Toen hij vorig jaar in Pennsylvania kandidaat was voor de Senaat, waren er genoeg dingen die links leuk vond aan Democraat John Fetterman. Hij was de enige kandidaat voor de hele staat die Bernie Sanders in 2016 had gesteund, hij leek veel om de georganiseerde arbeid te geven, en hij combineerde solide progressieve standpunten over sociale kwesties met een verfrissend populistische stijl van politieke communicatie.
In 2022 begon hij al zorgwekkend vaag te worden over de basispunten van een van Bernie afgeleid beleidsplatform als Medicare for All. Maar in de context van zijn race tegen de clowneske rechtse Republikein Mehmet Oz, ook wel ‘Dr Oz’ genoemd, was het gemakkelijk om dat deel te negeren. Het was voor veel linkse commentatoren (waaronder ikzelf) te leuk om te zien hoe Fetterman en zijn team Oz retorisch in het stof vermalen om hem net zo moeilijk te maken als we zouden moeten hebben over zijn politieke tekortkomingen.
Voor iedere progressieve die goed oplet, was een vlieg in de zalf die te groot was om te negeren het feit dat Fettermans standpunt ten aanzien van Israël/Palestina verschrikkelijk was. Zoals ik destijds opmerkte: “Als het om Palestina gaat, zou Fetterman net zo goed Dr. Oz kunnen zijn.” Hij heeft zich in april uitgesproken tegen het opleggen van nieuwe voorwaarden aan de Amerikaanse hulp aan Israël – een land dat regeert over miljoenen mensen die permanent het Israëlische staatsburgerschap hebben ontzegd of fundamentele rechten hebben ontzegd, zoals de toegang tot reguliere civiele rechtbanken wanneer zij worden beschuldigd van misdaden, en dat zelfs afgelopen april hield ruim twee miljoen Palestijnen opgesloten in het vijfentwintig kilometer lange openluchtgevangeniskamp dat de Gazastrook heet.
Zelfs in een wereld waar de Israëlische regering acht had geslagen op diverse waarschuwingen en de aanval van Hamas op 7 oktober had afgewend, zou dit een lelijke smet zijn op de reputatie die Fetterman anders zou kunnen claimen voor gerechtigheid te staan. Maar in de afgelopen drie maanden heeft Israël wreedheden begaan in Gaza op een niveau dat alles wat het heeft gedaan sinds de oorspronkelijke “Nakba” (catastrofe) die tijdens de oprichting van de staat honderdduizenden Palestijnen uit het land verdreef, in het niet doet vallen.
Israëls brute campagne van collectieve wraak begon vrijwel onmiddellijk na 7 oktober. Sindsdien is ongeveer 90 procent van de burgerbevolking van Gaza uit hun huizen verdreven. Tienduizenden zijn gedood – een veel hoger aantal dan het totale geschatte aantal burgerslachtoffers als gevolg van de Russische invasie van Oekraïne, ook al heeft Oekraïne een veel grotere bevolking en is Rusland terecht veroordeeld vanwege zijn frequente schendingen van het oorlogsrecht.
Israël heeft de meeste inwoners van Gaza sinds het begin van de oorlog de levensbehoeften ontzegd, en honger en ziekte zouden daar uiteindelijk meer Palestijnen kunnen doden dan de bommen – hoewel de bommen veel doden. Iedereen die een groot aantal Palestijnen uit Gaza op sociale media volgt, heeft waarschijnlijk verschillende voorbeelden gezien van mensen die dingen zeiden als “dit kan mijn laatste bericht zijn” en kort daarna werden gedood bij een luchtaanval. Hoge functionarissen in de Israëlische regering blijven praten over de ‘vrijwillige’ massale verwijdering van de Palestijnse bevolking uit Gaza – en zelfs uit het land – als het uiteindelijke doel van de oorlog. Recentelijk bepleitte minister van Financiën Bezalel Smotrich openlijk een naoorlogs scenario waarin er “100.000 of 200.000 Araba in Gaza zijn en niet twee miljoen.”
En ondanks dit alles heeft Fetterman zijn enthousiasme voor de Israëlische staat voortdurend verdubbeld. Hij vertelde Politiek eind december dat welke ‘diversiteit aan meningen’ er ook bestond onder de Democraten in de Senaat met betrekking tot de aanval op Gaza, en hoezeer de caucus over de kwestie ook ‘versplinterde’, hij altijd ‘de laatste man zou zijn die er absoluut zou zijn’. aan Israëlische kant hierover zonder voorwaarden.”
In een interview een week eerder met de New York TimesFetterman uitte zijn verbazing dat zoveel van zijn voormalige aanhangers geschokt leken door zijn standpunt. “Ik vind het verwarrend”, zei hij tegen de krant Keer“waar de uiterst linkse progressieven in Amerika niet echt de enige progressieve natie in de regio lijken te willen steunen die echt dezelfde soort waarden omarmt waarvan ik zou verwachten dat we die als samenleving zouden willen.”
In termen van de inhoud van het argument is dit het dunst mogelijke riet waaraan senator Fetterman zijn enthousiaste steun zou kunnen ophangen voor een staat die zich momenteel bezighoudt met etnische zuivering van een interne niet-burgerbevolking. Het is echter een vrij populaire retorische strategie, en daarom is het waarschijnlijk de moeite waard om even uit te leggen waarom het zo weinig zin heeft. Fetterman is niet erg origineel. Ik heb veel apologeten voor de Israëlische regering horen gebruiken die variaties op dit punt gebruiken – denk aan al het rechtse gespot over ‘Queers voor Palestina’ of over seculiere linksen in het Westen die ‘de kant van de radicale islam kiezen’.
Het is waar dat de Palestijnse bevolking, vooral in Gaza, gemiddeld gezien religieuzer en sociaal conservatiever is dan de Israëlische bevolking. De volledige waarheid hierover is ingewikkeld, aangezien de meest religieuze en conservatieve enclaves binnen Israël zeer religieus en conservatief zijn, en de politieke partijen die die bevolking vertegenwoordigen nogal wat politieke macht hebben uitgeoefend vanuit verschillende coalitieregeringen. Om een voor de hand liggend voorbeeld te noemen: het is niet zo dat het homohuwelijk bijvoorbeeld legaal is binnen de “groene lijn” die Israëls oorspronkelijke grondgebied scheidt van de Palestijnse gebieden die het in 1967 veroverde. Maar over het algemeen is de Israëlische bevolking veel seculierer en is Israëls wetten binnen de groene lijn zijn sociaal veel progressiever dan die in Palestijnse gebieden die beperkte autonomie hebben gekregen onder de Israëlische bezetting – vooral door Hamas gerund Gaza.
De echte vraag is: hoe zit het ermee? Hoe moet dat relevant zijn voor wat dan ook in de context van het praten over de wreedheden van Israël tegen de niet-ingezeten Palestijnse bevolking?
Om dit duidelijk te maken: Israël vecht niet om secularisme of liberalisme op te leggen aan de bevolking van Gaza. Of de overlevenden van de huidige wreedheden nu in Gaza mogen blijven onder directe Israëlische bezetting of dat ze – zoals sommigen hebben gesuggereerd – massaal worden overgebracht naar de Sinaï-woestijn, geen van beide scenario’s zal leiden tot gay pride-marsen of seculier onderwijs onder de overlevenden. . Hoe obsceen het ook zou zijn om massale ontheemding en de willekeurige massamoord op tienduizenden onschuldigen te onderschrijven als een manier om progressief sociaal beleid te verspreiden, de Israëli’s hebben nooit beweerd dat dit iets is wat ze proberen te doen. In deze context is het praten over vergelijkende niveaus van progressivisme een duizelingwekkende non-sequitur.
Dit zou waar zijn, zelfs als het ook maar enigszins logisch zou zijn om Israël een progressieve natie te noemen. Maar dat is niet het geval – tenminste als je gelooft dat etnisch-religieus pluralisme en gelijke rechten voor iedereen, ongeacht geloof of afkomst, “progressieve” waarden zijn.
De overtuiging dat elk voldoende intern progressief land het recht heeft om deel te nemen aan etnische zuiveringen tegen de groepen waarover het regeert, zou werkelijk grotesk zijn. Maar het uitgangspunt zelf is in dit geval absurd. Zouden we de Verenigde Staten bijvoorbeeld als een progressieve natie beschouwen als het gelijke rechten voor vrouwen en homo’s had bereikt, maar ook een wet had aangenomen die het land tot “de natiestaat van” blanke christenen overal ter wereld zou verklaren, maar niet van etnische en religieuze minderheden die daadwerkelijk in het land wonen?
Als dat niet het geval is, zou Israëls groteske natiestaatwet zeker in strijd moeten zijn met zijn interne progressivisme. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor de wet die Palestijnse staatsburgers van Israël die met Palestijnen uit de Westelijke Jordaanoever en Gaza trouwen, verbiedt om samen te leven met hun echtgenoten in Israël.
Maar het belangrijkste punt hier is het feit dat Israël sinds 1967 over miljoenen Palestijnen heeft geregeerd zonder hen ooit het Israëlische staatsburgerschap aan te bieden – omdat dit zou ondermijnen wat Israëlische commentatoren vaak openlijk het ‘Joodse karakter’ van de staat noemen. Dat is apartheid, en iedereen die denkt dat apartheid verenigbaar is met progressivisme gebruikt het woord ‘progressief’ op een manier waar ik liever niets mee te maken wil hebben.
Vorig jaar, toen ik een artikel schreef voor Jacobijn met de titel ‘John Fetterman heeft gelijk over veel dingen – maar hij heeft volkomen ongelijk wat betreft Palestina’, namen sommige lezers mij ter verantwoording omdat ik midden in een verkiezing een ‘zuiverheidstest’ oplegde aan een kandidaat die, hoe gebrekkig ook, beslist veel beter was dan zijn tegenstander.
Het probleem met dat argument is dat er altijd verkiezingen op komst zijn. Ook al waren de laatste verkiezingen eergisteren, er komen er nieuwe. En waarschijnlijk wordt welke Democraat je ook bekritiseert, aangevallen door rechts en kun je betogen dat dit niet het juiste moment is – en dus wordt het blik voortdurend opzij gezet.
Wat ik bemoedigend vind, is hoe weinig van die terugslag ik nu tegen Fettermans Palestina-positie zie. Zelfs het feit dat de kloof tussen hem en zijn aanhangers op dit gebied zoveel aandacht heeft gekregen in media zoals Politiek en de New York Times is een positieve ontwikkeling.
Er was eens – en dat is nog niet zo lang geleden – dat linkse mensen die geïnteresseerd waren in electorale politiek het vanzelfsprekend vonden dat anders veelbelovende politici hier slecht in zouden zijn. ‘Progressieven behalve Palestina’ waren zo gebruikelijk dat ze hun eigen acroniem kregen: ‘PEP’s’.
Dankzij het leiderschap dat is getoond door leden van het Congres als Cori Bush en Rashida Tlaib en democratisch-socialistische gekozen functionarissen in plaatsen als New York, de druk vanuit de basis van de linkse activistische vleugel, en de algemene verzwakking van de steun van het Amerikaanse publiek voor Israël, geconfronteerd met de meest recente wreedheden tegen de Palestijnse bevolking, begint allemaal te veranderen.
Iemand als Fetterman kan niet langer een “nou ja, wat verwacht je van een mainstream politicus?” verwachten. zijn afschuwelijke opvattingen over deze kwesties doorgeven. Hij begint de hitte te voelen. We zien dat de verwachting wordt gevormd dat progressieve politici natuurlijk met wrijving met hun basis te maken zullen krijgen als ze slecht zijn over Palestina. Met andere woorden: eindelijk zou het tijdperk van de PEP’s ten einde kunnen komen.
Het zal tijd worden.
Bron: jacobin.com
