Jordie van den Lam
De huizencrisis komt erop neer dat huisvesting te duur is. De huizenprijzen zijn de pan uitgerezen, waardoor het voor de gemiddelde Australiër steeds moeilijker wordt om stabiele, kwalitatieve huisvesting te vinden.
Om het duidelijk te maken, ik zie huisvesting niet graag als een puur marktprobleem. Ik geloof dat huisvesting een fundamenteel mensenrecht is en geen handelswaar die verhandeld kan worden voor winst. Maar dat is helaas de realiteit onder ons huidige kapitalistische systeem. Dus een goede eerste stap zou zijn dat de overheid een veel actievere rol zou spelen in de huisvestingsvoorziening. Er is een wijdverbreid verhaal dat overheden geen huisvesting bouwen of kunnen bouwen, en het is waar dat ze dat momenteel niet doen. Maar ze zouden het absoluut kunnen als ze dat zouden willen. Het feit is dat ze ervoor kiezen om dat niet te doen.
Publieke huisvesting moet nu ook een kernonderdeel van de oplossing zijn. Door de voorraad publieke huisvesting te vergroten, vergroten we het aanbod, wat effectief de totale huisvestingskosten verlaagt. En ondertussen bouwen we ook een publieke huisvestingssector op die niet onderhevig is aan dezelfde winstzucht die de private markt aanjaagt.
Uiteindelijk moeten we stoppen met het zien van de huizencrisis als een onvermijdelijke uitkomst van marktkrachten en moeten we het gaan zien als een beleidskeuze. Het is vrij eenvoudig als je erover nadenkt: met de juiste politieke wil bouwt de overheid huizen voor mensen die ze nodig hebben, niet voor speculanten en huizenverzamelaars.
Er gaat een meme rond die anti-daklozenarchitectuur in kapitalistische en socialistische samenlevingen vergelijkt. Onder het kapitalisme bevatten parkbanken en andere dingen vijandig design om te voorkomen dat daklozen daar slapen. Maar onder het socialisme is anti-daklozenarchitectuur gewoon sociale huisvesting. Dat is de kern ervan. In een socialistisch systeem bouwt de overheid huisvesting voor mensen die het nodig hebben.
Bron: jacobin.com
