Terwijl de woede in de Verenigde Staten, Canada en Europa toeneemt over de weigering van hun leiders om een krachtig standpunt in te nemen tegen de aanhoudende Israëlische wreedheden tegen Gaza, loopt Latijns-Amerika voorop.
Op 31 oktober kondigde Bolivia aan dat het de diplomatieke betrekkingen met Israël zou verbreken – het eerste land in Amerika dat dit deed sinds het begin van de “al-Aqsa zondvloed”, zo’n drie weken daarvoor. In een verklaring legde het ministerie van Buitenlandse Zaken van het land uit dat dit “een verwerping en veroordeling was van het agressieve en onevenredige Israëlische militaire offensief in de Gazastrook, dat de internationale vrede en veiligheid bedreigt.” Bij de aankondiging van het besluit voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties voegde de woordvoerder eraan toe dat Israël een staat is “die respectloos is voor levens, voor volkeren, voor internationaal en humanitair recht.”
Diezelfde dag kondigde president Gustavo Petro aan dat hij de Colombiaanse ambassadeur in Israël terugroept. “Als Israël zijn massamoord op het Palestijnse volk niet stopt, kunnen wij daar niet zijn”, tweette hij bondig. Petro is de afgelopen weken inderdaad een van de meest uitgesproken critici van het Israëlische optreden geweest. “Als we de buitenlandse betrekkingen met Israël moeten opschorten, zullen we die ook opschorten”, schreef hij op 15 oktober. “Wij steunen geen genocides.” In een volgende tweet ging hij verder op dit punt en voegde eraan toe: “Het heet genocide, en het wordt gedaan om het Palestijnse volk uit Gaza te verwijderen en zich het toe te eigenen. Het hoofd van de regering die deze genocide pleegt, is een crimineel tegen de menselijkheid. Zijn bondgenoten kunnen niet over democratie spreken.”
De opstanden van Bolivia en Colombia aan de linkerkant van de “tweede golf” van progressieve regeringen in Latijns-Amerika waren één ding. Maar toen kondigde president Gabriel Boric – beslist gematigder, vooral op het gebied van buitenlandse zaken – aan dat ook Chili zijn ambassadeur terugroept. “Chili veroordeelt energiek en constateert met grote bezorgdheid dat deze militaire operaties – die op dit punt van hun ontwikkeling een collectieve straf vormen voor de Palestijnse burgerbevolking in Gaza – de fundamentele normen van het internationaal recht niet respecteren,” schreef hij, “zoals blijkt uit de ruim achtduizend burgerslachtoffers, vooral vrouwen en kinderen.”
In een aparte tweet op diezelfde 31 oktober was hij beknopter: “Niets rechtvaardigt de barbaarsheid in Gaza. Niets.” Drie dagen later, op 3 november, maakte Honduras bekend dat ook het zijn ambassadeur zou terugroepen.
Andere landen in de regio hebben sindsdien steun aangeboden voor deze standpunten met hun eigen verklaringen waarin ze de Israëlische agressie veroordelen. “Niets rechtvaardigt de schending van het internationaal humanitair recht en de verplichting om de burgerbevolking te beschermen in gewapende conflicten, zonder onderscheid”, schreef het Argentijnse ministerie van Buitenlandse Zaken in een communiqué, waarin een bijzondere veroordeling werd toegevoegd aan het Israëlische bombardement op het vluchtelingenkamp Jabalia.
Na het veto van de Verenigde Staten over een resolutie van de Veiligheidsraad (voorgesteld door Brazilië) die zou hebben opgeroepen tot een humanitaire pauze voor de toegang van essentiële goederen naar Gaza als ‘onaanvaardbaar’ te hebben bekritiseerd, heeft Mexico zijn retoriek een paar tandjes opgevoerd: volgens Alicia Buenrostro, haar vertegenwoordiger bij de Verenigde Naties, zou de willekeurige aanvallen van Israël op burgers “oorlogsmisdaden kunnen vormen.” President Luiz Inácio Lula da Silva van Brazilië heeft op zijn beurt de kreet herhaald die de afgelopen weken tijdens marsen door de regio werd gehoord: “Dit is geen oorlog; het is een genocide.”
De reactie van Israël op dit alles was deprimerend voorspelbaar. Het beschuldigde Bolivia van “capitulatie voor het terrorisme en voor het ayatollah-regime in Iran” voordat het probeerde het verbreken van de diplomatieke banden te bagatelliseren door te mopperen dat ze überhaupt nooit een goede relatie hadden gehad (Bolivia had eerder de betrekkingen tussen de twee landen verbroken in 2009, ook over het Israëlische gedrag in Gaza). Wat Colombia en Chili betreft, zei het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken dat het “van hen verwacht” dat zij “het recht van een democratisch land om zijn burgers te beschermen ondersteunen. . . en zich niet aansluiten bij Venezuela en Iran ter ondersteuning van het Hamas-terrorisme.”
In het geval van Mexico waren zelfs de milde neutraliteitsverklaringen van Andrés Manuel López Obrador (AMLO) in de dagen na 7 oktober voldoende om een berispende Israëlische verklaring uit te lokken waarin het land “diep betreurde” dat het land er niet in slaagde “een energieker antwoord te geven”. “aan de situatie. De Israëlische ambassadeur Einat Kranz Neiger ging vervolgens de ether in om te benadrukken dat de houding van de Mexicaanse president ‘misplaatst’ was, omdat ‘geen partij kiezen in deze zaak terrorisme steunt’. Maar de druktactieken hadden een averechts effect: AMLO verstevigde op 18 oktober zijn positie en riep op tot een staakt-het-vuren.
In plaats van een aangeboren aantrekkingskracht tot terrorisme, zoals deze onhandige bombast wil doen geloven, kan sympathie voor de Palestijnse zaak in Latijns-Amerika worden verklaard door twee fundamentele redenen: een historische sympathie voor onderdrukte en gekoloniseerde volkeren, samen met Israëls eigen geschiedenis in de regio. als proxy voor Amerikaanse belangen.
Israël heeft steun verleend aan a waslijst van de ergste namen in de recente Latijns-Amerikaanse geschiedenis, waaronder Rafael Trujillo, Augusto Pinochet, Luis García Meza, Efraín Ríos Montt, Anastasio Somoza en Jorge Rafael Videla. In feite heeft het land gefunctioneerd als een handig omhulsel voor lastige beperkingen, zoals toen het de dictatuur van Pinochet in Chili trainde, bewapende en inlichtingen verstrekte – en daarmee de grootste wapenleverancier werd – in een tijd van Amerikaans embargo. Het zorgde er ook voor dat de wapens naar Nicaragua en El Salvador bleven stromen tijdens soortgelijke embargo’s daar, en in het geval van Honduras tijdens de militaire regimes van de jaren zeventig zorgde het voor geavanceerde Amerikaanse wapens, ondanks Amerikaanse wetten die de overdracht van militair materieel aan derde landen verboden.
Het verstrekte ‘counterinsurgency’-training aan de Costa Ricaanse politie in een tijd dat dat ook verboden was in de Verenigde Staten, leverde wapens en ander materieel aan de militaire junta in Argentinië ondanks het feit dat een substantieel aantal van zijn slachtoffers joods was, en hielp bij de strijd tegen de opstandelingen. “Palestinisering” van de Maya-bevolking in Guatemala, en bewapende zowel het leger als de rechtse paramilitairen in Colombia. Nu de herinneringen aan dictaturen en door de staat gesponsorde bloedbaden nog vers in de regio liggen, worden deze interventies niet gemakkelijk vergeten.
En dan is er nog het democratievraagstuk. Het wordt door de wereldelites als een vanzelfsprekendheid beschouwd dat westerse democratieën superieur zijn aan Latijns-Amerikaanse democratieën Econoom 2022 Democracy Index bijvoorbeeld, elk afzonderlijk land dat in dit stuk wordt genoemd, scoort lager dan de Verenigde Staten, Canada en West-Europa. Maar zie, het blijkt dat deze “inferieure” democratieën er veel beter in slagen de standpunten van hun burgers over deze kwestie te weerspiegelen – zeker in tegenstelling tot de Verenigde Staten, waar een tweeledige meerderheid van 66 procent het ermee eens is dat hun regering dat zou moeten doen. pleit voor een staakt-het-vuren, terwijl amper 4 procent van het Huis van Afgevaardigden het daarmee eens is.
Ondertussen, terwijl Groot-Brittannië debatteert over de vraag of het zwaaien met een Palestijnse vlag een strafbaar feit is, overweegt de Franse Senaat een wetsvoorstel om het beledigen van de staat Israël tot een misdaad te maken die bestraft kan worden met hoge boetes, en worden pro-Palestijnse protesten over de hele wereld gecriminaliseerd en opgebroken. Op het continent zouden de Latijns-Amerikaanse landen des te meer gerechtvaardigd zijn als ze hun buren in het noorden en oosten zouden vragen hen alle lezingen te besparen die voortvloeien uit hun principiële standpunten over Palestina.
Want op een cruciaal moment in de geschiedenis van deze eeuw is het Latijns-Amerika – en niet de Verenigde Naties, de Europese Unie of welke andere internationale organisatie dan ook die beweert in het belang van de vrede te handelen – die de humanitaire leiding over de wereld op zich neemt. fase.
Bron: jacobin.com
