Kamala Harris versterkt rechts immigratieverhaal tijdens debat

Over de presidentiële Tijdens het debat op dinsdag spuwde voormalig president Donald Trump betrouwbaar racistische en leugenachtige tirades over steden die werden overgenomen door “miljoenen mensen die ons land binnenstromen vanuit gevangenissen en cellen, uit psychiatrische instellingen en gekkenhuizen.”

Vicepresident Kamala Harris nam op haar beurt niet de moeite om het sentiment, het centrale ideologische geweld in het hart van Trumps boodschap, tegen te spreken. Harris, zij het in de voorspelbaar gematigde toon van een Democratische grensautoritair, hield de rechtse leugen in stand dat immigratie — de migratie van arme mensen, dat wil zeggen — gestopt zou moeten worden.

Beide kandidaten beweerden diametraal tegenovergestelde visies te bieden voor de toekomst van het land. Als het echter ging om immigratie en de Amerikaanse grens, was er de hele nacht maar één verhaal beschikbaar: immigratie is een sociaal kwaad, zo niet een criminele onderneming, die zoveel mogelijk moet worden afgeschrikt.

Harris hield de rechtse leugen in stand dat immigratie – de migratie van arme mensen welteverstaan ​​– gestopt moest worden.

Andrew Muir, de ABC-nieuwspresentator en debatleider, zette de sombere, hypernationalistische toon. Hij opende de discussie over immigratie met een lange vraag aan Harris.

“We weten dat illegale grensoverschrijdingen een recordhoogte bereikten tijdens de regering-Biden”, zei hij, en merkte op dat sinds president Joe Biden afgelopen juni “strenge asielbeperkingen” oplegde, de aantallen zijn gedaald.

“Waarom heeft de regering gewacht tot zes maanden voor de verkiezingen om actie te ondernemen?”, vroeg hij aan Harris. “En zou u in dit opzicht anders hebben gehandeld dan president Biden?”

Dit verhaal van een “grenscrisis” werd vanaf het begin als vanzelfsprekend beschouwd – specifiek, dat het een “crisis” is voor de VS, niet voor de wanhopige mensen die hun huizen zijn ontvlucht en brute, onverbiddelijke barrières moeten trotseren om hier hun toevlucht te zoeken. Harris antwoordde Muir dienovereenkomstig, waarbij hij migratie behandelde als een probleem van criminaliteit dat gecontroleerd en bestreden moest worden.

“Ik ben de enige persoon op dit podium die transnationale criminele organisaties heeft vervolgd voor de handel in wapens, drugs en mensen”, zei ze. “Het Amerikaanse Congres, waaronder enkele van de meest conservatieve leden van de Amerikaanse Senaat, kwam met een wetsvoorstel voor grensbeveiliging dat ik steunde.” Het wetsvoorstel, merkte ze op, “zou 1500 extra grensagenten aan de grens hebben gebracht” en “ons in staat stellen de stroom fentanyl in te dammen.”

De grenswet in kwestie was inderdaad een van de meest draconische in de recente geschiedenis. Harris’ enige probleem met de wetgeving, zei ze dinsdag, was dat Trump bondgenoten in het Congres had die het blokkeerden. Ondertussen verlaagde Bidens uitvoerende order, goedkeurend aangehaald door Muir, het aantal overstekende personen omdat het de zuidelijke grens effectief sloot, zelfs voor asielzoekers — een belediging voor het internationaal humanitair recht en, belangrijker nog, een echo van Trumps verbod op asiel.

De enige personages in de huidige migratieverhalen die door de kabelnieuwspresentator en de Democratische kandidaat werden genoemd, waren bendeleden, handelaren, fentanyldealers en “illegale” grensoverschrijders. Volledig aan het zicht onttrokken: de honderdduizenden mensen die hun leven riskeren om de grens over te steken om veiligheid en een beter leven te vinden in het rijkste land op aarde – een land dat een aanzienlijke historische verantwoordelijkheid draagt ​​voor een groot deel van de politieke onrust die miljoenen mensen ertoe heeft aangezet om te vluchten voor geweld, onderdrukking, economische verwoesting en klimaatrampen in de landen van de Noordelijke Driehoek, Haïti en elders in de eerste plaats.

Zelfs de typische liberale kreten over onze “natie van immigranten” ontbraken dinsdagavond. En ook de afrekening met de dodelijke gevolgen van het strengere grensbeleid. Naar verluidt zijn er de afgelopen tien jaar maar liefst 80.000 mensen omgekomen bij hun poging om de VS binnen te komen via de zuidelijke grens.

De realiteit waarin een Democratische kandidaat zou pleiten voor het openen van grenzen is natuurlijk een ver-van-mijn-bed-show vergeleken met ons huidige wrede en nationalistische politieke moeras. Harris, de centristische Democratische kandidaat, noemt niet eens de economische en sociale belangen die worden gediend door het verwelkomen van migrantenarbeiders in de VS, aangezien de bestaande bevolking vergrijst en de behoefte aan werknemers, met name in de zorgsector, alleen maar toeneemt.

Ook vanuit electoraal oogpunt heeft de centristische beweging die naar rechts overhelt – en daarmee een beroep doet op het blanke ressentiment – ​​in het afgelopen decennium alleen maar geleid tot een versterking van extreemrechtse leiders en partijen, van Italië tot Frankrijk en Duitsland.

Immigranten zouden natuurlijk verwelkomd moeten worden als een punt van ethische en humanitaire noodzaak – van wereldwijde rechtvaardigheid – niet alleen in dienst van de Amerikaanse economie of electorale manoeuvres. Zoals het debat van dinsdag echter duidelijk maakte, is onmenselijkheid een punt van bipartizane overeenstemming als het gaat om grenspolitiek.

Grensregel Race to the Bottom

Deze race naar de bodem op het gebied van grensregels voor ‘wet en orde’ is niet nieuw. Zoals ik eerder heb opgemerkt, leent de regering Biden-Harris niet zomaar Republikeinse praatpunten om ontevreden conservatieven aan te spreken. Strenge grensbeleid is al drie decennia de norm van Democratische regeringen, en dateert ten minste terug tot Bill Clintons ambtstermijn in het Witte Huis.

Clintons immigratiewetten uit 1996 breidden de mogelijkheden van de Verenigde Staten om migranten met zelfs lichte strafrechtelijke veroordelingen vast te houden en te deporteren aanzienlijk uit. President Barak Obama vertrouwde, net als Harris sindsdien, op het racistische, klassenbewuste verhaal dat hij alleen ‘criminele’ migranten als doelwit had, en deporteerde zo’n 3 miljoen mensen — wat hem de bijnaam ‘deporter in chief’ opleverde.

Bidens regering volgde dit voorbeeld door dit jaar de grens te sluiten, begin 2023 een beleid in te voeren om asielzoekers uit Cuba, Haïti en Nicaragua die de grens oversteken zonder eerder asiel aan te vragen in een derde land, onmiddellijk uit te zetten en toezicht te houden op het toenemende gebruik van eenzame opsluiting voor duizenden vastgehouden migranten.

Terwijl Democraten zullen deelnemen aan deze bekrompen race to the bottom, mag het ons niet ontgaan dat Republikeinen – met name Trump en zijn bondgenoten – altijd zullen winnen. Harris’ grimmige beeld van bendes en mensenhandel werd beantwoord met Trumps obscene, ongefundeerde herhaling van de leugen dat immigranten uit Haïti de huisdieren van mensen stelen en opeten.

“In Springfield eten ze de honden op,” zei Trump, een papegaaiende leugen van vice-presidentskandidaat JD Vance en andere rechtse online oplichters zoals Elon Musk over immigranten in Springfield, Ohio. Op het debatpodium werd Trump steeds vreemder: “De mensen die binnenkwamen. Ze eten de katten op. Ze eten — ze eten de huisdieren van de mensen die daar wonen.”

De racistische mythe zit in een erfenis van verachtelijke laster waarmee Haïtianen in het Westen te maken hebben, sinds Haïtianen zichzelf bevrijdden van het juk van het Franse kolonialisme in ‘s werelds meest beroemde succesvolle opstand door tot slaaf gemaakte mensen. Trump en zijn volgelingen hoeven de specifieke geschiedenis van racistische terugslag niet te kennen om mee te spelen in de gewelddadige nasleep ervan.

Muir, de gastheer, merkte op – in een van de weinige melige feitencontroles – dat er nee, geen geloofwaardige rapporten waren van een dergelijk incident in Springfield. Maar wanneer het toneel is opgezet om zwarte en andere gekleurde migranten als de facto criminelen te behandelen, zijn noch Muir noch Harris, noch iemand die betrokken was bij de uitvoering van dinsdag – of bij deze hele verkiezing – een bolwerk tegen de ontmenselijking waaraan immigranten worden onderworpen.

De retoriek rond de ‘grenscrisis’, van extreemrechts tot het liberale midden, suggereert dat de druk van de wereldwijde migratie op de VS drukt. Dit is bepaald niet het geval.

De overgrote meerderheid van de ontheemden in de wereld zijn intern ontheemd of in vluchtelingenkampen in de buurt van hun land van herkomst. Ter vergelijking: in de zogenaamde crisis van de VS verblijven er momenteel ongeveer 1,5 miljoen Syrische vluchtelingen in Libanon, waar de totale bevolking slechts 5,5 miljoen bedraagt.

Ik suggereer niet dat het, zelfs voor een wereldwijde supermacht, geen middelen en werk kost om miljoenen nieuwkomers in een land te vestigen, maar dit zijn kwesties van prioriteiten voor de verdeling van middelen. Sinds de oprichting van het Department of Homeland Security in 2003 heeft de federale overheid naar schatting $ 409 miljard uitgegeven aan immigratiehandhavingsinstanties alleen, en tientallen miljarden meer aan afschrikstrategieën zoals barrières en muren.

Als we prioriteit zouden geven aan de economische veiligheid van ons collectieve leven en de levens van degenen die het land binnenkomen, in plaats van aan het ‘beveiligen van de grens’ door middel van gemilitariseerd geweld, zouden zulke bedragen beter besteed kunnen worden.