Lessen uit de studentenkampen

1. Een militante minderheid kan een wereldwijde impact hebben

De meest effectieve manier om te vechten voor verandering, zo wordt ons verteld, is om via de juiste kanalen te werken. Als we de machthebbers beleefd vragen om naar onze zorgen te luisteren, zal onze boodschap gehoord worden, dus doe niets radicaals dat de machthebbers boos zou kunnen maken.

De Gaza-solidariteitskampbeweging illustreert dat het tegenovergestelde waar is. Wanneer kleine aantallen studenten actie ondernemen om de status quo te verstoren, kunnen ze duizenden anderen inspireren om hetzelfde te doen.

De kampen begonnen met kleine aantallen studenten aan enkele van de meest elitaire universiteiten in de Verenigde Staten, maar zijn inmiddels verspreid over honderden steden in de Verenigde Staten en over de hele wereld: van New York tot Londen, van Melbourne tot Caïro, van Berlijn tot Beiroet.

De studentenprotesten hebben een politieke crisis voor de gevestigde orde gecreëerd door de diepe banden te benadrukken die er bestaan ​​tussen wapenfabrikanten, universiteiten en regeringen, en hun medeplichtigheid aan de genocide in Israël. En met een media-aandacht van muur tot muur hebben ze een duidelijke boodschap de wereld over gestuurd: dat universiteiten zich moeten terugtrekken uit wapenonderzoek, dat universiteiten en de regering de banden met Israël moeten verbreken en dat Israël onmiddellijk moet stoppen met zijn aanval op Gaza.

Zo is elke beweging voor sociale verandering ontstaan, van burgerrechten tot het beëindigen van de oorlog in Vietnam. Het waren kleine groepen die de leiding namen en anderen inspireerden om de strijd aan te gaan. Dat komt omdat vooruitgang plaatsvindt ondanks, en niet dankzij, de mensen aan de macht.

2. De heersende klasse zal proberen je te verpletteren – wees bereid om terug te vechten

De encampment-beweging heeft studenten in conflict gebracht met de instituten die Israël steunen, de organisaties van de kapitalistische heersende klasse. Deze hebben de retorische toewijding van universiteiten aan vrije meningsuiting een klap toegebracht.

In Australië, net als elders, heeft de heersende klasse geprobeerd kritiek op de genocide van Israël met alle mogelijke middelen te onderdrukken. Beschuldigingen van antisemitisme en beschuldigingen dat ze een bedreiging vormen voor de veiligheid van studenten zijn naar de kampen geslingerd; studenten zijn fysiek geweld tegengekomen van zionisten; universiteitsbesturen hebben gedreigd met en de ontmanteling van een aantal kampen uitgevoerd; en een aantal studenten is geschorst of zelfs van hun universiteit gestuurd.

Maar studenten weigerden om terug te deinzen voor deze aanvallen. In plaats daarvan gaven ze een voorbeeld van hoe je terug kunt vechten.

“Honderden aanhangers zijn herhaaldelijk naar demonstraties gekomen die door de kampen zijn opgeroepen om hen te verdedigen tegen fysieke aanvallen door zionistische organisaties en tegen bedreigingen door universiteitsbesturen om hen met geweld van de campussen te verwijderen”, vertelde Madi Curkovic, een organisator van Monash Students for Palestine die momenteel te maken heeft met disciplinaire maatregelen van de universiteit. Rode vlag. “Studenten hebben verklaringen gepubliceerd en persconferenties gehouden waarin ze onze beslissing om de kampen op te zetten verdedigden. We hebben herhaaldelijk de leugens van de machthebbers aan de kaak gesteld en gewezen op hun medeplichtigheid aan het bloedvergieten dat Israël in Gaza en de bezette Westelijke Jordaanoever aanricht.”

Door stand te houden – tegen zionistische organisaties, universiteitsbesturen, de media en politici – zullen de studenten en hun aanhangers herinnerd worden als degenen die aan de goede kant van deze strijd staan.

3. De kracht van elke beweging is het vermogen om mensen te betrekken

Massabewegingen veranderen mensen. De daad van collectief samen staan ​​duwt de machteloosheid die we in het dagelijks leven ervaren opzij, bouwt ons zelfvertrouwen op en genereert een gevoel van kracht. De kampementen bieden een glimp van dat proces.

“Het beste aan het kamp is dat we meer mensen hebben ontmoet en erbij betrokken zijn”, vertelde El Hall, een organisator van Students for Palestine aan de Universiteit van Adelaide. Rode vlag“We hebben dit gedaan door middel van openbare bijeenkomsten op het kamp om activiteiten te coördineren, zoals het ophangen van posters, het uitdelen van folders, informatiestands, regelmatige bijeenkomsten en teach-ins. [public meetings on a number of topics designed to attract more people to the camps]. Op onze campus en een aantal andere campussen, vragen studenten om een ​​algemene vergadering van studenten om hun eisen met de rest van de studentenpopulatie te bespreken.”

Voor veel studenten was dit hun eerste ervaring met activisme. Ze hebben hierdoor allerlei nieuwe vaardigheden geleerd, van het overtuigen van anderen van politieke argumenten (zoals het doel van protesten, de redenen waarom de gevestigde orde de genocide in Israël steunt, enzovoort) tot het plannen van demonstraties en zelfs het voor het eerst spreken op bijeenkomsten.

Deze transformatieve ervaring ligt aan de basis van alle bewegingen tegen tirannie en onderdrukking. Protesten en activisme zijn niet zomaar een mechanisme om eisen te verwezenlijken: ze zijn essentieel als er fundamentele maatschappelijke verandering moet worden bereikt.

4. Politieke diversiteit en samenwerking zijn cruciaal voor succes

Politieke bewegingen zullen altijd heterogeen zijn; het zit in hun aard om mensen met diverse achtergronden te inspireren en te betrekken, verenigd in de strijd voor een gemeenschappelijk doel. De kampementen illustreren dat het belangrijk is om te leren hoe je met anderen kunt samenwerken, zelfs als je het aanzienlijk oneens bent met hen.

“Ons kamp heeft een aantal verschillende clubs en politieke groeperingen betrokken die samenwerken: socialisten, moslimstudenten, de Groenen, studentenclubs, activisten van de NTEU [National Tertiary Education Union]evenals onafhankelijke studenten en personeel”, vertelde Liam Parry-Mills, organisator van het kamp aan de Universiteit van Queensland Rode vlag. Hij benadrukt dat dit een van de grootste krachten van het kamp is geweest. “Het heeft ervoor gezorgd dat we consistent grote aantallen aanwezigen hebben gehad bij elk van onze campusprotesten en teach-ins, zelfs tijdens de laatste week van de lessen.”

De meeste kampementen hebben ernaar gestreefd om beslissingen openlijk en democratisch te nemen via kampvergaderingen die bestaan ​​uit alle deelnemers die willen deelnemen. En hoewel ze het universiteitsmanagement hebben opgeroepen om met hen te vergaderen en hun eisen te beantwoorden, hebben de meeste kampen geweigerd om hen achter gesloten deuren te ontmoeten of geheime onderhandelingen te voeren.

“Er zijn debatten geweest binnen ons kamp over de vraag of politieke groeperingen hun publicaties en pamfletten aan studenten mogen verkopen voor andere activiteiten die niet direct verband houden met het kamp”, vertelde Hall. Rode vlag van de ervaring in Adelaide. “Maar een aantal politieke groeperingen verdedigden het recht om dat te doen, omdat het onderdrukken van politieke discussie, debat en diversiteit binnen onze beweging alleen maar de effectiviteit van onze kant kan verzwakken.”

5. Ervaring helpt als de strijd toeneemt

Niemand had voorspeld welke impact het Columbia-kamp zou hebben in de Verenigde Staten en de rest van de wereld. Maar toen het eenmaal de verbeelding van mensen prikkelde, was het belangrijk om snel te handelen.

De beweging trok veel mensen aan die nieuw waren in het activisme, maar het was ook van vitaal belang dat er mensen waren die al eerder bij soortgelijke activiteiten betrokken waren geweest. Dit omvat zowel mensen die weten hoe ze een actie van de grond krijgen – hoe ze het woord moeten verspreiden, eisen moeten formuleren en de kampen gastvrij moeten maken voor mensen – als mensen die eerder een standpunt hadden ingenomen voor Palestina, en dus bekend waren met de leugens en laster die waarschijnlijk naar ons zouden worden gegooid en die er vertrouwen in hadden deze te kunnen weerleggen.

In situaties als deze komt de dagelijkse aard van socialistische activiteit echt naar voren. Socialistische studenten worden niet alleen georganiseerd via een netwerk van Socialist Alternative-clubs in het hele land, waardoor de beweging zich snel over het hele land kon verspreiden, maar socialisten zijn ook gewend aan het gedetailleerde werk dat elke beweging nodig heeft om te slagen. Of het nu gaat om het maken van posters en pamfletten of het praten met mensen over de kwesties en hen ervan overtuigen om zich meer in te zetten, socialisten hebben veel ervaring in strijd.

Het feit dat Socialist Alternative jaren eerder een belangrijke rol had gespeeld bij het opzetten van Students for Palestine-clubs, betekende dat we niet vanaf nul begonnen toen de kampen begonnen. Er was al een los netwerk van mensen die geïnteresseerd waren in de kwestie Palestina met een geschiedenis van organiseren.

En misschien wel het belangrijkste: socialisten hebben de politiek om anderen ervan te overtuigen Palestina te steunen en zich te verzetten tegen de machtige supporters van Israël. Rode vlag en andere publicaties kunnen socialisten ideeën en politiek inbrengen in de acties waar anderen zich mee bezig kunnen houden, van kunnen leren en misschien mee kunnen instemmen.

Natuurlijk zijn socialisten niet de enigen die dit soort ervaring hebben. Maar in tegenstelling tot de meeste andere krachten organiseren ze zich juist om deze reden: om de strijd van vandaag te helpen winnen en de ervaring te gebruiken om die van de toekomst te versterken.