Mahmoud Khalil en Necropolitics of Trump’s aanval op immigranten

Donald Trump’s administratie Deze week verhuisd om duizenden immigranten te verklaren.

De 6000-plus zeer-much-alive mensen, voornamelijk zonder papieren immigranten uit Latijns-Amerika, blijven eten, slapen, ademen en werken aan de Amerikaanse bodem. Hun namen zijn niettemin toegevoegd aan het ‘Death Master File’ van de Social Security Administration, de database die wordt gebruikt om dode mensen te vermelden die geen voordelen meer zouden moeten ontvangen.

De New York Times, de eerste die rapporteerde over de perverse herbesteding van het Death Master -dossier, genoteerd met ongebruikelijke puntigheid dat de administratie ‘de namen van levende mensen had die volgens de regering moet worden behandeld alsof ze dood zijn’.

De doden hebben geen aanspraak op rechten.

Het vermelden van immigranten onder de doden is een vervelende oplossing om snel de toegang tot overlevingsmiddelen in dit land te verwijderen – permanent de toegang tot voordelen, bankrekeningen en de mogelijkheid om legaal te werken af ​​te snijden. Het is gewoon de nieuwste stap in een meedogenloze poging om het leven zo onleefbaar te maken voor immigranten, zodat ze moeten worden gedwongen om te kiezen, zo niet opgeveven door Amerikaanse immigratie en douanehandhaving en eerst gedeporteerd.

Dit is meer dan wrede opportuniteit. Dood is het punt.

De Trump -regering verklaart openlijk haar bereidheid om miljoenen mensen te veroordelen tot maatschappelijke en sociale dood op meerdere fronten, van immigranten gemarkeerd als dood door de Social Security Administration, tot het weigeren van toegang tot paspoorten, correcte documentatie of elk bestaan ​​volgens de overheidsrecords.

Dit is niet louter metaforisch doden: uitwijzing uit het officiële openbare leven kan echt dodelijk zijn.

Trump’s escalatie van Necropolitical Rule – Historicus Achille Mbembe’s idee van bestuur georganiseerd rond het blootstellen van bepaalde groepen aan voortijdige dood en eliminatie – produceert een fascistische realiteit die de wettelijke rechten van hele delen van de bevolking dreigt in te trekken.

De doden hebben tenslotte geen aanspraak op rechten.

Mahmoud Khalil’s rechten

Deze necropolitieke beledigingen zijn niet alleen zichtbaar op sociale zekerheidsrollen. Ze zijn een onuitgesproken onderdeel van zoveel van de immigratiegevallen voor ons. Neem bijvoorbeeld het geval van Mahmoud Khalil, een Palestijnse afgestudeerde van de Columbia University, waar hij betrokken was bij de anti-genocide protesten, en een permanente bewoner wiens Amerikaanse burgervrouw hun eerste kind verwacht.

“Wie heeft het recht om rechten te hebben?” Vroeg Khalil in zijn brief van maart van een Ice Detention Center in Louisiana. “Het zijn zeker niet de mensen die hier in de cellen drukken. Het is niet de Senegalese man die ik heb ontmoet die al een jaar van zijn vrijheid is ontnomen, zijn juridische situatie in het ongewisse en zijn gezin een oceaan weg. Het is niet de 21-jarige gevangene die ik heb ontmoet, die op negenjarige leeftijd op negenjarige leeftijd stapte, alleen om te worden gedeporteerd zonder zoveel te horen.”

Op vrijdag oordeelde een Louisiana Immigration Judge die Mahmoud Khalil kan worden gedeporteerd op de ongegronde Trump -regering, beweert dat hij een bedreiging vormt voor het Amerikaanse buitenlands beleid.

“Dit is precies de reden waarom de Trump -regering me naar deze rechtbank heeft gestuurd, 1000 mijl afstand van mijn familie,” vertelde Khalil de rechter, nadat ze hem over haar uitspraak had geïnformeerd. “Ik hoop alleen dat de urgentie die u geschikt voor mij heeft geacht, wordt geboden aan de honderden anderen die hier zijn zonder maanden te horen.”

De advocaten van Khalil zullen een beroep doen op de beslissing en drukken op een afzonderlijke habeas corpus -petitie bij de federale rechtbank in New Jersey. Zoals de ontvoering en detentie van de promovendus van Tufts University Rümeysa Öztürk voor het schrijven van een op-ed en de intrekking van honderden studentenvisa blijkbaar voor deelname aan anti-genocide protesten, maakt de hachelijke situatie van Khalil een spot van constitutionele beschermingen.

Khalil’s strijd tegen deportatie op ongegronde beschuldigingen van “antisemitisme” en bedreigingen voor “nationale veiligheid” is inderdaad een testzaak voor de grenzen van basisconstitutionele en mensenrechten onder Trump.

“Het recht om rechten te hebben”, dat voor het eerst werd genoemd door filosoof Hannah Arendt, een vluchteling uit nazi-Duitsland, benadrukt dat een persoon inherent niet inherent rechten is, maar moet worden erkend als een lid van een politieke gemeenschap om überhaupt andere rechten te krijgen. We kunnen spreken van universele rechten, maar ze moeten worden erkend en alleen materiële kracht hebben wanneer ze worden erkend door staatsbevoegdheden.

Het is precies de verwijdering van het recht om rechten te hebben, het recht om te worden erkend als een mens onder wet, waarop Trump streeft.

Het is geen toeval dat Palestijnen en hun aanhangers tot de eerste doelwit behoren. Israël, de VS en de zogenaamde op regels gebaseerde internationale orde hebben Palestijnen aangewezen buiten de grenzen van rechtmatige erkenning-dat wil zeggen, verdrijfbaar, vast te houden en te doden-gedurende 76 jaar.

Het is precies het recht om te worden erkend als een mens onder wet waarop Trump streeft.

“Ik zie in mijn omstandigheden overeenkomsten met het gebruik van Israël van administratieve detentie – imprisonment zonder proces of aanklacht – om Palestijnen te ontdoen van hun rechten,” schreef Khalil in zijn brief.

De advocaten van Khalil beweren dat hij door de administratie het doelwit is van niets meer dan spraak die onder het Eerste Amendement moet worden beschermd. Er is zelfs een bepaalde maatregel in de Immigration and Nationality Act van 1990 die verondersteld wordt de regering te verbieden mensen te deporteren als bedreigingen voor “buitenlands beleid” alleen voor spraak.

En toch is om deze bescherming te beweren vruchteloos gebleken. Waar zijn de rechten van Mahmoud Khalil?

Necropolitiek in de open lucht

Toen Trump de Alien Enemies Act van 1798 opriep om Venezolaanse immigranten te verzamelen, was ook dit een aanval op het recht om rechten te hebben. En het blijkt succesvol: de meerderheid van de 200-plus mannen die zijn afgerond op consistent ongegrond beschuldigingen van het bende lidmaatschap had geen strafblad. Dat weerhield hen er niet van om te worden gestuurd, zonder gepast proces, naar een brutaal gevangenkamp in El Salvador.

Dit beleid van buitengewone weergave als uitzetting wordt alleen donkerder bij elk nieuw detail. Amerikaanse aanduidingen van criminaliteit worden al lang gebruikt om mensen te ontdoen van hun basisrechten. De potentieel permanente verwijdering naar een totalitair gevangenkamp zou niet worden gerechtvaardigd, zelfs als elke gevangene werd veroordeeld voor ernstige misdaden.

Neem het geval van een man die de regering Trump toegeeft ten onrechte naar El Salvador is gestuurd. Ondanks deze erkenning vecht de regering om de man niet op te halen – zo ver gaan om een ​​gerechtelijk bevel op vrijdag te trotseren. Het weerspiegelt een toewijding aan het verwijderen van afgebakende mensen uit de rechtendragende gemeenschap.

De Republikeinse Partij van Trump is sinds zijn eerste termijn beschreven als een ‘doodscultus’, toen Maga Covid Denialism dodelijke en zelfmoord vormen aannam. Een afwijzing van de medische wetenschap, een verwelkoming van milieudecimering, een totale aanval op basiswelzijnsbepalingen, buitengewone uitbuiting van de werknemers, reproductieve verbod op gezondheidszorg, een onsterfelijke toewijding aan gunpower-dit zijn typische morbiditeiten van de Amerikaanse reactie onder het kapitalisme, doordrenkt met een messiaanse aanklacht onder Trump.

Zoals veel van het Trumpiaanse project, heeft de administratie deze keer een meer aangescherpt, gewelddadige en ondubbelzinnige fascistische manier van de dood.

Het beleid van Trump kan de hele bevolking verlaten, inclusief zijn toegewijde basis, kwetsbaarder voor voortijdige dood en zwakte; Trumpiaanse overheersingspolitiek, ondertussen, vertrouwt op het duidelijk afbakenen van zogenaamde vijanden en bedreigingen als reeds dood, verwijderbaar of doodbaar.

Er is echter ten minste één manier waarop Trump’s “Death Cult” necropolitiek op zijn kop zet.

Necropolitiek bestuur – de dodelijke, racistische ordening van leven en dood door westerse liberale democratieën – hebben meestal geprobeerd de dood achter gesloten deuren of ver van huis te beheren. Het publiek werd niet verondersteld te leren over de martelingen in de Abu Ghraib -gevangenis van Irak of de misbruiken in Guantanamo Bay; de politiemoorden, de racistische brutaliteit van gevangenissen; de vervuiling en de grove ongelijke verdeling van de verwoesting van het milieu; en nog veel meer.

De Trumpiaanse beweging is om de totenkopf aan te trekken, om dit monsterlijke en grove ongelijk Death tableau te omarmen en te verhogen.

Khalil blijft ons ondertussen laten zien wat het betekent om voor de levenden te vechten.

“Na de hoorzitting draaide Khalil zich om om de 22 waarnemers en journalisten onder ogen te zien die de rechtszaal uitkwamen en de vorm van een hart met zijn handen vormden,” meldde NPR. “Hij glimlachte.”