De vrouwen, het leven, vrijheidopstand heeft de basis van de Islamitische Republiek van Iran diep geschokt. Regionale nederlagen, waaronder de verzwakking van Hezbollah in Libanon en de val van de dictator Assad, hebben het regime in Teheran verder verzwakt. Met de sociale en economische crisis waarin het land zinkt, staat het voortbestaan van de Islamitische Republiek op het spel.
Met galopperende hyperinflatie, de ineenstorting van de nationale valuta-, gas- en elektriciteitstekorten, reguliere productie -stoppages en vroegtijdige sluitingen van fabrieken en administraties, is de hele economie getroffen door een ongekende crisis. Hoewel Iran ‘s werelds op een na grootste gasreserves en de derde grootste oliereserves heeft, mist de bevolking alles: meer dan 60 procent van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Onbetaalde lonen nemen toe.
In 2024 werden 2.396 demonstraties en 169 stakingen opgenomen. Vanwege censuur zijn deze cijfers ongetwijfeld lager dan de realiteit. Deze protesten van werknemers van alle categorieën (leraren, verpleegkundigen, handmatige werknemers, gemeentelijke werknemers, gepensioneerden, enz.) En uit alle sectoren, inclusief de strategische petrochemische industrie, vonden plaats in alle 31 regio’s van het land. De betrokken lonen, sociale bescherming, pensioenen, arbeidscontracten en de afschaffing van dagelijkse werkuren.
De Islamitische Republiek, een kapitalistische en theocratische dictatuur, reageerde met systematische wreedheid. Het eerste wapen van het regime is om het recht te blijven verbieden om vakbonden te organiseren en te vormen. De autoriteiten proberen een structurering of coördinatie van sociaal protest te voorkomen. Werknemeractivisten worden constant gearresteerd en veroordeeld. Vaak ontslagen uit hun werk, worden ze onderworpen aan intimidatie en verschillende vormen van druk regelmatig tijdens hun detentie en wanneer ze worden vrijgelaten.
Geconfronteerd met regionale nederlagen, de sociale crisis en de worstelingen, heeft de Islamitische Republiek de afgelopen weken geprobeerd haar spieren te buigen door militaire manoeuvres uit te voeren die zijn ontworpen om de kolonialistische staat Israël en het Amerikaanse imperialisme te ontmoedigen om Iran aan te vallen. Tegelijkertijd heeft het Basij -milities op straat ingezet om een klimaat van angst te creëren – een duidelijke boodschap aan degenen die de autoriteiten constant uitdagen.
Maar deze gebaren maken geen einde aan mobilisaties, daden van burgerlijke ongehoorzaamheid of collectieve of individuele weerstand. De moord op klaarlichte dag van twee rechters van het Hooggerechtshof op 18 januari getuigt van de kwetsbaarheid van de regering. Bekend om hun samenvattende processen van tegenstanders en direct verantwoordelijk voor de uitvoering van veel politieke gevangenen, zal niemand de dood van rechters Razini en Moghisseh rouwen.
Telkens wanneer het regime vreest voor zijn overleven, wordt het geweld tegen zijn tegenstanders woester. In 2024 heeft de Islamitische Republiek meer dan 900 gevangenen vermoord. En sinds de noordelijke herfst hebben de autoriteiten zelfs het tempo opgevoerd en meer dan drie gevangenen per dag uitgevoerd.
Koerden en Baluchis zijn de eerste slachtoffers, die het systemische racisme van het regime aantonen. Eenenvijftig gevangenen van geweten zijn in de dodencel. Campagnes tegen de doodstraf zijn georganiseerd vanuit de gevangenissen zelf, voordat ze zich buiten het land verspreiden. Dit is met name het geval voor Varisheh Moradi en Pakhshan Azizi, twee Koerdische activisten voor wie verschillende oproepen en verzoekschriften circuleren. Een goed bezochte eendaagse algemene staking werd op 22 januari in Koerdistan opgeroepen om te protesteren tegen hun veroordeling.
Tegen het kapitalistische en obscurantistische regime van de Mullahs, die veel tekenen van zwakte vertoont, is het belangrijk om hier en nu steun te ontwikkelen voor degenen die vechten voor sociale rechtvaardigheid, democratie, gendergelijkheid en de verdediging van nationale en religieuze minderheden.
Het is de hoogste tijd om een einde te maken aan de Islamitische Republiek. Om dit te bereiken, hebben de jeugd, vrouwen, werknemers en volkeren van Iran internationale solidariteit nodig. De val van het regime door een populaire overwinning en zonder imperialistische interferentie zou een enorme aanmoediging zijn voor alle volkeren van de regio en de wereld.
Herdrukt van InternationalViewPoint.org
Bron: redflag.org.au
