Israëlische gevangenissen functioneren als een systeem van martelkampen. Palestijnen die sinds 7 oktober door Israël worden vastgehouden, doen al maandenlang zulke beweringen, hun woorden worden ondersteund door extreem gewichtsverlies na hun vrijlating uit Israëlische hechtenis. Nu ondersteunt een deze week vrijgegeven, aangrijpend en uitputtend rapport van de Israëlische mensenrechten-ngo B’Tselem die beweringen met bewijs van vijfenvijftig Palestijnse gevangenen na hun vrijlating uit Israëlische gevangenissen. De meerderheid van de geïnterviewden is nooit berecht voor een misdrijf.
De titel van het rapport, “Welcome to Hell”, is een citaat van een Israëlische soldaat. Fouad Hassan, een 45-jarige Palestijn uit Qusrah, vertelde onderzoekers dat dit de begroeting was die hij en zijn medegevangenen kregen toen ze uit een bus stapten bij de gevangenis van Megiddo.
“Hel” is geen overdrijving. Zoals het rapport gedetailleerd beschrijft, worden Palestijnen die sinds het begin van de oorlog in Gaza in Israëlische gevangenissen en detentiecentra vastzitten, onderworpen aan marteling, seksueel misbruik, geweld, vernedering, uithongering, slaapgebrek en ontzegging van adequate medische behandeling. Het rapport vermeldt zestig gevallen van Palestijnse gevangenen die sinds het begin van de oorlog zijn gestorven, waaronder achtenveertig gevangenen uit Gaza die stierven in militaire detentiefaciliteiten en twaalf die stierven in hechtenis van de Prison Service; veel van de getuigenissen in het rapport verwijzen naar de Keter-eenheid van de Prison Service, die opereert als een gespecialiseerde eenheid voor het beheersen van rellen.
“Hun getuigenissen onthullen de uitkomsten van de overhaaste transformatie van meer dan een dozijn Israëlische gevangenisfaciliteiten, militair en civiel, in een netwerk van kampen die zijn toegewijd aan het misbruiken van gevangenen als een kwestie van beleid,” merkt B’Tselem op in de introductie van het rapport. “Faciliteiten waarin elke gevangene opzettelijk wordt onderworpen aan harde, meedogenloze pijn en lijden, functioneren als de facto martelkampen.”
De getuigenissen zijn het waard om volledig te lezen, maar ze omvatten: een gevangene die door bewakers werd doodgeslagen omdat hij vroeg of er een staakt-het-vuren was, omdat gevangenen geen nieuws in de gevangenis kregen; een verslag van bewakers die sigaretten uitdoofden “in mijn mond en op mijn lichaam… ze plaatsten klemmen op mijn testikels die aan iets zwaars waren vastgemaakt”; het gebruik van “luide discomuziek” op een volume dat de oren van gevangenen liet bloeden; een verslag van seksueel misbruik en sodomie waarbij andere bewakers de daad op hun telefoons filmden; verhaal na verhaal over opzettelijke uithongering van gevangenen.
De Israëlische samenleving is de laatste dagen verscheurd door de bewering van een rechtbank dat leden van de Israëlische Defensiemacht (IDF) een Palestijnse gevangene hebben verkracht op de militaire basis Sde Teiman. De beschuldiging leidde tot een opstand ter verdediging van de soldaten in kwestie, aangemoedigd door leden van de IDF en gekozen leiders van Israëlische politieke partijen. Toen de pro-verkrachtingsmenigte de militaire basis bestormde, werd de IDF gedwongen om eenheden van de Westelijke Jordaanoever naar de basis te verplaatsen om te proberen het geweld te onderdrukken en de controle te behouden.
Zoals B’Tselems rapporten duidelijk maken, en in lijn met aanvullende bevindingen van de Verenigde Naties, zijn de soldaten die beschuldigd worden van verkrachting in Sde Teiman nauwelijks uitzonderingen. Het Israëlische leger voert een systematisch beleid van marteling van de ongeveer tienduizend Palestijnen die momenteel in Israëlische hechtenis zitten.
“Gezien de ernst van de daden, de mate waarin de bepalingen van het internationaal recht worden geschonden en het feit dat deze schendingen dagelijks en in de loop van de tijd gericht zijn op de gehele bevolking van Palestijnse gevangenen, is de enige mogelijke conclusie dat Israël door deze daden uit te voeren martelingen pleegt die neerkomen op een oorlogsmisdaad en zelfs een misdaad tegen de menselijkheid”, concludeert het rapport.
Er zijn al lang geloofwaardige beschuldigingen dat de IDF seksueel geweld gebruikt tegen Palestijnse gevangenen. Dat de Israëlische samenleving nu door een rechtbank gedwongen is dit te erkennen, is zelf het resultaat van een groeiende consensus binnen de internationale juridische gemeenschap dat Israël zichzelf niet kan onderzoeken voor zijn talloze vermeende oorlogsmisdaden en daarom vervolgd moet worden door instanties als het Internationaal Strafhof (ICC). De steun van het Israëlische publiek voor de vermeende verkrachters in de IDF en zijn opmerkelijk gedempte reactie op de getuigenissen in het rapport van B’Tselem, is daar verder bewijs van.
Als Haaretz columnist Gideon Levy merkte op over het gebrek aan verontwaardiging onder Israëliërs over de onthullingen in het rapport: “De onverschilligheid voor al deze dingen definieert Israël.” In het Amerikaanse detentiekamp Guantanamo Bay werden in twintig jaar negen gevangenen gedood; in Israël zijn dat zestig gevangenen in tien maanden.
Bron: jacobin.com
