Akbar Shahid Ahmed
Het eerste grote voorbeeld, dat mij echt schokte, was het ontslag van een ervaren ambtenaar van het ministerie van Buitenlandse Zaken die toezicht hield op de wapenoverdrachten – geen laffe kerel – genaamd Josh Paul. Elf jaar lang had hij wapenverkopen gedaan, onder meer aan Saoedi-Arabië en vele andere landen die zich bezighielden met twijfelachtig gebruik van Amerikaans wapentuig. Toen ik de tip kreeg dat hij ontslag nam, kreeg ik echt het gevoel dat er hier iets diepgaands en nieuws aan de hand was.
Iemand als Josh Paul, een geharde diplomaat die onder meerdere regeringen heeft gediend, zei dat hij de naald niet kon verleggen omdat de president zo gefocust was op het telegraferen en sturen van steun aan Israël, ongeacht wat Israël met die steun wilde doen. Mensen binnen de regering hadden het gevoel dat ze het beleid helemaal niet konden vormgeven.
Josh Paul was het meest spraakmakende ontslag. Ik heb dat nieuwsbericht op 18 oktober naar buiten gebracht. Sindsdien hebben we geen spraakmakende ontslagen meer gezien, en daar zijn een aantal redenen voor. Het is moeilijk om ontslag te nemen – het is eng. Zeker, als je in deze periode zou aftreden, ook al zeg je niet dat het over Israël gaat, is het moeilijk voor mensen om die veronderstelling te vermijden, wat zeer giftig zou kunnen zijn voor de rest van je carrière.
Bovendien zijn federale werknemers natuurlijk van nature voorzichtig en hebben ze arbeidsgerelateerde voordelen en dat soort dingen. Maar veel mensen hebben deze interne kanalen gebruikt, wat nieuw is. Ik hoor van mensen binnen het ministerie van Buitenlandse Zaken dat ze deze mate van opschudding niet meer hebben gezien sinds de invasie van Irak twintig jaar geleden. Dit manifesteert zich in memo’s die naar Tony Blinken gaan en bewaard zullen worden. Blinken is uit hoofde van het beleid van het ministerie van Buitenlandse Zaken verplicht om op deze memo’s te reageren.
Deze memo’s zeggen dat er veel redenen zijn om de wijze van het Israëlische offensief in twijfel te trekken. De overgrote meerderheid van deze mensen zou zeggen: “Kijk, we begrijpen dat Israël wraak wil nemen op Hamas na een brute en gruwelijke schokaanval, maar moet het op deze manier reageren, terwijl we nu meer dan twintigduizend Palestijnen dood hebben en Gaza belegerd is?” langer dan drie maanden?”
Deze memo’s zeggen dat de Verenigde Staten hiervoor de prijs zullen betalen, omdat ze worden gezien als de belangrijkste leverancier, weldoener en diplomatieke dekking van Israël, in termen van hun reputatie en de risico’s waarmee zij worden geconfronteerd. Ze zeggen ook dat dit een strategische ramp zou kunnen zijn voor Israël zelf, dat de Verenigde Staten enorm willen verdedigen. Als Israël de zaden van toekomstige conflicten en toekomstige risico’s voor zichzelf zaait, zal dat noodzakelijkerwijs de Verenigde Staten in verwarring brengen en een hele reeks problemen op zijn kop kunnen zetten.
Mensen zullen uiteraard wijzen op zaken als de verstoring van de scheepvaart, maar ook op zorgen over oorlogsmisdaden en grote beschuldigingen van Israëlische schendingen van het internationaal humanitair recht. Er bestaat een enorm schrikbeeld van etnische zuivering waarvan de Verenigde Staten een dienstmaagd zouden kunnen zijn als Israël erin slaagt, zoals sommige functionarissen suggereren, tienduizenden mensen uit Gaza te verdrijven.
Dit zijn reële risico’s voor de Verenigde Staten en voor iedereen die geïnteresseerd is in buitenlands beleid, met gevolgen tot ver buiten Israël en het Midden-Oosten. Veel van deze diplomaten hebben bijvoorbeeld opgemerkt dat het voor de Verenigde Staten moeilijker wordt om voor Oekraïne op te komen, terwijl het land Israëlische acties lijkt te steunen die verwant zijn aan sommige van de Russische excessen. Het heeft ook gevolgen voor het Amerikaanse beleid in Azië, dat de echte focus zou moeten zijn van de komende decennia van het buitenlands beleid.
Bron: jacobin.com
