In de negentiende-eeuwse folklore van zwarte zuiderlingen waren ‘nachtdokters’ artsen of medische studenten die mensen ontvoerden en vermoordden waarvan ze dachten dat niemand ze zou missen om medische scholen te voorzien van de kadavers die studenten gebruiken om anatomie te leren. Regionale verschillen noemden hen soms ‘flesmannen’ of ‘naaldmannen’ vanwege de methoden die ze zogenaamd gebruikten om hun slachtoffers te verdoven.
Het geloof lijkt tot in de jaren vijftig stand te hebben gehouden. Eén artikel uit 1954 in Tijd tijdschrift meldde dat “in sommige zuidelijke staten moeders kinderen bedreigen met ‘de nachtdokter zal je halen’. . . .’”
Er zijn geen bevestigde gevallen waarin dit gebeurt in de Verenigde Staten – hoewel er in het negentiende-eeuwse Schotland minstens twee zeer echte ‘nachtdokters’ waren, William Burke en William Hare. Het tweetal doodde zestien mensen voordat ze werden gepakt. Hare sloot een deal met de aanklagers om te getuigen, en Burke werd opgehangen.
Afgezien van de extreme optie van moord, kregen historisch gezien veel medische scholen hun lichamen van grafrovers. Het Freedmen’s Cemetery Project in Dallas heeft bijvoorbeeld bewijsmateriaal aan het licht gebracht van gevallen waarin de stoffelijke resten van zwarte mensen in Dallas in het Texas van na de burgeroorlog op deze manier werden meegenomen, waarbij steden en provincies vaak medeplichtig waren.
In het derde decennium van de eenentwintigste eeuw behoort deze smerige praktijk echter tot het verleden. We hebben als samenleving allang besloten dat lichamelijke autonomie zelfs verder reikt dan de dood. Dat is de reden waarom er zelfs geen organen uit je vers dode lichaam kunnen worden gehaald voor levensreddende transplantaties, tenzij je toestemming geeft terwijl je nog ademt. Zeker, ieder lijk dat tegenwoordig op een plaat op een medische school ligt, is vrijwillig geschonken door de overledene zelf of door zijn naaste verwanten. . . rechts?
De waarheid is ingewikkelder. Als iemand uit de middenklasse wil hun lichaam uiteindelijk gebruikt zal worden voor medisch onderwijs, zijn er tal van formulieren die moeten worden ingevuld. Maar zelfs in 2023 is er een veel eenvoudigere manier om je lichaam te ‘doneren’: je hoeft niets in te vullen. Dat hoeft niet eens wil uw stoffelijke resten worden op deze manier gebruikt. Je hoeft alleen maar te sterven in schrijnende armoede, zonder dat iemand in staat is om te betalen om je te cremeren of in de grond te stoppen.
Eli Shupe is hoogleraar filosofie aan de Universiteit van Texas-Arlington, waar ze ook codirecteur is van het Medical Humanities and Bioethics Program. (Volledige openbaarmaking: ze is ook een goede vriendin uit de jaren dat we allebei bij Rutgers waren.) In augustus publiceerde ze een onderzoek in de Tijdschrift van de American Medical Association getiteld ‘Niet-opgeëiste lichamen in Texas’. Voor zover zij weet is dit het eerste onderzoek in zijn soort in welke staat dan ook. Zij en haar medewerkers, Serena Karim en Daniel Sledge, gebruikten Texas Public Information Act-verzoeken om informatie te krijgen van de openbare medische scholen in de staat en overtuigden de particuliere scholen om vrijwillig informatie openbaar te maken over hoe zij lichamen voor medisch onderzoek hadden verkregen.
Wat ze vonden verraste hen. Bijna 43 procent van de scholen accepteerde rechtstreeks niet-opgeëiste lichamen (14,3 procent van hen deed dat) of accepteerde lichamen die waren overgedragen van scholen die dat wel deden (nog eens 28,6 procent). Het aantal van dergelijke lijken op medische scholen in Texas is feitelijk gestegen van vierenzestig (2,27 procent van alle ‘donaties’) in 2017 naar 446 (14,12 procent) in 2021.
Hoewel sommige mensen ‘niet-geclaimd’ horen en aannemen dat het ‘niet-geïdentificeerd’ betekent, waarschuwt Shupe mij daarvoor alle van de lichamen in kwestie zijn geïdentificeerd. Niet-geïdentificeerde lichamen moeten langer worden vastgehouden omdat ze mogelijk nodig zijn voor strafrechtelijk onderzoek. Zelfs als deze periode voorbij is, worden ze begraven in plaats van gecremeerd voor het geval ze moeten worden opgegraven.
Waar we het hier over hebben zijn de lichamen van bekende personen wier nabestaanden ze niet opeisen voor begrafenis of crematie. Soms, zoals Shupe opmerkte in een opiniestuk in de Dallas Ochtendnieuws, het zijn de overblijfselen van mensen die “geïsoleerd of vervreemd waren van hun families” – zoals het geval is voor sommige mensen die uiteindelijk op straat leven – en soms hebben de families ze eenvoudigweg niet opgeëist omdat ze zich geen begrafenis konden veroorloven. kosten. En sommige immigranten hebben misschien geen familie die naar Texas kan reizen om ze op te eisen.
De hele zaak roept ethische vragen op over het niet-consensuele gebruik van deze lichamen. Shupe vertelde me ook dat er een “duistere erfenis bestaat van raciale grafroof in de Verenigde Staten, vooral in het Amerikaanse Zuiden” en dat “gezien de demografie” van degenen die het meest waarschijnlijk als niet-opgeëiste lichamen zullen eindigen, “je je zorgen zou kunnen maken dat dit een echo van die praktijken.”
Het is gemakkelijk om haar punt over de geschiedenis te begrijpen. ‘Nachtdokters’ mogen dan een stedelijke (of vaak landelijke) legende zijn geweest, maar de lijken van slaven die routinematig op medische scholen belandden, waren een zeer reëel fenomeen in het vooroorlogse Zuiden. In een advertentie voor studenten uit het Noorden die in deze tijd aan de South Carolina Medical School zouden studeren, werd geadverteerd dat ‘er op bijzondere wijze aandacht wordt besteed aan regelingen voor privé-dissectie, en dat onderwerpen in overvloed en met grote gemak worden verkregen.’ Een andere advertentie voor dezelfde school legde het verband uit tussen deze ‘overvloed’ en de instelling van slavernij:
Aan deze instelling zijn enkele voordelen van bijzondere aard verbonden, waarop het wellicht juist is erop te wijzen. Geen enkele plaats in de Verenigde Staten biedt zoveel kansen voor het verwerven van anatomische kennis. Onderwerpen werden in voldoende aantallen uit de gekleurde bevolking verkregen voor elk doel, en de juiste dissecties werden voortgezet zonder enig individu in de gemeenschap te beledigen!
Hoe verschillend de wereld van vandaag ook mag zijn van de nachtmerrieachtige realiteit van het vooroorlogse South Carolina, het is moeilijk om de raciale verschillen in dit soort onvrijwillige ‘donaties’ niet op te merken. Een artikel gepubliceerd in de Fort Worth-rapport nadat Shupe over deze kwestie ophef begon te maken, citeert zelfs de manager van het Willed Body Program van een medische school, waarin hij de “meer diverse verzameling kadavers” aanprijst die voortkomt uit provincies die niet-opgeëiste lichamen overdragen.
Maar afgezien van de raciale verschillen en de ongemakkelijke historische associaties die ze oproepen, is er hier sprake van een veel fundamentelere kwestie over economische rechtvaardigheid. Als we als samenleving geloven dat mensen het respect van begrafenis of crematie verschuldigd zijn als ze sterven – en onze normale praktijken lijken daar zeker op te wijzen – waarom zou dat dan niet gelden voor mensen die in ernstige armoede sterven? Als u of ik schriftelijk zou moeten instemmen met het opgeven van onze aanspraak op deze waardigheid, waarom zou iemand die zonder een cent sterft en niemand heeft om zijn stoffelijk overschot op te eisen, dat dan niet doen?
Shupe vertelde me dat, hoewel haar onderzoek specifiek was voor Texas – en niemand tot nu toe een vergelijkbaar uitgebreid onderzoek heeft gedaan in andere staten – ze weinig reden heeft om te denken dat het beeld elders heel anders is.
Zij en een van haar studenten werken momenteel aan een alomvattend onderzoek naar de legaliteit van de praktijk in de Verenigde Staten. Tot nu toe heeft ze ontdekt dat New York, Hawaï en Vermont wetten hebben aangenomen die deze praktijk verbieden, maar het lijkt legaal te zijn in de rest van het land. Op sommige plaatsen beslist de staat wat te doen met niet-opgeëiste lichamen; in Texas is dit, net als in de meeste andere staten, de provincie.
De Fort Worth-rapport artikel vermeldt Tarrant County (waartoe de stad Fort Worth behoort). Voordat de provincie niet-opgeëiste lichamen begon over te dragen aan het Health Science Center van de Universiteit van Noord-Texas, moest het gratis begrafenis of crematie aanbieden aan iedereen wiens familie niet opdaagde om het lichaam op te eisen en de rekening te betalen. Volgens Lisa Martin, directeur van het Tarrant County Department of Human Services, kostte dit hen ongeveer een half miljoen per jaar.
Ik heb de jaarlijkse begroting van de provincie opgezocht, en om dat half miljoen in perspectief te plaatsen: het zou ongeveer een tiende van de helft van 1 procent zijn van de verwachte begroting van Tarrant County voor 2024 van 896,6 miljoen dollar. Wat de schaal betreft, heeft de county net twee derde van het geld uitgegeven aan de aanschaf van een echte, eerlijke zaak voor de Sheriff’s Department. tank. Toch denk ik dat elke cent telt, en Martin leek blij te kunnen melden dat de kosten ‘ kelderden’ toen het Health Science Center het provinciale contract kreeg.
Het is vermeldenswaard dat niemand zich zorgen hoeft te maken dat medische scholen een tekort aan kadavers zullen hebben als deze bron wordt afgesloten. Sommigen geven tegenwoordig sowieso de voorkeur aan computersimulaties, maar zelfs als er lichamen nodig zijn, komt de grote meerderheid al voort uit daadwerkelijke donaties. Als we echt meer nodig hadden, zouden we het proces kunnen vereenvoudigen – misschien met een doos over rijbewijzen à la orgaandonatie, wat een hervorming zou zijn die eenvoudig genoeg is om van staat tot staat door te voeren.
Maar zelfs dat is misschien niet nodig. De staat New York heeft bijvoorbeeld in 2016 het gebruik van niet-geclaimde lichamen resoluut verboden, en het anatomische onderwijs op de medische scholen in New York lijkt prima te verlopen.
Het is veelzeggend dat sommige medische scholen dat doen Doen gebruik van niet-opgeëiste lichamen tonen tekenen van schaamte over de praktijk. Velen delen deze informatie niet met hun studenten. Het Health Science Center dat al die niet-opgeëiste lichamen uit Tarrant County haalt, heeft op zijn website lovend materiaal staan over de herinnering aan zijn genereuze ‘donoren’. Maar volgens een artikel in de Dallas Ochtendnieuwsongeveer 35 tot 40 procent van de kadavers bestaat uit niet-opgeëiste lichamen van armen.
Je zou, denk ik, een utilitair argument kunnen aanvoeren dat het dwaas is om je druk te maken over wat er gebeurt iedereen nadat ze sterven. Wat voor verschil maakt het voor hen? Misschien zijn de universele verboden op alles, van necrofilie tot kannibalisme tot de activiteiten van de grafroofende medische studenten uit vervlogen tijden, zoveel irrationele vooroordelen, en moet al onze houding ten opzichte van de doden van de grond af opnieuw worden bekeken. Het enige dat ik kan zeggen tegen iedereen die aandringt op deze specifieke sociale hervorming is: “Veel succes daarmee.”
Maar als we dat wel geloven, behandelen we iemand als een dode persoon en niet omdat menselijke roadkill betekent dat ze standaard een fatsoenlijke begrafenis krijgen, dat zou voor alle mensen de standaard moeten zijn. Als we geloven dat respect voor lichamelijke autonomie betekent dat jij of ik ermee moeten instemmen dat ons lichaam op een medische school belandt in plaats van op een kerkhof, dan zou dat voor iedereen moeten gelden. Je blijft respect verdienen omdat je arm en alleen stierf.
Bron: jacobin.com
