Een paar weken geleden vertelde een Republikeinse vriend me dat vicepresident Kamala Harris, nu de waarschijnlijke presidentskandidaat van de Democratische Partij, Karl Marx was gaan citeren. Onnodig te zeggen dat ik hier zowel verward als behoorlijk opgewonden over was. Maar mijn hart zonk zodra ik zijn bron ontdekte:
Kamala Harris stelt een regime van “gelijkheid” voor, gebaseerd op een eenvoudig principe: Van ieder naar vermogen, aan ieder naar behoefte. Dit zou bekend moeten klinken.foto.twitter.com/PO6vUSrJ5m
— Christopher F. Rufo ⚔️ (@realchrisrufo) 25 juli 2024
Ik hoefde de video nauwelijks te bekijken om te weten dat de beruchte leugenaar Christopher Rufo weer eens loog. U hoeft mij niet op mijn woord te geloven — bekijk de video zelf maar. Harris praat veel over gelijkheid in deze clips, maar ze komt er nooit in de buurt om te zeggen: “Van ieder naar vermogen, aan ieder naar behoefte.” Dat Rufo de zin toevoegde dat dit “bekend zou moeten klinken” maakt het moeilijk om het niet te lezen als een bewuste poging om zijn publiek te laten denken dat die geluiden daadwerkelijk uit haar mond kwamen.
Rufo gelooft, om eerlijk te zijn, oprecht dat wanneer Democraten “gelijkheid” zeggen, ze echt iets als marxisme in gedachten hebben. Dit is hoe hij het een paar jaar geleden verwoordde:
Kritische rastheoretici, meesters in taalconstructie, beseffen dat “neo-marxisme” moeilijk te verkopen zou zijn. Gelijkheid klinkt daarentegen niet bedreigend en wordt gemakkelijk verward met het Amerikaanse gelijkheidsbeginsel.
Kunnen we even stilstaan bij hoe gek deze samenzweringstheorie eigenlijk is? Het zou één ding zijn om te zeggen dat gelijkheid een marxistisch idee is of dat het is geïnspireerd door het marxisme, maar dat is niet wat Rufo hier doet. Rufo beweert dat kritische rastheoretici eigenlijk marxisme willen doen, maar dat ze bewust hebben besloten dat ze niemand kunnen overtuigen en dat ze hun krachten als “meesters van taalconstructie” (wat dat ook mag betekenen) moesten gebruiken om er een slim codewoord voor te bedenken. Hoe weet Rufo dit? Heeft hij ooit direct bewijs geleverd van deze uitgebreide misleiding? Is het niet terecht verontrustend dat iemand een man die dit soort dingen zegt als een serieuze denker behandelt?
Vergelijk deze vier situaties eens:
- Gelijkheid van hulp: Iedereen krijgt dezelfde hulp in een kapitalistisch systeem. Dus bijvoorbeeld, de overheid stuurt iedereen een cheque van $ 500, maar verder verandert er niets aan onze economie.
- Gelijke kansen: De overheid probeert ervoor te zorgen dat het kapitalisme op een gelijk speelveld verloopt door mensen te compenseren voor nadelen die ze ondervinden die niets te maken hebben met marktconcurrentie. Stel je bijvoorbeeld voor dat iemand het socialezekerheidsstelsel miljoenen dollars afhandig heeft gemaakt door te doen alsof hij arm was en dat geld heeft gebruikt om een bedrijf te starten. Dat brengt iedereen in het nadeel, dus de overheid zou kunnen proberen dat op te lossen door miljoenen van de bedrieger af te pakken of miljoenen aan iedereen te geven.
- Gelijkheid van uitkomst: Iedereen heeft altijd precies hetzelfde bedrag aan geld, ongeacht hoe hard ze werken of niet werken.
- “Aan ieder naar zijn behoeften”: Iedereen krijgt genoeg hulp om in zijn behoeften te voorzien, die misschien ongelijk zijn, en mensen kunnen daarbovenop nog eens ongelijke rijkdom verdienen. Dus als je bijvoorbeeld elke maand $ 500 aan medicijnen nodig hebt, geeft de overheid je $ 500; als ik maar $ 20 aan medicijnen nodig heb, geeft de overheid mij maar $ 20. We moeten echter allebei werken voor elk extra geld dat we daarbovenop willen, en de overheid laat ons zoveel verdienen als we kunnen.
Wat echt grappig is aan dit alles is dat Rufo denkt dat Kamala Harris (4) wil doen, maar hij is ook dwaas en denkt dat (4) eigenlijk (3) is. In feite beweert Harris echter dat we in plaats van (1) (2) moeten doen. Het belachelijke aan de “equity”-taal van non-gouvernementele organisaties (NGO’s) is dat het eigenlijk gewoon “gelijke kansen” betekent, de uitdrukking die Democraten vroeger gebruikten als ze begrepen wilden worden door het grote publiek.
Kamala Harris is duidelijk geen marxist. En trouwens, de meeste mensen in de wereld van NGO’s ook niet, en daarom schaarden NGO-mensen zich achter Hillary Clinton en vervolgens Elizabeth Warren tegen de socialistische kandidaat Bernie Sanders. In het beste geval willen Harris en de NGO’ers gewoon het oude Democratische programma van kapitalisme uitvoeren, plus wat hand-outs voor verschillende achtergestelde groepen.
Rufo verwart dit met marxisme, ten eerste omdat hij waarschijnlijk het verschil niet begrijpt tussen de vier economische benaderingen die ik hierboven heb geschetst, en ten tweede omdat hij een cynicus is die voortdurend angst zaait over het naderende marxisme, zodat hij boeken kan verkopen.
Bron: jacobin.com
