Kinderen: zeg gewoon nee tegen liberaal centrisme

Ouders hebben het tegenwoordig zwaar. Ze worden eindeloos geconfronteerd met de gevaren die hun kinderen bedreigen: drugs, bendes, TikTok, vreemden, junkfood, Fortnite, vapen.

Dus hoewel het pijnlijk is om de lijst uit te breiden, is er een veel grotere bedreiging die nooit een seconde in de belangstelling staat: liberaal centrisme. Slachtoffers naar de officiële politiek lokken met gepraat over “verandering van binnenuit” om vervolgens hun ziel eruit te zuigen en de holle schelp te vullen met carrièreambities – dat is pas eng.

Ouders van radicaal links moeten niet denken dat hun kroost immuun is. Oud-president Barack Obama van de VS, aspirant-president Kamala Harris en federaal minister van Transport Pete Buttigieg hadden allemaal een socialistische ouder. Maar ze omarmden allemaal de afgrond van het Democratische establishment met het imperiale nihilisme van de meest glazige Washingtonse dynastie.

Barack Obama Sr., een economisch adviseur in het onlangs onafhankelijk geworden Kenia, bekritiseerde de pro-marktontwikkelingsstrategie van de overheid en pleitte voor het behoud van gemeenschappelijk grondbezit en de nationalisatie van buitenlandse bedrijven. “We moeten machtsstructuren elimineren die zijn opgebouwd door buitensporige accumulatie, zodat niet alleen een paar individuen de enorme omvang van hulpbronnen zullen beheersen”, schreef hij in een paper uit 1965 voor Oost-Afrika Tijdschrift“De overheid zou de rijken meer moeten belasten… Theoretisch gezien is er niets dat de overheid ervan kan weerhouden om 100 procent van het inkomen te belasten.”

Barack Obama Jr. daarentegen redde de grootste banken en bedrijven van Amerika, vernietigde vakbondsovereenkomsten en sneed in de uitgaven voor sociale zekerheid. Tijdens zijn eerste termijn ging 95 procent van alle inkomenswinst in de VS naar de rijkste 1 procent. In zijn tweede termijn deed Obama een beroep op Republikeinse wetgevers om hem te helpen de vennootschapsbelasting te verlagen van 35 naar 28 procent.

Joseph Buttigieg produceerde de eerste Engelse vertaling van de Gevangenisnotitieboekengeschreven door de Italiaanse marxist Antonio Gramsci terwijl hij gevangen zat onder Mussolini. Buttigieg beschreef Gramsci’s erfenis als een van “onbaatzuchtige toewijding aan de socialistische visie … van onwrikbare toewijding aan de zaak van de onderdrukten; van dappere, onverzettelijke en zeer kostbare trotsering van de fascistische dictatuur”.

De erfenis van zijn zoon Pete Buttigieg, voorheen inlichtingenofficier in Afghanistan en bedrijfsadviseur voor McKinsey & Company, nu transportsecretaris van Genocide Joe, is beslist minder nobel. “De secretaris heeft zich gericht op het ingrijpen om Amerikaanse toeleveringsketens te ondersteunen … inclusief maatregelen om de langdurige containercongestie in Amerika’s grootste havens te halveren”, aldus de officiële website van het Amerikaanse ministerie van Transport.

Liberale centristische ghouls stalken de rechtenfaculteiten en politicologieafdelingen van elite-universiteiten, op jacht naar prooi. Degenen in eerstejaars tutorials die flirten met begrippen als sociale rechtvaardigheid en systemisch racisme worden als spreekwoordelijke lammetjes naar de carrièrepolitiek geleid.

In zijn tijd aan de Universiteit van Oxford spraken Pete Buttigieg en zijn vrienden over het naar links duwen van de Democraten in hun geboorteland de VS en weg van het “Derde Weg”-centrisme van Bill Clinton. Maar “in de loop van de tijd ben ik het beleidswerk dat voortkomt uit gematigde organisaties meer gaan waarderen”, vertelde hij National Public Radio in 2019, voorafgaand aan zijn mislukte kandidatuur voor het presidentschap.

Donald J. Harris, een linkse academicus aan de Stanford Universiteit, werd ooit beschreven door de Stanford Dagelijks als een “rattenvanger die studenten afleidt van de neoklassieke economie”. Hij droeg zijn marxistische werk uit 1978 op aan Kapitaalaccumulatie en inkomensverdeling aan dochters Kamala en Maya.

Kamala Harris vond de eerste twee woorden van de titel van het boek blijkbaar geweldig, maar de rest kon haar niet bekoren. Econoom Adam Tooze noemde haar een “straight-up, main-line, big tech-identified happy Californian Democraat” in zijn podcast Enen en ToozeHaar presidentiële campagne heeft Silicon Valley ‘nieuw leven ingeblazen’, omdat het geld van durfkapitalisten terugvloeit naar de schatkist van de Democraten.

Tussen de generatie van haar vader, een radicale diaspora uit het Caribisch gebied, die het strafrechtsysteem zag als een wapen van racistische onderdrukking, en Kamala’s campagne als een strenge officier van justitie die weet hoe ze misdadigers achter de tralies moet krijgen, ging er iets vreselijk mis.

Het liberale midden is duidelijk een gevaar voor onze jeugd. Laten we ons dus eens voorstellen welke televisiereclames we zouden kunnen uitzenden als we eindelijk alarm zouden slaan.

Een radicale man van middelbare leeftijd zit op een bank, met Che Guevara op haar T-shirt en een exemplaar van de Autobiografie van Malcolm X op haar schoot. Lage snaren beginnen dreigend te trillen. Een diepe voice-over vraagt: “Weet je waar je kind nu is?”

Cut naar het Sine Institute aan de American University in Washington, DC. Negentienjarige College Democrats in blauwe blazers converseren beleefd met Young Republicans in rode blazers. “Het beste is dat ze gaan praten over waar ze het over eens zijn”, zegt Sine Institute directeur en in ongenade gevallen voormalig CEO van het Democratic National Committee Amy Dacey, maniakaal lachend in de camera.

Uitfaden.

“Zoekt uw kind naar een gemeenschappelijke basis met Republikeinen? Stop ermee voordat het te laat is.”

We zoomen in op duizenden wapperende, met bloed doordrenkte Amerikaanse vlaggen en zien hoe de Democratische leider Nancy Pelosi grijnzend de hand schudt van een polonaise van Republikeinse congresafgevaardigden ter ere van het recordaantal wetsvoorstellen dat door beide partijen is aangenomen onder Biden.

Terug naar de universiteitskamer, die nu zo goed als leeg is. Een laatste student uit het publiek, met een rugzak over zijn schouder, staat op het punt te vertrekken als een schimmige figuur in een knielange werkjas nadert. Een pamflet wordt in de hand van de nieuwsgierige student gestopt: “Campagnestart voor Kamala: ontmoet uw gekozen functionarissen!”

Volgende shot: een speechende Kamala Harris draagt ​​een sheriffbadge ter grootte van Arizona en houdt in elke hand een rood-wit-blauwe rechtershamer vast. De lessenaar is voorzien van haar officiële campagneslogan: Stem letterlijk blauw, wat we ook doen. De voice-over vraagt: “Beschuldigt uw kind u ervan Trump te steunen wanneer u kritiek levert op de Democraten?”

Fade. De muziek treurt nu, als een requiemmis. Het scherm vult zich geleidelijk met een collage van foto’s: studenten die extatisch lachen in selfies met Obama, Biden, Clinton, Harris, Schumer of Pelosi.

Een man komt nuchter het midden van de foto binnenlopen.

“Elke acht minuten accepteert een rechtenstudent een zomerbaan op een kantoor van de Democratische Partij. Kijk naar deze foto’s: let op de doodsheid achter de ogen, de meedogenloos pragmatische greep. Op dit punt is het al te laat. Het liberale centrisme eist elk jaar duizenden jongeren zoals deze op. Zonder vroege interventie kan uw kind er een van zijn.”

Het wazige gezicht van een jonge vrouw spreekt tot de camera: “Ik vertelde mama en papa dat ik rechten wilde studeren om systemisch racisme in de rechtbank te bestrijden. Maar in mijn tweede jaar sloot ik me aan bij de College Democrats. Nu zie ik dat alles veel ingewikkelder is dan papa deed voorkomen. Als we niet strenger optreden tegen criminaliteit, verliezen we ons ambt. Hoe zouden we dan in 2044 voorzichtig met politiehervormingen moeten beginnen?”

Een zwart scherm; stilte. Er verschijnt een tekstregel: “Laat uw kind niet in het midden worden gezogen”.

We horen een laatste, sombere voice-over: “Weet de waarschuwingssignalen. Een meme over brat girl summer of kokospalmen lijkt in eerste instantie misschien onschuldig. Maar plotseling is uw kind bezig met campagne voeren voor Top Cop Kamala. Het is nooit te vroeg om met uw kind te praten over de ware geschiedenis van de Democratische Partij”.