Netanyahu’s Forever War vermoordt Israël sneller dan zijn vijanden – RT World News

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft zichzelf gevangen in een hachelijke situatie die vereist dat hij uit de macht buigt of zijn hele staat met hem naar beneden sleept. In meer dan 18 maanden heeft Israël er niet in geslaagd om een ​​van zijn vijanden te verslaan en escalatie in Gaza zou de gevaarlijkste beslissing kunnen zijn die hij nog heeft genomen.

Terwijl de Israëlische premier erop staat de oorlog op Gaza voort te zetten, vasthouden aan zijn belofte aan “Crush and Destroy” Hamas, hij heeft dit niet gedaan en volgens de schattingen van zijn eigen natie is de overwinning waarover hij spreekt nergens te zien. Nu heeft Netanyahu een nieuwe militaire operatie verklaard in de Gazastrook, die het labelt “Gideon’s Chariots,” Naar verluidt op zoek naar de herzetting van het geheel van het belegerde kustgebied.

Vlak hiervoor bemiddelden de VS een historische directe deal met Hamas om een ​​Israëlisch-Amerikaanse dubbele nationale, Idan Alexander uit te brengen; een soldaat die op 7 oktober 2023 als krijgsgevangene was meegenomen. In ruil daarvoor zei Hamas dat ze werden geïnformeerd dat de VS Israël onder druk zouden zetten in humanitaire hulp aan Gaza na een totale blokkade van acht weken.

In plaats van de ingang van humanitaire hulp toe te staan, besloot Israël zijn bombardementen op te voeren, meer dan 300.000 Palestijnen te verplaatsen en in slechts 48 uur rond de 300 te doden. Nadien verklaarde de Israëlische premier Netanyahu publiekelijk dat hij, zelfs in het geval dat alle gevangenen in Gaza worden teruggestuurd, de oorlog niet zal beëindigen.

Voorafgaand aan de Amerikaanse president Donald Trump’s reis naar het Arabische schiereiland vorige week werd echter een reeks verhalen gepubliceerd in de Israëlische en internationale pers, die beweerden dat er een grote vete was tussen Netanyahu en de Amerikaanse leider.

Dus het verhaal ging, anonieme bronnen beweerden dat Trump de directe communicatie met zijn Israëlische tegenhanger had afgesneden, en dat hij Netanyahu aan het snauw was door Israël niet te bezoeken tijdens zijn reis naar de regio en zelfs dat hij een Palestijnse staat zou herkennen.

Trump ontkende niet alleen een schisma tussen zichzelf en Netanyahu in een recent Fox News -interview, hij beweerde zelfs dat 7 oktober 2023 een van de meest gewelddadige dagen in de geschiedenis was, die op zijn zachtst gezegd een belachelijke bewering is volgens een standaard.

Toen kwam het interview van staatssecretaris Marco Rubio deze zaterdag met CBS News, waar hij verklaarde dat de VS de vernietiging van Hamas steunt, terwijl hij ook zei dat de VS een deal zoekt om de vrijlating van meer Israëlische gevangenen toe te staan. Uit zijn taal is duidelijk dat Rubio dezelfde houding heeft aangenomen als Israël, en dat de oorlog niet stopt totdat Hamas is verslagen; Met andere woorden, de Israëlische soldaten die gevangen worden gehouden in Gaza zijn niet de reden voor de oorlog.

Anonieme claims van de Amerikaanse president die zich tegen Israël tegenkomt, zijn niet nieuw. In december 2023 schreeuwde voormalig Amerikaanse president Joe Biden naar verluidt naar Netanyahu en hing de telefoon op, volgens niet nader genoemde bronnen. Maand na maand kwamen er rapporten naar voren over de zogenaamde bedreigingen die Biden aan de Israëlische regering gaf. In oktober 2024 werden de krantenkoppen zelfs gemaakt van claims van Bob Woodward, in zijn boek ‘War’, waar hij schreef dat Biden Netanyahu een “Bad F *** ing Guy” en een “F *** ing leugenaar”.

In april kwam het naar voren via een Israëlisch kanaal 13 onderzoeksrapport dat de Biden -administratie, die volgens Amerikaanse media was was “Onvermoeibaar werken” Voor een staakt -het -vuren in Gaza had Israël nooit ooit onder druk gezet om dit te doen.

De waarheid is dat als de VS Israël zouden vertellen om zijn oorlog tegen Gaza te stoppen, het morgen zou eindigen. Het zal niet. Elke hoge functionaris in de Trump-regering is een diehard-supporter van Israël die geld heeft overgenomen van pro-Israëlische groepen, terwijl de campagne van de Republikeinse president werd gebanceerd door de rijkste miljardair van Israël, Miriam Adelson.

Donald Trump spreekt een groot spel als het gaat om het onderhandelen over nederzettingen met conflicten. Op een dag neemt hij een doorbraak houding op over een kwestie, voordat hij terugkeert naar dezelfde exacte posities die de Biden -administratie slechts een dag later had.

Aan de andere kant lijkt de Israëlische premier zichzelf in de voet te hebben neergeschoten nadat hij de beslissing heeft genomen om de Amerikaanse staakt-het-vurenovereenkomst in Gaza te schenden. Hij deed dit door de kwestie te kiezen van het blokkeren van humanitaire hulp als zijn heuvel om op te sterven.

Hoewel de Israëlische militaire en coalitie een groot spel spreken als het gaat om hun opties in Gaza, is de realiteit dat hun grondkracht vermoeid en slecht getraind is, al lang de motivatie voor het gevecht verloren, en niet genoeg mannen trekt om grote operaties uit te voeren zonder Israël kwetsbaar te laten op andere fronten.

Daarom is het Israëlische leger in de gebieden van de bufferzone in Gaza gebleven, omdat het politieke leiderschap de beslissing nam om druk uit te oefenen door collectief ongeveer 2 miljoen burgers te straffen. Netanyahu beloofde alle voedsel, water, brandstof en medische benodigdheden te verbieden Gaza te betreden. Het is nu meer dan 80 dagen geleden sinds die beslissing werd genomen.

Deze flagrante oorlogsmisdaad heeft echter een belangrijke internationale terugslag veroorzaakt en heeft de VS zelfs gedwongen om publiekelijk commentaar te geven dat het werkt om hulp bij Gaza te krijgen. Maar er is één kwestie: de rechtse coalitiebonds van Netanyahu, die tot het religieuze zionismeblok behoren, zijn begonnen met het dreigen van de regering als hij Food Palestijnse burgers laat bereiken.

Dit betekende dat er een show moest worden aangebracht, een waarin de wil van minister van Veiligheid Itamar Ben Gvir en minister van Financiën Bezalel Smotrich zijn gemaakt om te geloven dat hun premier de gunst heeft verloren bij Donald Trump; De meest geliefde politieke figuur onder Israëli’s. In dit theater was het Israëlische publiek overtuigd dat op Netanyahu aanzienlijke druk was uitgeoefend om een ​​staakt -het -vuren -overeenkomst te bereiken.

Dus wat doet Netanyahu nu? Hij lanceert een nieuwe militaire operatie tegen Gaza, wetende dat het geen tanden zal hebben en zich gewoon richt op burgers en de resterende infrastructuur van het grondgebied, terwijl er ook beperkte invallen zullen plaatsvinden. Ondertussen lijkt de Israëlische leider ook op te staan ​​tegen de VS in het afwijzen van een staakt -het -vuren, terwijl druppels van Aid Trucks Gaza langzaam binnengaan op een manier die geen grote terugslag zal veroorzaken.

Maar Benjamin Netanyahu zal daar niet eindigen, hij wil laten zien dat hij op elk front alle vijanden van Israël heeft aangenomen, en dus staat Iran bovenaan zijn lijst met prioriteiten. Ten slotte, na 18 maanden van een van de meest verschrikkelijke civiele bloedbaden in de moderne geschiedenis, beginnen de Europese landen hun toon te veranderen met betrekking tot het hongerbeleid dat op Gaza wordt toegebracht, nu gecombineerd met een hernieuwd grondoffensief.

Wanneer we naar de hachelijke situatie van Gaza kijken, kan deze niet van de andere fronten worden gescheiden. De oorlog met Hezbollah in Libanon is nog lang niet voorbij, hoewel het alleen Israël is dat voorlopig het Libanese grondgebied bombardeert. Terwijl westerse functionarissen en denktanks beweren dat Hezbollah is verslagen en verpletterd, is de realiteit dat het lang niet voorbij is. In feite zijn de gebeurtenissen die sinds september vorig jaar hebben plaatsgevonden alleen door de groep gebruikt om de basis te bekrachtigen op een manier die we sinds het begin van de jaren 2000 niet meer hebben gezien.

Wat Jemen betreft, werden de VS verslagen door Ansarallah (de Houthis), ondanks de ongelijkheid tussen de zijden. Uiteindelijk werd Washington gedwongen toe te geven dat alles wat minder dan een grondinvasie zou zijn, de Jemenitische strijdkrachten (YAF) niet zou afschrikken om tegen Israël te vechten.

De enige manier waarop deze oorlog eindigt, is met een confrontatie tussen Iran en Israël. Het is onwaarschijnlijk dat de VS zullen proberen een totale oorlog te voeren met de Islamitische Republiek, goed begrijpend dat dit een enorme kosten voor zijn troepen, bases en bondgenoten in de regio zal opleveren. Daarom is het veel denkbaarder dat dit conflict op een of andere mate zal worden gecontroleerd. De massale investeringen die door Qatar, Saoedi -Arabië en de VAE zijn toegezegd, kwamen immers niet gratis; Ze zoeken allemaal in ruil daarvoor veiligheid.

De Israëlische regering van Benjamin Netanyahu staart rechtstreeks naar een doodlopende weg in Gaza en heeft slechts één uitweg als het verder wil escaleren: een reeks stakingen die zich richten op het Iraanse nucleaire programma.

De Iraanse luchtverdedigingen zijn niet verslechterd, omdat de in Washington gevestigde denktanks en de Israëlische leiderschapsclaim het resultaat was van hun laatste aanval op het land. Dit betekent echter niet dat de Israëli’s niet de mogelijkheden hebben om nucleaire locaties te treffen, dat doen ze duidelijk. Ervan uitgaande dat ze hiervoor conventionele wapens gebruiken, kan het het programma mogelijk een paar jaar terugzetten.

Als de Israëlische aanval beperkt is en de VS alleen een ondersteuningsrol speelt, zal de Iran’s Islamic Revolutionary Guard Corps (IRGC) waarschijnlijk zijn stakingen beperken tot militaire locaties en misschien infrastructuur zoals het power grid en/of havens. Dit zou effectief de mogelijkheden van de Israëlische luchtmacht hebben gemalen, of op zijn minst degraderen, waardoor een opening voor Hezbollah het zuiden van hun land van bezetting bevrijdt en hun prestige herstelt na de tactische verliezen die hen zijn toegebracht.

Het grote vraagteken hier zijn de tiental gewapende groepen gevestigd in de Gazastrook. Als Israël zijn grondkrachten in het noorden moet concentreren en zijn luchtmacht niet op volle capaciteit werkt, is er het potentieel voor een Hamas -beweging die geen enkele andere regionale speler zou durven nemen.

Gezien het bovengenoemde scenario, is het denkbaar dat er een manier is voor Israël en de VS om een ​​strijd tegen Iran te lanceren die elke front van de oorlog zou kunnen sluiten, maar er zijn twee belangrijke kwesties die dit zelfs in de weg staan: de persoonlijke berekeningen van Netanyahu voor het resterende in kracht en de pediening van Gaza.

Israël probeert een plan te implementeren om de verdeling van hulp aan de civiele bevolking van Gaza te militariseren en te privatiseren, een initiatief waar de Verenigde Naties en rechtengroepen sterk tegen zijn. Misschien geloven ze dat dit zal helpen hun push in de richting van etnisch reinigen van de Palestijnen van het belegerde kustgebied te reinigen, maar Egypte en andere omliggende landen weigeren dit nog steeds als een optie.

Dan komt het idee van Israëlische troepen die Gaza intern bezetten, wat zo ongelooflijk zou zijn, zelfs als ze konden, dat het bespreken van de ins en outs ervan een waardeloze onderneming zou zijn. Israël heeft geweigerd om daadwerkelijk de tiental Palestijnse gewapende facties te bestrijden, en daarom is het erin geslaagd om zijn soldaat het slachtoffers laag te houden en verklaart ook waarom geen enkele van de groepen is verslagen. Zelfs kleinere groepen zoals de Salah al-Deen Brigades, Mujahideen Brigades en Al-Aqsa Martyrs Brigades staan ​​nog steeds.

“Totale overwinning”zoals de Israëlische premier beweert is zijn doel is, is niet mogelijk. Als hij ervoor kiest om door te gaan met de manier waarop hij vandaag is, zou hij uiteindelijk een escalatie kunnen uitlokken op een van de fronten die plotseling resulteert in totale nederlaag.

Getraumatiseerd, gefrustreerd en verlangen naar wraak, dit zijn de houding van miljoenen in de regio. Een onverwachte ontwikkeling op de Westelijke Jordaanoever, Syrië, Oost -Jeruzalem of zelfs op het binnenlandse front vanuit de diep verdeelde Israëlische samenleving, zou allemaal een ramp kunnen betekenen voor Netanyahu.

Ondanks alle talloze kwetsbaarheden, die verder gaan dan wat hier wordt vermeld, blijft de VS zijn Israëlische bondgenoten carte blanche geven om elke agressie te plegen die ze kiezen. In dit stadium is Washington geen vriend van Israël, het is de officiële hype -man, die een eindeloze stroom bommen levert en niet overwegen hoe snel de situatie zou kunnen ontploffen. Dit was exact hetzelfde denken dat de VS en Israël met hun broek op 7 oktober 2023 betrapte, behalve dat de inzet nu veel hoger is.