Wil Israël een tweede executeren? nakbawaarbij Palestijnen uit Gaza worden verdreven, in een herhaling van de eerste nakba bij de stichting van Israël?
Al op 7 oktober tweette Likud-parlementariër Ariel Kallner: “Op dit moment één doel: Nakba! Een Nakba die de Nakba van 48 zal overschaduwen.” Meer recentelijk legde minister van Landbouw Avi Dichter op de Israëlische televisie uit: “We zijn nu feitelijk aan de slag [the] Nakba van Gaza.” Een andere wetgever, Ram Ben Barak, die lid is van de Commissie Buitenlandse Zaken en Defensie van de Knesset, verklaarde ronduit: “Laten we ze verdelen [Palestinians] over de hele wereld. Er zijn 2,5 miljoen Gazanen. . . elk land neemt er 25.000.”
Er is zelfs een plan opgesteld door het Israëlische ministerie van Inlichtingen. Het beleidsdocument, getiteld ‘Alternatieven voor een politieke richtlijn voor de burgerbevolking in Gaza’, gedateerd 13 oktober 2023, pleit voor de etnische zuivering van Palestijnen uit Gaza. Toegegeven: het ministerie van Inlichtingen is niet machtig. Het oorlogskabinet van Benjamin Netanyahu houdt toezicht op de aanval op Gaza. En de meest extreemrechtse ministers van Israël (namelijk Bezalel Smotrich en Itamar Ben-Gvir) zijn uitgesloten van het oorlogskabinet.
Niettemin, het schaamteloze publiek nakba De discussie duidt op een normalisering van gedwongen bevolkingsverplaatsingen als beleid binnen de Israëlische regering.
Het uitzettingsdocument schetst drie alternatieven voordat er één wordt gekozen: Plan C, oftewel ‘Evacuatie van de burgerbevolking van Gaza naar de Sinaï’. Er staat: „Er zullen tentensteden worden gesticht in de Sinaï-regio . . . en de bouw van nieuwe steden in een hervestigingsgebied in de noordelijke Sinaï.” Israël zal Gaza fysiek bezetten en de strijders en tunnels van Hamas decimeren, terwijl het ook zal proberen “een breed diplomatiek initiatief te bevorderen dat gericht is op het rekruteren van landen die bereid zijn de ontheemde bevolking te helpen en ermee in te stemmen hen als migranten te accepteren.”
De logica hier is om de vluchtelingen te verspreiden – “het is beter om vluchteling te zijn in Canada dan Gaza”, zoals de Likud-wetgever het uitdrukte – en door middel van collectieve bestraffing de veiligheid en afschrikking te herstellen die het op 7 oktober zo catastrofaal heeft verloren. tot de volgende ronde.
Dit is ongetwijfeld wat Israël wil. Het is in overeenstemming met zijn kolonisten-koloniale regime waarin de Palestijnen zonder rechten leven en voor niets nodig zijn, overbodig en vervangbaar zijn door goedkope buitenlandse arbeidskrachten, enclaved en geleidelijk onteigend op de Westelijke Jordaanoever en jarenlang belegerd in Gaza – gecontroleerd door permanente oorlog .
En het is ongetwijfeld een schending van het internationaal recht en het Palestijnse recht op zelfbeschikking – een oorlogsmisdaad, zo niet een misdaad tegen de menselijkheid.
Maar is het een realistisch plan? Is het leverbaar? Zal het vrede en veiligheid brengen? Het simpele antwoord op al deze vragen is nee.
Egypte zal de uitzetting niet accepteren en heeft deze feitelijk geblokkeerd. De Palestijnen willen hun verwoeste huizen in Gaza herbouwen. Regionaal gezien nog een massa nakba zou een periode van enorme instabiliteit inluiden. De Verenigde Staten zijn gedwongen om publiekelijk de uitzetting naar de Sinaï te herzien, evenals de Israëlische hervestiging van Gaza en zelfs de permanente herbezetting ervan. Hoewel interne verdrijving en gedwongen ontheemding al meer dan een maand op afschuwelijke schaal aanhouden en 70 procent van de Gazanen treft, is externe verdrijving niet realistisch en kan nu worden uitgesloten.
Dus waar laat dit ons achter? Wat is het einddoel van Israëls invasie en brute decimering van Gaza?
Het enige waar Israël na 7 oktober zeker van was, was dat het wraak en vergelding moest eisen. Gezien het ongekende verlies aan Israëlische levens, en na verschillende massaal populaire oorlogen tegen Gaza (met 94 procent steun onder de Israëli’s) die de demonisering en dehumanisering van de Palestijnen hebben opgevoerd, waren de meeste Israëli’s verplicht zich te verenigen achter een grote oorlog die de Palestijnen collectief voor altijd zou traumatiseren. .
Maar wraak nemen op een weerloze burgerbevolking is geen rationele strategie. Zelfs Joe Biden, die Netanyahu tot het uiterste heeft gesteund, waarschuwde Israël al vroeg: “Terwijl je die woede voelt, laat je er niet door verteren.”
Er bestaat ook reële vrees, geuit door verschillende militaire strategen, dat Israël oorlog voert zonder dat er een exitstrategie in gedachten is. Zoals Anthony Cordesman onlangs schreef: “De echte kwestie is nu niet hoe deze oorlog zal eindigen, maar waarom dat niet zal gebeuren. Escaleren naar nergens is geen strategie; het is een ramp.”
Tot ver in de oorlog verwoordde de Israëlische minister van Defensie de aanval doel zoals het elimineren van Hamas door zijn militaire en regeringscapaciteiten weg te vagen. “We bevinden ons in de eerste fase”, zei Yoav Gallant op 20 oktober, “waarin een militaire campagne plaatsvindt met [airstrikes] en later met A [ground] manoeuvreren met als doel agenten te vernietigen en de infrastructuur te beschadigen om Hamas te verslaan en te vernietigen.”
Israël heeft nu ruim elfduizend Palestijnen in Gaza gedood (waaronder 4.600 kinderen). Het heeft 45 procent van de woningen in Gaza vernietigd of beschadigd; een belegerde bevolking uitgehongerd en collectief gestraft; zonder onderscheid gebombardeerd ziekenhuizen, scholen en vluchtelingenkampen; en heeft de wereld opnieuw laten zien dat zij niet zal aarzelen om massaal en moedwillig geweld tegen burgers te gebruiken – in de geest van de Dahiya-doctrine van vernietigen omwille van de vernietiging. Allemaal straffeloos.
Maar ook al blijft het algemene strategische doel onduidelijk, het plan voor de dag na de oorlog lijkt onbestaande. Welke realistische handelwijze overweegt Israël, aangezien het herbezetten en hervestigen van Gaza geen serieuze optie is?
Er worden in de pers twee naoorlogse scenario’s aangeprezen: die van Netanhayu en die van Biden. Beide richten zich op het garanderen van de Israëlische veiligheid, maar op verschillende manieren. Beiden gaan er ook van uit dat Hamas met militaire middelen kan worden ontmanteld. Na ruim een maand Gaza te hebben gebombardeerd, is dat verre van zeker: Hamas is nog steeds intact en strijdend, en er is geen nieuw veiligheidsregime in Gaza.
De eerste optie is om Hamas militair uit te roeien, maar het over te laten (of nieuwe lokale handhavers te vinden) om als een civiele autoriteit te regeren. Hier krijg je een duidelijke Israëlische militaire overwinning, een geleidelijke terugtrekking en misschien een uiteindelijke terugkeer naar het nu ontvolkte Noord-Gaza – waarbij Israël de tijdlijn controleert.
Deze optie is consistent met Netanyahu’s zestien jaar durende beleid om de Westelijke Jordaanoever en Gaza politiek gescheiden, gefragmenteerd en bestuurd te houden door twee zwakke en concurrerende entiteiten – door Hamas meer macht te geven en de Palestijnse Autoriteit (of PA, de regeringspartij op de Westelijke Jordaanoever) te verzwakken. ). Het is een herhaling van de status quo van vóór 7 oktober, zonder de gewapende vleugel van Hamas.
De tweede optie is het plan van Biden en Blinken. Zoals verwacht is het een heropleving van de dode Oslo-akkoorden. Het impliceert het inschakelen van de PA om Gaza te besturen en het initiëren van een mini-vredesproces dat Gaza zou herbouwen door middel van investeringen in de Arabische Golf.
De VS zouden de oorlog en de uitkomst ervan controleren en zo de regionale stabiliteit en veiligheid garanderen door Iran en China in bedwang te houden, terwijl ze de regionale bondgenoten van de VS zouden beschermen tegen de radicalisering en de volksuitdaging die de voortdurende aanval op Gaza met zich meebrengt. Het is ook het antwoord van de Verenigde Staten op de massale binnenlandse druk van het volk om de oorlog te beëindigen en de cliëntstaat in bedwang te houden.
Zoals het voormalige hoofd van de afdeling Strategische Planning van het Israëlische leger, Eival Gilday, die onlangs uitvoerig de naoorlogse opties heeft geschetst, betoogde in Haaretz: “De Verenigde Staten hebben zich militair, diplomatiek en economisch bij de campagne aangesloten en zijn betrokken bij het beheersen van de situatie om de IDF de tijd te geven die het nodig heeft en om het naoorlogse beleid te beïnvloeden.”
De Amerikaanse optie gaat er ook van uit dat de Palestijnen een collaborerende PA zouden accepteren die op de rug van Israëlische tanks naar Gaza rijdt. Dat is een droom. Het hebben van de PA in de regering betekent dat Israël Gaza zou binnenvallen wanneer het dat nodig acht – precies zoals het doet in de door de PA gecontroleerde gebieden op de Westelijke Jordaanoever. Voor Israël is er geen afstand te doen van de algehele veiligheidscontrole voor de Palestijnen, en is er geen sprake van soevereiniteit.
Hoe kan dat voor wie dan ook een recept zijn voor stabiliteit en veiligheid op de lange termijn?
Noch de Israëlische optie, noch de Amerikaanse optie zullen werken. Het zijn tijdelijke maatregelen, slechte noodoplossingen in een aanhoudend conflict dat nooit zal eindigen totdat er een rechtvaardige oplossing is gevonden voor de kwestie Palestina.
Vanuit het perspectief van vrede en gerechtigheid kan alleen het stoppen van de bezetting vrede, stabiliteit en veiligheid brengen voor zowel Israëliërs als Palestijnen. Dat blijft een enorme opgave, zelfs groter dan voorheen, met veel meer randvoorwaarden. Het zal een radicale verandering met zich meebrengen in het westerse beleid ten aanzien van Israël – een beleid dat wordt gesteund door een groeiend aantal Amerikanen – waardoor Israël verantwoordelijk wordt gehouden voor zijn illegale bezetting.
Cruciaal is dat het een einde maakt aan het verbod tussen Israël, de VS en de EU op de Palestijnse democratie. Voor de Palestijnen om een seconde te overwinnen nakba, ze hebben democratie nodig. Dat is de enige manier om de populaire politiek en mobilisatie te reactiveren, en om collectief te bepalen hoe een succesvolle nationale strategie voor bevrijding eruit zal zien.
De Palestijnen hebben een weg nodig die verder gaat dan de mislukte politiek van de PA en het bloedige verzet van Hamas. Niemand kan nog eens drie decennia van slechte opties tolereren: leven tussen een onderdanig collaborerend regime of een vorm van militair verzet dat het internationaal recht schendt en dat Israël onmiddellijk uitbuit om de nationale veerkracht te ondermijnen en een rechtvaardige zaak wereldwijd te criminaliseren.
De oorlog tegen Gaza moet nu eindigen. Het voortduren ervan bevordert eindeloos geweld en koloniale fantasieën die niemand vrede en veiligheid bieden. Het hooghouden van het Palestijnse recht op zelfbeschikking is het hooghouden van de Palestijnse democratie – een eerste stap op weg naar gerechtigheid.
Bron: jacobin.com
