzing is van de mensen, het beleid en de praktijken die zij momenteel als heilig beschouwen in hun politieke visie.”
Bron: www.motherjones.com
