Tom Williams/CQ Roll Call/ZUMA
Op dinsdag is de New York Times meldde dat een van de rijkste mannen ter wereld onlangs een grote openbaring had ervaren. Nadat hij een politieke organisatie had gefinancierd die immigratiehervormingen steunde, zijn steun voor sociale rechtvaardigheid had uitgesproken en honderden miljoenen dollars had gedoneerd om lokale verkiezingsmedewerkers te steunen tijdens de verkiezingen van 2020, “is Mark Zuckerberg klaar met politiek.”
De oprichter van Facebook en parttime feodale heer van Hawaï, aldus het stuk, “geloofde dat beide partijen een hekel hadden aan technologie en dat het proberen om door te gaan met het aangaan van politieke zaken alleen maar meer aandacht zou trekken voor hun bedrijf”, en voelde zich verbrand door de kritiek die hij de afgelopen jaren heeft gekregen, over alles van de verspreiding van desinformatie op Facebook tot zijn investering in verkiezingsadministratie (die conservatieven afwijzend “Zuckerbucks” noemden). Hij is met andere woorden boos dat mensen boos op hem zijn, en het heeft hem zijn hele theorie over hoe de wereld werkt doen heroverwegen.
Het is een interessant stuk, dat een echte verandering identificeert in de manier waarop Zuckerberg — die samen met zijn vrouw, Priscilla Chan, een niet-bindende belofte heeft gedaan om het grootste deel van zijn vermogen weg te geven aan het einde van zijn leven — denkt over zijn invloed en zijn eigen ideologie. Maar er zit een denkfout achter die kop: Zuckerberg is nog niet klaar met politiek. Zijn politiek is gewoon veranderd.
Net als veel onvoorstelbaar rijke mensen die de middelen hebben om hun eigen rundvlees te oogsten, beschouwt Zuckerberg zichzelf nu naar verluidt als een “libertariër”. Hij heeft de afgelopen jaren veel tijd besteed aan het proberen te cultiveren van een persoonlijk merk als een soort zorgeloze #GirlDad. Zijn nieuwe politiek is niet zo onheilspellend of visceraal afstotend als de red-pilled gescheiden energie van Elon Musk. Maar ze Zijn een politiek. Besluiten dat je niet langer wilt pleiten voor een pad naar burgerschap als onderdeel van een uitgebreide immigratiehervorming is net zo politiek als het pleiten ervoor. Reageren op jarenlange samenzweringstheorieën en persoonlijke aanvallen van conservatieve politici door nauwere relaties met hen te cultiveren is een politieke tactiek. Volgens het rapport sprak Zuckerberg deze zomer twee keer met Donald Trump via de telefoon, terwijl zijn nieuwe Republikeinse politieke attaché de ex-president ervan probeerde te overtuigen dat Zuckerberg geen plannen heeft om dit jaar geld uit te geven aan het versterken van de verkiezingsinfrastructuur. Politieker dan een prettig telefoongesprek met een man die een staatsgreep probeerde te plegen, wordt het niet.
Zuckerbergs pogingen om politiek activisme onder Meta-werknemers te ontmoedigen (volgens het artikel) weerspiegelen zijn eigen pogingen om politieke content op de platforms die hij beheert, zoals Facebook en Instagram, te ontmoedigen. Proberen politieke toespraken te dempen of te ontmoedigen is natuurlijk een politieke daad en het verraadt een onheilspellende wereldvisie. In die zin verschillen hij en Musk in ieder geval niet zo veel; ze bouwen gezamenlijk een “digitaal openbaar plein” waar je alles kunt vinden Maar gerapporteerd, feitelijk nieuws. Zuckerberg heeft duidelijk gemaakt dat hij gefrustreerd is door specifieke soorten politieke toespraken, waaronder kritiek op hem.
De waarheid is dat er niet zoiets bestaat als een apolitieke oligarch. Zuckerbergs fortuin kwam van een monopolistische onderneming die is gebruikt om etnische zuiveringen aan te wakkeren en collectief anderhalve eeuw aan kiemtheorie af te leren. Zijn rijkdom wordt in stand gehouden en beschermd door politieke structuren, en zijn uitgaven en strategische prioriteiten kunnen gemeenschappen, nieuwsredacties en democratische normen maken of breken. Als hij zijn voet neerzet, merk je dat. Maar als hij zijn voet optilt, merk je dat ook.
Bron: www.motherjones.com
