Kyrsten Sinema faalde niet, ze kon alleen maar falen – Moeder Jones

Nadat ze in 2022 haar partijlidmaatschap had omgezet van Democratisch naar onafhankelijk, gedroeg senator Kyrsten Sinema uit Arizona zich niet echt als iemand die van plan was voor de lange termijn in Washington te blijven. Haar fondsenwerving stagneerde en haar campagne nam niet de moeite om handtekeningen te verzamelen. Ze eindigde op een zeer verre derde plaats bij een hypothetische algemene verkiezingen, achter de Democratische Rep. Ruben Gallego en de verkiezingsontkennende voormalige tv-nieuwspresentator Kari Lake. Dinsdag maakte ze het officieel: ze zal de Senaat volgend jaar aan het einde van haar termijn verlaten, in plaats van nog een periode van zes jaar als onafhankelijke te zoeken.

Een bericht voor Arizonanen van senator Kyrsten Sinema pic.twitter.com/1XWFSWgGdh

— Kyrsten Sinema (@SenatorSinema) 5 maart 2024

De meeste pensioenaankondigingen zijn tamelijk anodyne. Die van Sinema is wat puntiger. Ze identificeert snel haar prestaties – waaronder de codificatie van de gelijkheid van het huwelijk; een wapenbeheersingswet; en de infrastructuurwet van $1 biljoen. Maar Sinema wil ook praten over waarom ze niet nog succesvoller was, namelijk andere mensen.

“Deze oplossingen worden als mislukkingen beschouwd, omdat ze te veel zijn, of lang niet genoeg”, zegt ze. “De uitkomst is minder belangrijk dan het verslaan van de ander. De enige politieke overwinningen die er tegenwoordig toe doen zijn symbolisch: je tegenstanders aanvallen op kabelnieuws of sociale media. Compromis is een vies woord.”

‘Ik geloof in mijn aanpak,’ vervolgt ze, ‘maar dat is niet wat Amerika op dit moment wil.’

Politici betreuren vaak partijdigheid als ze de arena verlaten (hier is een klassieker van het genre van Evan Bayh, kort voordat hij een baan aannam bij vrijwel elk bedrijf dat ooit zaken deed), maar Sinema maakte er een centraal punt van haar carrière van. Zoals ik een paar jaar geleden in een verhaal voor het tijdschrift meldde, begon ze haar politieke leven als activiste van de Groene Partij en trad ze toe tot een openbaar ambt als een uitgesproken progressief. Maar naarmate haar profiel groeide, begon ze een alternatief pad naar politiek succes te bewandelen, gebaseerd op relaties en gematigdheid. Deze verschuiving werd heilig verklaard in een boek genaamd Verenig je en verover: hoe je coalities opbouwt die winnen en standhouden.

Sinema’s boek was bedoeld als een handleiding voor progressieven die dingen voor elkaar wilden krijgen. (Toen ik het stuk schreef, bestudeerden progressieven in Arizona het om het beter te begrijpen haar.) Sinema was destijds een loyale Democraat, maar ze had haar hele carrière in de minderheid doorgebracht en was het beu om te verliezen, dus leerde ze Republikeinse vrienden te maken en haar strijd te kiezen. Die strategie werd steeds intensiever naarmate ze Washington binnenkwam, maar er was nog iets dat leek te veranderen. Je zou kunnen zeggen dat ze met het verstrijken van de jaren veranderde van iemand die serieus nadacht over welke belangengroepen en partizanen de fout in gingen in hun aanpak, naar iemand die in meer bekrompenheid handelde alsof alleen zij het goed kon doen.

In de praktijk uitte zich dat vaak in een berekende politieke afstandelijkheid. Ze gaf zelden interviews. Ze vermeed gemeentehuizen. Ze sprak liever met zakelijke groepenof beter nog, donoren. Ze vloog met privéjets. Ze bracht een aanzienlijke hoeveelheid tijd door op kantoor en nam deel aan triatlons. Op een gegeven moment liep ze zelfs stage bij een wijnmakerij. Dat de wijnmakerij ook eigendom was van een private equity-manager – en dat Sinema in haar latere jaren naar voren kwam als de grote verdediger van de sector achter de schermen – draagt ​​alleen maar bij aan de mystiek. Electoraal gezien heeft ze zichzelf met die aanpak geen enkele gunst bewezen. Ik heb het boek van Sinema verschillende keren gescand, maar kon geen hoofdstuk vinden waarin politici worden geadviseerd bruggen in brand te steken en oude bondgenoten weg te blazen.

In zeldzame interviews schilderde Sinema zichzelf af als iemand die de impasses van Washington kon overwinnen door zich te concentreren op beleid en persoonlijkheid in plaats van op partijdigheid. En dat deed ze soms ook. Er was een tijdlijn waarin Sinema een soort moderne meester van de Senaat was, die Bill Cassidy en Chris Murphy en wie dan ook samenbracht om gerichte, iteratieve dingen te doen. Het probleem was dat die tijdlijn zich ontvouwde binnen een veel grotere tijdlijn, waarin de helft van haar collega’s in de ban was van een corrupte en ambitieuze dictator, en de andere helft gewoon niet. Ze kwam nooit echt op het punt dat ze dat onderkende, of de implicaties die die realiteit had voor het werk dat gedaan moest worden, of het venster waarin dat zelfs maar kon. In een tijd van historische asymmetrie was het beste wat ze kon bieden enige variatie van ‘beide kanten’ en een ahistorische visie op samenwerking.

Daarom ontbrak er één groot ding in Sinema’s video: haar recente werk aan een tweeledig grensveiligheidspakket, dat dramatisch mislukte in het licht van de Republikeinse oppositie, zodra het vorige maand werd geïntroduceerd. Het zou oneerlijk zijn om deze mislukkingen aan Sinema toe te schrijven; wetsvoorstellen voor immigratiehervormingen zijn al twintig jaar periodiek begonnen en tot stilstand gekomen. Maar de nederlaag was niettemin een passend sluitstuk, voordat ze haar beurt op zich nam in het ondernemingsbestuur en het private-equitycircuit.

Het was niet alleen zo dat iemand die met No More Deaths door de woestijn liep, die rondhing bij de Minutemen-groepen die de grens bewaakten, en die opkwam voor de weg naar burgerschap, een in wezen conservatief wetsvoorstel aandroeg dat de grensbeveiliging verhogen zonder de compromissen waar de Democraten al lang om vragen. Het was ook wat die mislukking onthulde over de wereld waarin ze werkte: partijdigheid was in het Trump-tijdperk niet iets dat je zomaar kunt verenigen en veroveren.