Na de gebeurtenissen van donderdagavond in Amsterdam waren veel commentatoren opmerkelijk ongeïnteresseerd in de waarheid van wat er was gebeurd. De botsingen tussen Israëlische voetbalhooligans, Nederlandse fans en lokale, vaak etnische minderheden, waren uitgegroeid tot een internationaal incident – en het was duidelijk genoeg welke kant de meeste van onze leiders zouden kiezen. De taal van ‘antiracisme’ werd gebruikt om ons te vertellen wie schuldig was en wie goed.
Joe Biden beschreef een golf van ‘antisemitische aanvallen. . . echo[ing] donkere momenten in de geschiedenis.” De Nederlandse koning sprak over hoe zijn land de joden in de steek had gelaten ‘zoals tijdens de Tweede Wereldoorlog’. Het woord ‘pogrom’ verspreidde zich over de westerse media, waarbij de meeste media basisfeiten over de gebeurtenissen achterhielden.
Geweld is slecht en hoort niet thuis in of rond een voetbalstadion. Gelukkig werd niemand daadwerkelijk ‘ontvoerd’, zoals aanvankelijk werd gemeld. Reageren op provocaties is vaak een verschrikkelijk idee, en alle gevallen waarin iemand wordt lastiggevallen vanwege zijn nationaliteit of religie moeten worden onderzocht. Toch is het moeilijk om een soortgelijke tijd te herinneren waarin hooligans opdaagden op zoek naar een gevecht en als helden werden behandeld. Dit is inderdaad wat minstens enkele honderden aanhangers van Maccabi Tel Aviv in Amsterdam deden.
Velen brachten de laatste dag ruzie met mensen die zij als moslim beschouwden, riepen op tot de collectieve moord op Arabieren, haalden minstens één Palestijnse vlag uit een persoonlijke woning op straat en protesteerden zelfs tegen een minuut stilte voor de slachtoffers van de overstromingen van vorige week. in Valencia, Spanje. Dit laatste incident, in het stadion, werd live op televisie uitgezonden; het hele verhaal werd ruimschoots gedocumenteerd op sociale media, ruim vóór veel van de meest schreeuwende krantenkoppen en politieke verklaringen.
Veel journalisten negeerden dus basisinformatie over wat de Israëlische fans in Amsterdam deden. Misschien kwam dit doordat de zingende hooligans feitelijk veel waarheid vertelden over de oorlog tegen Gaza, die westerse regeringen steunen en financieren.
Slogans als ‘Laat de IDF winnen, neuk de Arabieren’ moeten op dit moment niet worden beschouwd als grappen of extremistische provocaties. Ze zijn de realiteit van wat Israël doet en wat door het grootste deel van de Israëlische samenleving wordt gesteund, afgezien van een moedige minderheid van critici. Zelfs iemand als de onlangs ontslagen minister van Defensie Yoav Gallant – deze week algemeen gepresenteerd als een zeldzame ‘gematigde’ in de regering van Benjamin Netanyahu – bestempelde de vijanden van Israël als ‘menselijke dieren’ en stond erop dat een ‘volledige belegering’ de elektriciteit, brandstof, en eten.”
Een van de walgelijker slogans die door fans van Maccabi Tel Aviv werden gezongen, was: “Er zijn geen scholen in Gaza, omdat er geen kinderen meer zijn.” Deze zin is trots op zijn genocidale bedoelingen en is maar half waar. Volgens UNICEF hebben zo’n 625.000 Palestijnse kinderen nu meer dan een jaar geen les gevolgd. Zeshonderdvijfentwintigduizend. Vijfenveertigduizend eersteklassers, of in ieder geval kinderen die in de eerste klas zouden moeten zitten, zijn in september niet aan het schooljaar begonnen; dankzij Israël zullen duizenden dat nooit doen. “Slechts” een minderheid van de kinderen is dood (minstens tienduizenden).
Maar Israël heeft ongeveer 90 procent van de scholen in Gaza beschadigd of vernietigd. Met de massale bombardementen op huizen en de etnische zuivering van hele delen van het grondgebied worden zelfs de gebouwen die nog overeind staan door de ontheemden gebruikt als een eenvoudig toevluchtsoord.
Onze politieke leiders hadden misschien meer woorden gewijd aan dit enorme, gewetenloze lijden dan aan het gepeupel dat racistische gal in de straten van Amsterdam spuugt. Misschien hebben de journalisten die zichzelf presenteren als kruisvaarders tegen ‘nepnieuws’ en ‘desinformatie’ andere bronnen opgezocht dan Twitter/X-accounts van de overheid.
Maar het goede nieuws is dat minder mensen het Israëlische verhaal geloven. Vorige week nog bekritiseerden honderd BBC-medewerkers de bevooroordeelde, ongefundeerde berichtgeving van hun eigen werkgever, omdat deze kritiekloos Israëlische beweringen over de oorlog napraatte en de Palestijnen ontmenselijkte. Zelfs in Duitsland, waar de politieke klasse tot de meest extreme ter wereld behoort wat betreft haar steun aan Israël, vertrouwen meer burgers de berichtgeving in de media over de oorlog niet dan wel.
De fans van Maccabi Tel Aviv in Amsterdam lieten gewone tv-kijkers en social media-gebruikers zien wie ze werkelijk zijn. Luister naar ze en geloof ze.
Bron: jacobin.com
