‘Mijn droom is dat de oorlog eindigt’: Binnen in de laatste scholen van Gaza

Nergens is het veilig in Gaza, en dat geldt met name voor locaties met belangrijke civiele infrastructuur zoals ziekenhuizen en scholen. Sinds oktober heeft Israël 80 procent van de scholen en alle universiteiten in Gaza beschadigd of vernietigd, waarmee een belangrijke pijler van de Palestijnse samenleving is gedecimeerd. Ondanks deze schoolmoord blijven Palestijnse docenten en studenten zich inzetten om ervoor te zorgen dat de lessen doorgaan. The Real News bericht vanuit Rafah en spreekt rechtstreeks met kinderen en hun leraren die zich verzetten tegen genocide door middel van onderwijs.

Producer: Belal Awad, Leo Erhardt
Videograaf: Ruwaida Amer
Video-editor: Leo Erhardt

Transcriptie

Hind Khoudary:
Ik zit momenteel op een school die het doelwit was van Israëlische troepen met minstens
3 luchtaanvallen. Om half twee ‘s nachts sliepen de mensen toen
de Israëlische troepen hadden het op hen gemunt. De hele vloer is nog steeds hun bloed.
Kinderen en vrouwen zijn doodsbang, maar helaas hebben ze nergens een plek om te zijn.
om te gaan. Ze schuilen nog steeds in de school.

Verteller:
Nu meer dan 80 procent van de scholen in Gaza beschadigd of verwoest is, kan het zijn dat
Het is redelijk om te vragen of er een opzettelijke poging is om allesomvattend te zijn.
het Palestijnse onderwijssysteem vernietigen.
Dit is een direct citaat van een panel van VN-experts, met betrekking tot Israëls
vermeende aanval op onderwijsinfrastructuur in Gaza.

Opwaarts geluid:
Kijk hoe ze het open hebben gerukt. Ze hebben de school compleet verwoest.

Iman Ismail, docent Arabisch:
We hebben ongeveer 70 kinderen in elke klas. Hun psychologische toestand was
geruïneerd. Ik heb gemerkt dat de kinderen echt school misten, ze waren echt
graag weer beginnen met leren. De moeilijkheden: ten eerste is de opname
traag geweest, vanwege de onderbreking van hun scholing. Ten tweede, de
weer—het is over het algemeen erg warm in de tenten. Het geluid van explosies van
de luchtaanvallen, tijdens de les. We horen veel explosies tijdens de les.

Verteller:
De term Scholasticide, in 2009 bedacht door Oxford-professor Karma Nabulsi,
verwijst specifiek naar de “systematische vernietiging van Palestijnse
onderwijs door Israël”.

Sinds 7 oktober wordt de term regelmatig gebruikt.

Alle 12 universiteiten in Gaza zijn verwoest. 625.000 studenten zijn
zonder een plek om te studeren in de overvolle kampen van Rafah. Echter, leraren
en gemeenschapsorganisatoren hebben met klem tent-klaslokalen opgezet. Reflecterend
het Palestijnse geloof, in wat Nabulsi beschrijft als de enorme “rol en
kracht van onderwijs, in een bezette samenleving”.

Salma Abu Awdeh:
We kwamen hier ondanks de moeilijke omstandigheden om te leren, te spelen en
leiden onszelf af. We hebben hier nieuwe vrienden gemaakt en we leren de kern
Vakken: Arabisch, Engels en Wiskunde.

Verteller:
De kinderen in Gaza proberen zich te concentreren op hun lessen en de leraren proberen hun aandacht vast te houden
een schijn van normaliteit, terwijl op de achtergrond het gezoem van drones te horen is
blijft een constante herinnering.

Salma Abu Awdeh:
De verplaatsing was echt zwaar. We werden verplaatst van de ene plek naar de andere.
verder, we hebben ons niet gevestigd. Van Beit Hanoun werden we verplaatst naar Gaza-Stad,
en van Gaza-Stad werden we verplaatst naar Deir Al Balah. Hier verblijven we
op school, en het leven is echt hard. Mijn droom is dat de oorlog eindigt en
dat alles wat ik in mijn leven hoopte, uitkomt en dat ik succesvol zal zijn en
dokter worden.

Malek Hamoudah:
Ik heb school vaak gemist. Als we gaan leren we, profiteren we. Voor de oorlog heb ik
ging vroeger met mijn vrienden naar school. We speelden en leerden ook, met onze
leraren die ons zouden afleiden. We zouden schrijven en leren.

Verteller:
Malek Hamoudeh is 10 jaar oud, zijn vader werd de afgelopen maanden vermoord door
een Israëlische luchtaanval.

Malek Hamoudah:
Ik verloor mijn vader plotseling, hij was zo’n martelaar. Hij was plotseling verloren, wij
Terwijl we zo zaten, kwam mijn neef naar me toe en vertelde me: “Je vader is vermoord”.
Mijn hart was, ik kon het niet. Ik voelde dat ik zou sterven van hoe overstuur ik was.
ging over mijn vader. Hij was weg, ja. Hij was op zoek naar iets om te eten
toen het huis werd geraakt.

Ghadir Hamoudeh, de moeder van Malek:
Zelfs als er oorlog is, en angst en luchtaanvallen, betekent dat niet dat we…
stoppen met leven.

We moeten dingen doen die ertoe doen. Oké? We moeten de Koran memoriseren, herhalen
onze lessen, we moeten doorgaan naar het centrum waar we ons hebben ingeschreven.

Ghadir:
Oké, 6 keer 9?

Mannetje:
54

Ghadir:
54 goed, 9 keer 9?

Mannetje:
9 keer 9, ehm, 9 keer 9… 81?

Ghadir:
81, juist.

Ghadir:
Nadat mijn man werd vermoord, moest ik moeder en vader zijn. Ik probeer
hen een soort veiligheid. Het is moeilijk om met kinderen om te gaan die hun
vader, in een sfeer van oorlog en angst. Tot het punt dat mijn kinderen,
telkens als ik uitga of klusjes heb, zeggen ze: “we zijn bang
Je zou gedood kunnen worden en dan raken we je kwijt.

Ga niet weg, blijf bij ons.” Maar de oorlog laat me niet blijven, ik moet naar
de markt, om hen te voorzien van voedsel, drinken en water.
Dit is allemaal op mijn conto terechtgekomen. Zeker omdat we in een tent leven.
Er is geen water, geen elektriciteit, geen basisbehoeften van het leven. Zelfs de
temperatuur in de tent is te warm. We passen ons zoveel mogelijk aan, maar de
De situatie is echt moeilijk voor ons.

Malek Hamoudah:
De ergste dagen van mijn leven heb ik tijdens deze oorlog meegemaakt.

Interviewer:
Waarom?

Malek Hamoudah:
Door verplaatsing en weg zijn van mijn vader en van mijn land. Het is
extreem vermoeiend, geen water en geen elektriciteit en heel veel dingen. De
hitte in de tent: we leven in extreme hitte. Het is warm en er is geen
elektriciteit en er is geen licht en er zijn geen van de basisvoorzieningen
Dingen die we nodig hebben.

Verwant