Mijnbouw als doel op zich – en killer-app – BitcoinBlog.de – de blog voor Bitcoin en andere virtuele valuta

The Bull Case for Bitcoin: wat kan en wat zal de volgende Bitcoin-rally veroorzaken? Waar wachten we op, waar kijken we naar uit? Het tweede deel gaat over mijnbouw als doel op zich.

Luister naar bericht:

De markt lijkt momenteel een beetje moe. De prijzen zijn niet geweldig, maar ze zijn oké. Maar er is geen nieuwe ‘killer-app’ te bekennen; niets dat belooft door te breken naar de massa, wat massaal nieuwe gebruikers aantrekt. Of?

Als we hier naar de ‘bull case’ vragen, gaat het niet om de prijs. Het gaat over wat er aan een rally voorafgaat. Wat kan het veroorzaken? Wat bezielt het ecosysteem? Welke app, welk scenario brengt een frisse wind in de markt? Wat is het doel van het winnen van Bitcoin?

We zullen deze vragen in een reeks tot op de bodem uitzoeken. Het gaat over Bitcoin en het gaat over crypto, maar we scheiden de twee.

Het middel als doel

In het eerste deel keken we naar Bitcoin als betaalmiddel. Vandaag gaat het over een bull-case die nogal contra-intuïtief en zelfs tegenstrijdig lijkt: Bitcoin-mining als doel op zich.

Kan mijnbouw de volgende bullmarkt veroorzaken? Kan de productie zelf het sterkste kenmerk van het product zijn? Dit klinkt tegenstrijdig, aangezien productie slechts een middel is om een ​​doel te bereiken en nooit het doel zelf. Maar er zijn redenen om te vermoeden dat de zaken bij Bitcoin anders zijn.

Een strategische elektriciteitsverbruiker

Bitcoin-mining heeft eigenschappen die verder gaan dan de pure Bitcoin-productie. We hebben er hier vaak over geschreven, meestal met een sceptische maar open blik.

Bitcoin-mijnwerkers dienen als een strategische, zeer mobiele en vrijwel oneindig schaalbare elektriciteitsverbruiker. Waar je ook overtollige elektriciteit hebt, mijnbouw is een optie.

Bijvoorbeeld in Ethiopië, waar de Grand Renaissance Dam een ​​enorm overschot aan elektriciteit opwekt. Of in Paraguay, waar mijnwerkers graag overtollige elektriciteit uit de Itapu-dam halen.

In Kenia en El Salvador worden pogingen ondernomen om via mijnbouw de ontwikkeling van geothermische energie te financieren. In Japan gebruikt Tepco, de grootste elektriciteitsleverancier van het land, mijnwerkers om de overschotten te exploiteren die een energietransitie naar hernieuwbare bronnen met zich meebrengt.

Men zou nog veel meer van dergelijke voorbeelden kunnen opnoemen. Het belangrijkste punt is dat mijnbouw een rol kan spelen bij het omschakelen van de energievoorziening naar hernieuwbare energiebronnen of bij het ontwikkelen van duurzame energiebronnen die in de natuur voorkomen. Mijnbouw kan onderdeel worden van de elektriciteitsinfrastructuur en is op weg daar naartoe.

Warmte als product

Een soort bonusfactor hierbij is de warmte. Mijnwerkers produceren warmte. In wezen zetten ze elektriciteit om in warmte met hetzelfde rendement als een luchtverhitter. Waar moet de energie anders heen?

De industrie beseft al lang dat warmte niet alleen afval is, maar een product. In Scandinavië lijkt verwarming met warmte uit de mijnbouw de norm te worden. In Oostenrijk ontving de startup 21Energy uit Oostenrijk onlangs een mooie investering voor haar concept van verwarmen met mijnwerkers.

Tot nu toe lijkt dit, in ieder geval buiten Scandinavië, minder interessant voor particuliere huishoudens dan voor bedrijven. Denk bijvoorbeeld aan industrieën waarbij warmte een rol speelt in de productieketens, of hotels die zwembaden moeten verwarmen.

Mijnbouw zal dus niet alleen onderdeel zijn van de energietransitie, maar ook van de warmtetransitie. Het helpt om de verwarming om te zetten naar elektriciteit, die in tegenstelling tot gas, olie of hout op zijn minst een kans heeft om CO2-neutraal te zijn.

Interessant voor staten

Naast het helpen ontwikkelen van energiesystemen, lijkt mijnbouw voor steeds meer landen van belang te zijn. Naast El Salvador, dat uit enthousiasme Bitcoin mineert (of van plan is dit te doen), blinkt vooral Bhutan hier uit.

Bhutan, een klein koninkrijk in de Himalaya, exploiteert al verschillende Bitcoin-mijnen. Hierbij gebruikt het overtollige elektriciteit die het opwekt uit zijn waterkrachtcentrales. Dit maakt het veel beter dan de elektriciteit aan India te verkopen.

Soortgelijke plannen bereikten ook de Senaat in Paraguay. In plaats van de elektriciteit tegen belachelijke prijzen aan Brazilië te verkopen, werd gezegd dat Paraguay de energie van de grote dam voor mijnbouw zou moeten gebruiken.

Door middel van mijnbouw hebben zowel Bhutan als Paraguay de kans zich te bevrijden van de afhankelijkheid van grotere buurlanden. Je kunt overtollige elektriciteit te gelde maken zonder dat je een industrie hoeft op te bouwen.

Zelfs als je ze niet leuk vindt…

Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat je ook minder sympathieke voorbeelden moet geven. Het zijn niet alleen ‘de goeden’ die Bitcoins minen, en ze gebruiken niet alleen ‘goede energieën’.

In Venezuela is de regering ook in de mijnbouw terechtgekomen, waarschijnlijk met willekeurig geconfisqueerde apparatuur. Het is echter niet bekend of dit programma nog actief is.

Ook in Iran staat de regering op zijn minst open voor het commercialiseren van energiereserves via mijnbouw. Het probeert echter eerder mijnwerkers uit de particuliere sector te reguleren en te controleren.

Zowel Venezuela als Iran werken waarschijnlijk niet met schone, maar eerder met vuile energiebronnen, waarschijnlijk gas en (direct of indirect) olie. Ze gebruiken het inkomen niet om zichzelf te bevrijden van de afhankelijkheid van een sterkere buur, maar om financiële sancties te vermijden.

Een soortgelijk geval doet zich voor in Rusland. Het land beschikt over een groot overschot aan energie uit kernenergie en fossiele brandstoffen, en heeft te kampen met financiële sancties die het moeilijk maken deze energie in te wisselen voor buitenlandse valuta. Tot nu toe lijkt de overheid niet zelf aan mijnbouw te doen. Maar het staat open voor het tolereren en profiteren van mijnwerkers.

Ten slotte bestaat er in de Golfstaten ook de bereidheid om betrokken te raken bij de mijnbouw. Het staatsinvesteringsfonds van Abu Dhabi werkt bijvoorbeeld samen met mijnbouwbedrijven om grote mijnbouwbedrijven op te zetten. Maar of deze helpen om de overvloedige energie die beschikbaar is uit wind en zon te oogsten, zoals wordt gezegd, of om de enorme oliereserves te gelde te maken, is van buitenaf moeilijk te zeggen.

Wat spreekt tegen de bull-zaak…

Er zijn dus gebruiksscenario’s waarin mijnbouw een doel op zichzelf wordt, en dit verandert zelfs natiestaten in Bitcoin-gebruikers. Maar is dat genoeg voor een bull case?

Het antwoord is in eerste instantie ontnuchterend. Mijnbouw is juist praktisch omdat het het elektriciteitsverbruik compenseert. Mijnbouw belooft elektrische verwarming goedkoper te maken en hernieuwbare energiebronnen lucratiever. Dit is alleen mogelijk omdat het een product oplevert – Bitcoin – en omdat je dit product voor fiatgeld kunt verkopen.

Mijnbouw, niet Bitcoin, is het doel. Bitcoin is slechts een middel om elektriciteit om te zetten in dollars of andere fiatvaluta. Zolang dit het geval is, is het potentieel van de bull-case beheersbaar: in geen geval zal een industriële toepassing van mining een vraag naar Bitcoin creëren, integendeel, aangezien het doel van de operatie vaak is om Bitcoins te verkopen om laat fiatbiljetten betalen.

Kunnen Bitcoiners zichzelf een schouderklopje geven omdat mining steeds meer een doel op zichzelf wordt – zonder te hopen dat het een bull case wordt?

Het is niet zo eenvoudig.

Mijn de hodle

Als een bull-case voortkomt uit mijnbouw, is de kans groter dat dit indirect dan direct is. Niet door het delven zelf, maar door wat het doet. Dus wat komt erna en wat komt eruit.

Aan de ene kant zijn mijnwerkers vaak houders. Dat zie je bij particuliere bedrijven, bijvoorbeeld als exploitanten van boerderijen in Ethiopië en Paraguay, maar ook in landen als El Salvador en vooral Bhutan zelf. Een groot deel van de Bitcoins die de miners oogsten, blijft in hun portemonnee zitten.

Naarmate steeds meer spelers minen, wordt een steeds groter deel van de nieuw gecreëerde Bitcoins uit de markt gehaald. Bovendien zullen veel van degenen die vandaag de dag al in de mijnbouw ‘investeren’ uit deze markt worden verdreven naarmate steeds grotere, uiteindelijk nationale spelers erbij betrokken raken. Je hebt dan geen andere keus dan direct te investeren – en daarmee vraag te creëren.

Mijnbouw maakt Bitcoin legitiemer

Maar een nog indirecter effect zou belangrijker kunnen zijn: als mijnbouw- en elektriciteitsnetwerken met elkaar verbonden worden en steeds meer natiestaten zelf mijnen maken, zal dit Bitcoin legitiemer maken.

Een verbod, of zelfs alleen maar destructieve regelgeving, wordt steeds onwaarschijnlijker. Als mijnbouw deel uitmaakt van de elektriciteitsinfrastructuur, zal het netwerk sterker en stabieler worden. Tegelijkertijd zullen met de mijnbouw ook steeds meer landen en economieën betrokken raken bij Bitcoin zelf. Waarom niet, als je de munten toch al genereert?

Een voorbeeld is te vinden in de gouden staten. Terwijl Bitcoins worden gedolven in Abu Dhabi, lanceert de Nationale Bank van Bahrein een op Bitcoin gebaseerd financieel product. Is het echt zo ver weg dat de twee zullen fuseren, wat betekent dat landen de geproduceerde Bitcoins steeds vaker zullen gebruiken voor financiële producten?

Ook is het voor veel landen aantrekkelijk om Bitcoins te minen en als betaalmiddel te gebruiken om sancties te vermijden. In landen als Iran, Venezuela en Rusland ligt zoiets al in het verschiet, ook al laat de doorbraak (gelukkig!) nog op zich wachten. Of je het nu leuk vindt of niet – het zou een bull case zijn als de ‘schurkenstaten’ zelf gegenereerde Bitcoins als betaalmiddel gebruiken.

Maar de VS zouden ook, als Donald Trump president wordt en zijn beloften niet vergeet, een nationale reserve in Bitcoin kunnen opbouwen en de mijnbouwindustrie kunnen versterken. Ook hier is het zinvol om de twee te combineren.

Indirect bestaat er zeker een potentieel voor mijnbouw om een ​​bull case te vormen. Om dit te laten gebeuren moet de mijnbouw nog meer ingeburgerd raken en zich in het elektriciteitsnet verdiepen, wat waarschijnlijk een vrij lange en moeizame reis zal worden. Bovendien moet mijnbouw aansluiten op het financiële systeem, inclusief de staatsreserves. Dat is ook nog een heel eind weg.

Mijnbouw kan dus een bull case vormen – maar waarschijnlijker overmorgen dan morgen. Als het snel is.