Maandag citeerde een achttienjarige Israëliër genaamd Tal Mitnick op Twitter/X een bijzonder treffend couplet uit “Have You Been to Jail for Justice?”, geschreven door wijlen folkzangeres Anne Feeney.
Het nummer begint met een botte verklaring dat ‘wetten door mensen worden gemaakt’ en ‘mensen ongelijk kunnen hebben’. De teksten gaan verder met voorbeelden als wetten tegen vakbonden en wetten die kinderarbeid in kolenmijnen toestaan en wetten die vrouwen het stemrecht ontzeggen. De conclusie is even simpel als onmiskenbaar. Sommige wetten moeten overtreden worden.
Een tiener kan om allerlei redenen songteksten op sociale media plaatsen. Maar Feeney’s lied had een duidelijke persoonlijke betekenis voor Mitnick. De dag nadat hij het vers had verspreid, werd hij veroordeeld tot dertig dagen gevangenisstraf omdat hij weigerde dienst te nemen bij de Israel Defense Forces (IDF).
In een lang en welsprekend stellinglegde Mitnick zijn weigering uit om deel te nemen aan wat hij een ‘wraakoorlog’ tegen de bevolking van Gaza noemde. De verklaring van Mitnick getuigt van oneindig meer morele en praktische duidelijkheid dan de overgrote meerderheid van wat er door politici in Israël en de Verenigde Staten over “het conflict” is gezegd.
Mitnick zet zijn zaak nauwkeurig en krachtig uiteen. ‘Dit land’, begint hij, ‘heeft een probleem.’ Niets wat Israël of Hamas doet kan de Israëlische of de Palestijnse bevolking uitroeien. Beiden zijn hier om te blijven. De probleem is ‘suprematie’ – ‘de overtuiging dat dit land slechts aan één volk toebehoort.’
Vervolgens beschrijft hij in grimmige details de gruweldaden die Hamas op 7 oktober heeft begaan – ‘zoals deze’, merkt hij op, nog niet eerder was meegemaakt in de geschiedenis van het land. Hij deinst er niet voor terug om deze verschrikkingen te beschrijven. Maar hij is net zo helder over alles wat er sinds 7 oktober is gebeurd:
Na de terroristische aanslag begon een wraakcampagne, niet alleen tegen Hamas, maar tegen het hele Palestijnse volk. Willekeurige bombardementen op woonwijken en vluchtelingenkampen in Gaza, volledige militaire en politieke steun voor kolonistengeweld op de Westelijke Jordaanoever, en politieke vervolging op ongekende schaal binnen Israël. De realiteit waarin we leven is gewelddadig. Volgens Hamas en ook volgens de IDF en het politieke echelon is geweld de enige manier. Het voortzetten van deze cyclus: “oog om oog” zonder na te denken over een daadwerkelijke oplossing die ons allemaal veiligheid en vrijheid zou bieden, leidt alleen maar tot meer moorden en lijden.
Ik weiger te geloven dat meer geweld veiligheid zal brengen. Ik weiger deel te nemen aan een wraakoorlog.
Mitnick groeide op, zegt hij, in een huis waar ‘discussie op prijs wordt gesteld’. Die training in kritisch denken komt hem goed van pas, aangezien hij het idee overweegt en verwerpt dat het zich laten opnemen in de IDF ten goede zou komen aan de onschuldige gijzelaars die Hamas op 7 oktober gevangen nam. De gijzelaars die naar huis werden teruggebracht, werden inderdaad door een (allemaal) te kort) onderhandeld staakt-het-vuren.
In de tussentijd:
Vanwege de criminele leugen dat “er geen onschuldige burgers in Gaza zijn”, werden zelfs gijzelaars die met een witte vlag zwaaiden en in het Hebreeuws schreeuwden doodgeschoten. Ik wil me niet voorstellen hoeveel soortgelijke gevallen er zijn geweest die niet zijn onderzocht omdat de slachtoffers aan de verkeerde kant van het hek zijn geboren. De mensen die zeiden “geen onderhandelingen met Hamas” hadden het eenvoudigweg mis. periode. Diplomatie, politieke inspanningen en beleidsverandering zijn de enige manier om verdere vernietiging en dood aan beide kanten te voorkomen.
Cruciaal is dat Mitnick onderscheid maakt tussen ‘gewone mensen’ en de ‘generaals en egoïstische mensen die aan het hoofd van het systeem zitten’. Gewone Israëli’s zoals hij en zijn familie hebben niet besloten Hamas te steunen om de Palestijnen politiek te verdelen en een tweestatenregeling te voorkomen. Evenmin besloten ze dagen vóór 7 oktober troepen naar de Westelijke Jordaanoever te leiden om militante kolonisten te beschermen. En toch, nadat een “al lang bestaand beleid dat altijd voorbestemd was om te ontploffen” eindelijk is geëxplodeerd, “zijn wij degenen die worden gestuurd om te doden en gedood te worden in Gaza.”
Hoewel ‘de cyclus van geweld inderdaad een cyclus is’, richt Mitnick zich op de realiteit die aan de basis van het probleem ligt – wat hij de ‘status quo van apartheid en Joodse suprematie tussen de Jordaan en de zee’ noemt.
Hij schetst geen specifieke visie op de toekomst – een ‘tweestatenoplossing’, een unitaire democratische ‘éénstaatoplossing’ of een gefedereerde optie daartussenin. Dat lijkt mij prima. Ik denk niet dat het de taak is van achttienjarigen die op het punt zouden moeten staan om naar de universiteit te gaan – maar in plaats daarvan de gevangenis in moeten gaan omdat ze weigeren deel te nemen aan een monsterlijk onrecht – om de details uit te werken van een oplossing die de grenzen van hun bestaan doorbreekt. cyclus van geweld. Maar Mitnick vestigt terecht de aandacht op het onvermogen van de politici om zelfs maar interesse te tonen in het formuleren van een dergelijke oplossing.
Niets van wat er sinds 7 oktober is gebeurd, zo merkt Mitnick op, heeft het land ook maar een centimeter dichter bij de “rechtvaardige vrede” gebracht die een einde zou kunnen maken aan het bloedvergieten. “Juist het tegenovergestelde.” De onderdrukking, het geweld en zelfs de politieke vervolging van Israëlische Joden die kritiek uiten op de regering zijn allemaal toegenomen.
Dus wat kan er gedaan worden?
Hij concludeert:
De verandering zal niet komen van corrupte politici hier, of van de leiders van Hamas, die ook corrupt zijn. Het zal van ons komen – de mensen van de twee naties. Ik geloof met heel mijn hart dat het Palestijnse volk geen slecht volk is. Net als hier, waar de overgrote meerderheid van de mensen een goed en veilig leven wil leiden, een plek wil hebben waar hun kinderen na school kunnen spelen en aan het eind van de maand de eindjes aan elkaar wil knopen, doen de Palestijnen dat ook. Aan de vooravond van 7 oktober stond de steun voor Hamas in Gaza op een dieptepunt van 26%. Sinds het uitbreken van het geweld is het aanzienlijk sterker geworden. Om te veranderen moet er een alternatief komen, een alternatief voor Hamas, en een alternatief voor de militaristische samenleving waarin we leven. . . . Ik wil niet deelnemen aan de voortzetting van de onderdrukking en de voortzetting van de cyclus van bloedvergieten, maar direct werken aan een oplossing, en daarom weiger ik. Ik hou van dit land en de mensen hier, omdat het mijn thuis is. Ik offer en werk zodat dit land een land zal zijn dat anderen respecteert, een land waar je met waardigheid kunt leven.
En dus gaat Tal Mitnick de gevangenis in.
Hij zal de komende dertig dagen in een cel zitten omdat hij weigerde zich aan te sluiten bij een leger dat de overgrote meerderheid van de burgerbevolking van Gaza heeft verdreven, tienduizenden van hen heeft gedood in minder dan drie maanden, en God weet hoeveel meer heeft verdoemd. tot langzamere sterfgevallen als gevolg van honger en ziekte. Als de dertig dagen voorbij zijn, kan het zijn dat hij tot een nieuwe straf wordt veroordeeld. Sommige Israëli’s die het ontwerp hebben genegeerd bij eerdere uitbarstingen van geweld, of die eenvoudigweg weigeren zich in ‘normale’ tijden bij het bezettingsleger aan te sluiten, zijn keer op keer veroordeeld.
Mitnick is niet het soort jonge Israëliër wiens acties met betrekking tot deze oorlog hem in de Israëlische pers als een held zullen bestempelen. Maar dat is precies wat hij is.
Bron: jacobin.com
