Leden van de New South Wales Nurses and Midwives’ Association in openbare ziekenhuizen hebben op 10 september voor de tweede keer dit jaar hun baan neergelegd in onze strijd voor een loonsverhoging van 15 procent over een jaar.
Stakende verpleegsters en vroedvrouwen werden vanuit ziekenhuizen naar een levendige en boze betoging gebracht op het kantoor van NSW-premier Chris Minns in Kogarah in Zuid-Sydney, waar we enkele uren de weg blokkeerden, voordat we overgingen naar een nieuwe demonstratie op het kantoor van de minister van Onderwijs en Vice-premier Prue Car in Parramatta in het westen van Sydney.
De staking vond plaats ondanks de uitspraak van de Industrial Relations Commission om deze te verbieden. Het trotseren van deze uitspraken is nu een routinematige noodzaak voor de vereniging – als we deze bevelen niet negeren, verliezen we onze collectieve macht en onze middelen om te winnen.
De deelstaatregering heeft ons gevraagd de financiële lasten te dragen van verbeteringen in omstandigheden die beloofd waren, maar die niet zijn uitgekomen. In 2022 zette een reeks stakingen en betogingen de aantredende Labour-regering onder druk om in grote lijnen in te stemmen met de eisen van onze campagne om het personeelsbestand uit te breiden en het aantal patiënten te verminderen en te reguleren waaraan tijdens elke dienst een verpleegkundige kon worden toegewezen.
Dit was een belangrijke overwinning waar jarenlang aan werd gewerkt, maar voor de meeste verpleegkundigen en vroedvrouwen lijken deze omstandigheden verder weg dan ooit, nu ziekenhuizen lokale bezuinigingsmaatregelen opleggen om kosten te besparen. Deze maatregelen zorgen ervoor dat fulltime-equivalentposities onvervuld blijven, personeelstekorten als gevolg van zwangerschapsverlof en langdurig dienstverlof worden opgevuld, en dat sommige personeelsleden hun baan hebben verloren omdat de doorlopende contracten van twee jaar (waar de meesten van ons op werken) aflopen.
Dit alles wordt nog verergerd door het onvermogen van de sector om verpleegkundigen en verloskundigen te werven en te behouden – waarom zou iemand ervoor kiezen om in deze staat te werken als je in Queensland of Victoria minstens $10.000 meer per jaar kunt verdienen? Verpleegsters en vroedvrouwen kunnen niet uit de ether worden voortgebracht: ze moeten worden opgeleid en gerekruteerd, en het diepgaande gebrek aan respect dat door opeenvolgende deelstaatregeringen aan dit beroep wordt getoond, betekent dat potentiële studenten en buitenlandse rekruten weinig reden hebben om NSW als een goede optie te beschouwen.
We betalen de rekeningen van 2024 met de lonen van 2008. We betalen exorbitante huurprijzen en hypotheken, en velen van ons kunnen het zich niet eens veroorloven om in de gebieden waar we werken te wonen.
Maar hoe erg de situatie ook is, het kan altijd erger worden. De toewijding en de goede wil van het verpleegkundig personeel kunnen zich tot grote hoogte uitstrekken om een ​​gezondheidszorgsysteem dat op de rand van een ramp balanceert, bijeen te houden – kijk maar naar de toestand van de National Health Service in Groot-Brittannië. Als we het toestaan, zal de regering ons opbranden omwille van haar evenwichtige boeken en beweren dat we onredelijk zijn door om meer te vragen.
De deelstaatregering heeft geweigerd op onze eisen in te gaan en ons te betalen wat we waard zijn. We zullen deze strijd alleen winnen door de kracht van onze industriële macht. We moeten verder escaleren – nu is het tijd voor langere, meer ontwrichtende stakingen, bedsluitingen en werkverboden.
Bron: redflag.org.au
