Marine Le Pen stopt met rennen is een slecht idee

Marine Le Pen leidt een partij die is opgericht door Holocaust-ontkenners en voormalige nazi-verzorgers. Het spreekt over Fransen van immigrantenachtergrond als tweederangs burgers en routinematig roept op tot in het buitenland geboren criminelen om uit Frankrijk te worden verdreven. Het heeft een lange geschiedenis van het vernietigen van de aanwezigheid van fraudeurs en veroordeelden in het Franse politieke leven. Le Pen heeft zelf juridische stappen gelanceerd voor politieke doeleinden. De bewering van haar partij, vandaag, om het slachtoffer te zijn van een bewapend rechtssysteem is het hoogtepunt van hypocrisie en dubbele standaard.

Zelfs als je al deze dingen kent, is het waarschijnlijk dat het verbod op Marine Le Pen die op kantoor loopt averechts zal werken.

De uitspraak van de rechtbank van Parijs op maandag, met een straf die onmiddellijk wordt toegepast, betekent dat ze niet voor verkiezingen kan staan ​​of vijf jaar kan zijn. Een in 2016 geïntroduceerde hervorming maakte dit een automatische veroordelingsvereiste voor politieke verduistering van dit soort veroordelingen. De verdedigers van Le Pen – net als de president van haar Rassemblement National Party, Jordan Bardella – beweren dat dit een aanval is door ‘elites’ over de democratie zelf. Een reeks rechtse persoonlijkheden heeft geprobeerd dit als een overheidsaanval op de belangrijkste oppositiepartij af te schilderen. Deze claim is overdreven, niet in het minst gezien het feit dat het juridische proces tien jaar geleden volledig begon.

Niemand staat boven de wet en de rechtbank kon niet regeren op basis van de persoonlijke populariteit van Le Pen. Maar het verbieden van kandidaten om op kantoor te rennen vanwege financiële misdaden is zeer twijfelachtig. Het schadelijke effect op de democratische keuze lijkt niet in verhouding tot de betreffende misdaad, en (zelfs in combinatie met een boete van € 4,4 miljoen) is niet effectief in het straffen van de partij. Zoals de linkse partij Frankrijk Insoumise in een verklaring heeft opgemerkt, is de bewering van de Rassemblement National om uniek “schoon” te zijn en tegen een corrupte vestiging te staan ​​in dars. Maar dat is aan het kiezers om te oordelen. Frankrijk Insoumise voegde eraan toe dat het nooit had geprobeerd ‘de rechtbanken te gebruiken als een middel om de Rassemblement National te verslaan’, maar in plaats daarvan vertrouwde op ‘populaire mobilisatie van het Fransen’.

Het Europees Parlement stelt vaste regels vast voor waarvoor parlementaire assistenten kunnen worden gebruikt. Uit de berichten onder nationale leden van Rassemblement, besproken voor de rechtbank, blijkt dat in de periode van 2004 tot 2016 de partij willens en wetens activisten heeft aangemeld om banen te nep, zodat ze kunnen worden gebruikt als fulltime campagnevoerders die nauwelijks of nooit het parlement bezochten.

Dit is wat Britse Euroskeptics soms de “Gravy Train” in Brussel noemen: precies het soort dingen dat een zelfbenoemde “antiestablishment”, extreem-rechtse partij, kan worden verwacht te veroordelen. In een Europa waar grote partijen vaak verkiezingscampagne-voertuigen zijn zonder een massa leden en actieve lokale vestigingen, is dit soort afhankelijkheid van parlementen en publieke fondsen om politiek activisme te financieren ook steeds normaler.

Waarschijnlijk cynisch over het werk dat wordt gedaan door parlementaire assistenten in Brussel van een politieke streep, zullen potentiële nationale aanhangers van de rassemblement niet huiveren over de bevinding dat de partij fondsen heeft misbruikt. Hoewel waarschijnlijk alternatieve kandidaat Bardella een zwakkere presidentiële mededinger kan zijn, lijkt het idee dat de partij wordt onderdrukt door politiek gemotiveerde “lawfare”-een claim die waarschijnlijk is versterkt uit de hoogten van het Witte Huis en Twitter/X-goed ontworpen om de basis te galveren.

Nu, zelfs als de partij in veel beleidsgebieden meer conventioneel wordt, van haar steun aan de NAVO tot het verlaten van zijn vroegere anti-euro-houding, zal het de vlag in beslag nemen van het verdedigen van ‘democratie’ tegen ‘elites’.

Dus wat nu? De parlementsverkiezingen van afgelopen zomer zagen er zeker een overwinning uit voor de Rassemblement National, en Bardella leek een potentiële premier. Maar dankzij de verrassend sterke prestaties van links, die niet gebeurden-en in de runoff-races was er genoeg tactische stemming om ervoor te zorgen dat de extreemrechtse alliantie alleen op de derde plaats kwam. Dus de Rassemblement National kan zelfs nu worden verslagen. Maar niet zo.