Methaanspuwende gas- en olieboormachines zijn de VS miljarden verschuldigd – in theorie – Moeder Jones

De wet op inflatievermindering, de Amerikaanse klimaatwet uit 2021, afgekort IRA, vermindert de uitstoot voornamelijk door middel van financiële prikkels, in plaats van door bindende regels. Maar naast al de bekende wortelen hebben de wetgevers stilletjes ook een kleiner aantal stokken toegevoegd – vooral als het gaat om het krachtige broeikasgas methaan, dat elk jaar een vervelende bron van toenemende klimaatvervuiling blijkt te zijn. Nieuw onderzoek suggereert dat deze stokken binnenkort de olie- en gasindustrie zouden kunnen treffen, die verantwoordelijk is voor een derde van alle methaanemissies in de VS.

Een IRA-bepaling geeft de Environmental Protection Agency opdracht om $900 in rekening te brengen voor elke ton methaan boven een bepaalde drempel die in 2024 in de atmosfeer terechtkomt. Het probleem is met name een uitdaging om aan te pakken in olie- en gasvelden, omdat methaan het belangrijkste bestanddeel van aardgas is. en het lekt uit honderdduizenden apparaten verspreid over het land. In 2022 stootten olie- en gasinstallaties meer dan 2,5 miljoen ton methaan uit.

De methaanheffing is een van de weinige manieren waarop de regering-Biden de industrie probeert haar gedrag te verbeteren. Eind vorig jaar heeft de EPA een regel afgerond die boorers verplicht om uitgebreide maatregelen te nemen om methaanlekken op te sporen en te repareren. Daarnaast herziet het agentschap een regel die bepaalt hoe bedrijven de omvang van de methaanemissies van hun activiteiten tellen en rapporteren. Met name die regel zal bepalend zijn voor het vermogen van de EPA om het succes van haar methaanreductieregel te beoordelen en haar te helpen verdedigbare vergoedingen te berekenen om bedrijven te bestraffen voor hun uitstoot.

Uit een nieuwe analyse van Geofinancial Analytics, een particuliere dataprovider, blijkt dat sommige bedrijven aansprakelijk kunnen zijn voor tientallen miljoenen dollars aan vergoedingen – een mogelijkheid die sommige exploitanten failliet zou kunnen laten gaan. Uit de analyse, die zich baseerde op satellietgegevens, bleek dat de 25 grootste olie- en gasproducenten van het land samen aansprakelijk zouden zijn geweest voor maar liefst 1,1 miljard dollar als de methaanheffing zou worden toegepast op de uitstoot gedurende een periode van een jaar eindigend in maart 2023. .

Aan de ene kant bevinden grote spelers als Chevron en Shell, die publiekelijk de nieuwe methaanvergoedingsregel hebben verwelkomd, zich ruim onder de drempel van de regel voor het bestraffen van emissies, aldus Geofinancial. (Dit is waarschijnlijk te wijten aan de relatieve technologische verfijning en schaalvoordelen van grote bedrijven.) De vergoeding wordt alleen van kracht wanneer bedrijven methaan uitstoten in hoeveelheden die gelijk zijn aan meer dan 25.000 ton kooldioxide, wat betekent dat ook kleinere bedrijven grotendeels vrijgesteld van de regel. Toch bleek uit een analyse van het congres uit 2022 dat de regel, ondanks de uitzonderingen, effectief ongeveer een derde van alle methaanemissies van de Amerikaanse olie- en gasinfrastructuur zou moeten bestraffen.

Als gevolg hiervan hebben industriële handelsgroepen zoals het American Petroleum Institute, dat een groot deel van de olie- en gasindustrie vertegenwoordigt, de regel aan de schandpaal genageld en een voorstel gesteund om de vergoeding in te trekken.

Enkele van de grootste potentiële verplichtingen die uit de regel voortvloeien, behoren volgens de analyse van Geofinancial toe aan Diversified Energy Company, een doorgewinterde exploitant met ongeveer twintig jaar ervaring in de olie- en gasindustrie, maar met een ongebruikelijk bedrijfsmodel. Terwijl de Exxons en Chevrons van de wereld doorgaans afhankelijk zijn van het boren van nieuwe bronnen en het verhogen van de productie van fossiele brandstoffen om inkomsten te genereren, is de groei van Diversified sterk afhankelijk van het kopen van oude bronnen aan het einde van hun levensduur en het eruit wringen van elk laatste beetje olie of gas. . Deze laagproductieve putten brengen ernstige milieurisico’s met zich mee: hoe ouder de put, hoe duurder het is om de vereiste stappen te voltooien om de put af te dichten en extra vervuiling te voorkomen – en hoe waarschijnlijker het is dat er grote hoeveelheden methaan gaan lekken.

Diversified, dat de grootste eigenaar van olie- en gasbronnen in de VS is geworden, beschikt over zo’n 70.000 van zulke oude en potentieel lekkende bronnen, waardoor het potentieel ook een van de grootste methaanuitstoters in de sector is. Volgens Geofinancial zou Diversified aansprakelijk zijn voor maar liefst 184 miljoen dollar als de jaarlijkse overtollige methaanemissies gelijk zijn aan de uitstoot gedurende het jaar eindigend in september 2023. Hoewel de satellietresultaten een momentopname zijn en enige onzekerheid bevatten, zijn de algemene resultaten van Geofinancial De conclusie is dat Diversified waarschijnlijk te maken krijgt met catastrofaal hoge methaanvergoedingen – een uitkomst die Diversified betwist, met het argument dat het zijn methaanintensiteit zodanig heeft verlaagd dat het zal worden vrijgesteld van de nieuwe vergoedingen.

Deze potentiële aansprakelijkheid is een van de redenen waarom de tweelingbroers Henry en Chris Kinnersley, oprichters van de activistische investeringsmaatschappij Snowcap Research, wedden dat Diversified zal mislukken. De broers shorten op de aandelen van Diversified, waarbij ze in wezen een grote gok wagen dat de aandelenwaarde van het bedrijf zal dalen.

“Om de methaanvergoeding in context te plaatsen: in de afgelopen twaalf maanden bedroeg de vrije kasstroom van Diversified $172 miljoen”, aldus Chris Kinnersley. “We schatten dat dit bijna allemaal nodig was om nieuwe acquisities te financieren om de dalende productie van het bedrijf te compenseren.”

John Sutter, woordvoerder van Diversified, zei dat het bedrijf proactieve maatregelen heeft genomen om methaan aan te pakken en dat de praktijken resulteren in aanzienlijke emissiereducties. “Het stewardship-model van Diversified toont een haalbare weg voorwaarts voor volwassen putexploitanten: dat het mogelijk is om de methaanemissies terug te dringen en de bestaande productiemiddelen op verantwoorde wijze te beheren,” zei hij.

Een deel van de reden voor de uiteenlopende verwachtingen zou kunnen zijn dat het kwantificeren van de methaanemissies fundamenteel een moeilijke onderneming is. De industrie is verplicht haar eigen schattingen in te dienen bij het broeikasgasrapportageprogramma van de EPA, maar algemeen wordt aangenomen dat deze cijfers een onderwaardering zijn. Uit een onderzoek van de non-profitorganisatie Environmental Defense Fund blijkt dat de cijfers van de sector mogelijk 60 procent lager zijn dan de werkelijke uitstoot. (Noot van de redactie: het Environmental Defense Fund is een adverteerder bij Grist. Adverteerders spelen geen rol in de redactionele beslissingen van Grist.)

Gebaseerd op onderzoek dat grotendeels uit de jaren negentig stamt, heeft de EPA emissiefactoren ontwikkeld voor elk type apparatuur dat in olievelden wordt aangetroffen. Dat betekent dat exploitanten, om aan de regels van de EPA te voldoen, eerst de verschillende methaanuitstotende apparaten die ze bezitten en gebruiken, moeten optellen en vervolgens het aantal apparaten moeten vermenigvuldigen met de overeenkomstige emissiefactor om tot hun totale uitstoot voor het jaar te komen.

Deze aanpak schiet tekort om twee belangrijke redenen. Wanneer apparaten defect raken of niet goed werken, stoten ze vaak grote hoeveelheden methaan uit, ruim boven de hoeveelheden die door de emissiefactor worden verklaard, maar de industrie is momenteel niet verplicht deze grote hoeveelheden methaan te rapporteren. Bovendien zijn de emissiefactoren van de EPA verouderd, omdat ze tientallen jaren geleden zijn ontwikkeld, ruim vóór de fracking-revolutie. Nieuwe boor- en productietechnologie heeft geleid tot nieuwe en toegenomen bronnen van methaanuitstoot, die de emissiefactoren van het agentschap niet volledig kunnen opvangen.

Omdat het berekenen van een vergoeding die aan exploitanten moet worden geheven, een nauwkeurige en verdedigbare telling vereist van de methaanbedrijven die uitstoten, heeft de EPA vorig jaar voorgesteld de rapportagevereisten bij te werken. De voorgestelde regel bevat bijgewerkte emissiefactoren op basis van nieuw onderzoek. Het verplicht bedrijven ook om grote lozingen te melden als ze zich hiervan bewust worden. Toch wordt niet verwacht dat deze maatregelen de kloof tussen de emissies die bedrijven op papier rapporteren en de werkelijke emissies volledig zullen wegnemen.

“Het zal waarschijnlijk helpen de kloof te dichten, maar het zal niet helemaal lukken”, zegt Edwin LaMair, advocaat bij het Environmental Defense Fund. “Veel van die grote releases zullen niet gezien worden en vervolgens ook niet gerapporteerd worden.”

Om de kans te vergroten dat er grote emissies worden opgevangen, bevatten de voorschriften van de EPA een bepaling voor waakhondgroepen om onafhankelijk methaangegevens te rapporteren. De afgelopen jaren zijn de mogelijkheden van satelliettechnologie en luchtvluchten benut om nauwkeurigere informatie te verkrijgen over de methaanemissies van olie- en gasvelden. Non-profitorganisaties zoals het Environmental Defense Fund hebben bijvoorbeeld luchtvluchten uitgevoerd boven het Permian Basin, het grootste olieproducerende gebied in de VS. Earthworks, een andere milieugroep, gebruikt al lange tijd infraroodcamera’s om boorputlocaties te observeren en defecte apparatuur te melden. Dat empirische bewijs kan nu onafhankelijk ter overweging aan de EPA worden voorgelegd bij de berekening van de methaanvergoedingen voor bedrijven.

Met name satellietgegevens zullen naar verwachting een belangrijke rol spelen bij het ter verantwoording roepen van bedrijven. Het Environmental Defense Fund is bijvoorbeeld van plan om de komende maanden een eigen satelliet te lanceren om methaan te monitoren. De gegevens van de satelliet zullen naar verwachting op een openbare website worden geplaatst.

Er zijn ook de gegevens van bestaande satellieten, die bedrijven als Geofinancial hebben gebruikt. De dataleverancier vertrouwde op een satelliet gelanceerd door de European Space Agency die op zijn best een resolutie van één vierkante kilometer kan bieden. In dichte olievelden zoals het Perm in Texas en de Bakken in North Dakota zijn er binnen een vierkante kilometer vaak meerdere putten die eigendom zijn van verschillende bedrijven. Wetenschappers van Geofinancial gebruikten statistische methoden om emissies aan specifieke exploitanten toe te schrijven, maar er zit enige inherente onzekerheid in de schattingen. Hoewel de bevindingen misschien niet precies zijn, zijn ze nog steeds waardevol voor investeerders en het publiek dat probeert inzicht te krijgen in de bijdrage van een bedrijf aan het methaanprobleem en de potentiële financiële aansprakelijkheid ervan.

“We brengen de empirische gegevens over, die plus- of min-foutbalken bevatten”, zegt Mark Kriss, algemeen directeur van Geofinancial. “Zelfs bij een bepaalde putmond, een pixel van één kilometer, hebben we in veel gevallen redelijk goed vertrouwen over wie daarvoor verantwoordelijk is, maar niet in alle gevallen. Maar als je de zaken op bedrijfsniveau samenvoegt, hebben we een zeer groot vertrouwen.”

Voor investeerders als de Kinnersleys zijn die gegevens waardevol, ondanks alle onzekerheid. Tot 2021 berekende Diversified zijn methaanemissies volgens de methodologie van de EPA. Maar dat jaar schakelde het bedrijf over op een methode ontwikkeld door het Intergouvernementeel Panel voor Klimaatverandering, waarmee bedrijven zelf de uitstoot in het veld kunnen meten. Het bedrijf beweerde dat het op metingen gebaseerde werk “de negatieve implicaties benadrukte van het gebruik van voorgeschreven, theoretische emissiefactoren in onze berekeningen in vergelijking met het gebruik van de daadwerkelijke metingen van de werkelijke activiteiten van onze activa.”

De resulterende uitstoot was 60 procent lager dan in voorgaande jaren – en verlaagde als gevolg daarvan de methaanintensiteit van het bedrijf tot bijna een drempel die het bedrijf zou vrijstellen van de nieuwe Amerikaanse overheidsheffing. Het belangrijkste verschil kwam voort uit de manier waarop het bedrijf de uitstoot schatte van pneumatische apparaten, die worden gebruikt om vloeistoffen te verplaatsen. De methode van de EPA vereist dat het bedrijf voor pneumatische apparaten een emissiefactor van 13,5 hanteert, maar via metingen in het veld heeft het bedrijf een lagere emissiefactor van 5,5 berekend.

“Als derde partij is het erg moeilijk om te verifiëren of die nieuwe, bijgewerkte emissiefactor daadwerkelijk eerlijk is”, wierp Chris Kinnersley tegen. “Er zijn veel manieren waarop je dat kunt spelen. Je kunt op bepaalde tijden naar nieuwere bronnen gaan en je kunt zeggen: ‘Hé, we zaten buiten deze put en deze stootte maar zoveel uit.’

Sutter, de woordvoerder van Diversified, reageerde niet rechtstreeks op vragen over de aantijgingen van de Kinnersleys, maar het bedrijf vertelde Bloomberg dat het rapport van de broers talloze onnauwkeurigheden bevat, specifieke financiële en operationele resultaten en duurzaamheidsacties negeert, en uitsluitend voor dit doel is ontworpen. van een negatieve invloed op de aandelenkoers van het bedrijf, ten voordele van de shortverkoper zelf.”

Naarmate de satelliettechnologie volwassener wordt en de regels van de EPA voor rapportage definitief zijn geworden, verwachten voorstanders dat de transparantie rond methaanemissies zal toenemen. Van de EPA wordt verwacht dat zij de emissiecijfers die bedrijven indienen nauwkeuriger gaat controleren.

“Ze gaan dat proces versterken in het licht van de methaanheffing, omdat er nu een financiële prikkel is om hun uitstoot verkeerd te rapporteren of bepaalde dingen achterwege te laten”, aldus LaMair. “Ze zullen deze discrepanties kunnen opsporen, hun rapportagemethoden kunnen blijven verbeteren en de bedrijven kunnen vinden die mogelijk te weinig rapporteren.”