Om klimaatchaos te voorkomen, moeten we misschien de economische groei opgeven – Mother Jones

Dit verhaal is oorspronkelijk gepubliceerd door Binnenklimaatnieuws en wordt hier weergegeven als onderdeel van de Klimaatbureau samenwerking.

Met het gemiddelde van de aarde jaarlijkse temperatuur snelt naar toe 1,5 graden Celsius sneller dan verwacht en het mondiale klimaatbeleid op een tredmolen, zegt een toenemend aantal onderzoekers dat het tijd is om een ​​“herstellende route” te overwegen om de ergste ecologische en sociale gevolgen van de opwarming van de aarde te voorkomen.

Uit een recent onderzoek in Milieuonderzoeksbrievenschreef een internationaal team van wetenschappers dat het bereiken van mondiale doelen zou kunnen vereisen dat we ons concentreren op manieren om snelle veranderingen teweeg te brengen in de manier waarop mensen leven, bewegen, werken en eten; om ervoor te zorgen dat de mondiale rijkdom eerlijker wordt verdeeld; en over het herstel en de bescherming van de biodiversiteit en ecosystemen zoals bossen, oceanen, velden en rivieren die van cruciaal belang zijn voor het verwijderen van koolstofdioxide uit de atmosfeer.

De herstellende aanpak moet snel worden overwogen, omdat het tempo van de klimaateffecten op ecosystemen en gemeenschappen toeneemt, aldus de auteurs. Klimaatextremen overtreffen tientallen jaren van inspanningen om de opwarming van de aarde een halt toe te roepen met instrumenten als koolstofhandel en compensatie. Dat zijn kenmerken van het groene groeipad dat is uitgestippeld door verschillende door de Verenigde Naties gesponsorde klimaatpacten, zoals het Kyoto-protocol en de Overeenkomst van Parijs, evenals andere aanvullende overeenkomsten. Ze streven er allemaal naar om de wereldeconomie te blijven laten groeien en tegelijkertijd de uitstoot van broeikasgassen tegen 2050 tot nul terug te brengen – deels op basis van de veronderstelling dat tegen die tijd grote hoeveelheden kooldioxide rechtstreeks uit de lucht zullen worden verwijderd en door gigantische machines zullen worden opgeslagen.

Veel landen, zoals Frankrijk, Zweden en de Verenigde Staten, hebben de afgelopen decennia de uitstoot teruggedrongen terwijl ze hun economieën bleven laten groeien – ontkoppeling genoemd – maar uit onderzoek blijkt dat dit lang niet snel genoeg gebeurt om de opwarming van de aarde een halt toe te roepen.

De totale mondiale uitstoot, de concentraties van broeikasgassen in de atmosfeer en de mondiale gemiddelde temperatuur zijn de afgelopen dertig jaar allemaal naar recordhoogten gestegen, wat neerkomt op ongeveer de helft van de totale ophopingen van broeikasgassen in de atmosfeer sinds het begin van het industriële tijdperk.

‘Het is bijna te laat. We moeten hiermee aan de slag gaan”, zegt Manfred Lenzen, duurzaamheidsonderzoeker aan de Universiteit van Sydney en co-auteur van het nieuwe artikel. “Veel mensen denken dat 1,5 al dood is, dat we er realistisch naar moeten streven om onder de 2 graden Celsius te blijven”, zei hij, eraan toevoegend dat groene groei – waarbij de uitstoot werd losgekoppeld van de economische expansie – zou hebben gewerkt als de wereld dit in 2000 serieus had genomen.

Vanaf dat moment zou er slechts een jaarlijkse vermindering van de uitstoot van broeikasgassen met 2 procent nodig zijn geweest om in 2050 het netto nulpunt te bereiken; Nu beginnen betekent dat de mondiale uitstoot met 7 procent per jaar moet worden teruggedrongen, maar de aanpak van groene groei leidt er niet toe dat de uitstoot ook maar in de buurt komt van het vereiste tempo, zei hij. En vooral zoals uiteengezet in de beleidsleidende rapporten van Internationaal Panel over Klimaatveranderinghet is afhankelijk van de inzet van onbewezen technologieën.

Technologie voor het verwijderen van koolstof is bijvoorbeeld nog tientallen jaren verwijderd van implementatie op een schaal die zou aansluiten bij de trajecten van het IPCC om de opwarming van de aarde te beperken tot 1,5 graden Celsius, zoals vastgelegd in het Klimaatakkoord van Parijs, aldus Lenzen.

Lenzen was ook co-auteur van een paper uit 2021 waarin hij een ‘degrowth’-alternatief voor de bestaande IPCC-opties beschrijft, gebaseerd op het idee om economieën in rijke landen op een gecontroleerde manier te laten krimpen door de productie en consumptie te verminderen, om de natuurlijke hulpbronnen te beschermen en de schade aan het milieu te verminderen. terwijl het welzijn wordt verbeterd.

Een onderzoek uit 2023 De Lancet Planetaire Gezondheid tijdschrift toonde aan dat zelfs in landen met dalende emissies en groeiende economieën de emissies niet dalen in een tempo dat in overeenstemming is met de Overeenkomst van Parijs. Bij het huidige tempo zou het deze landen gemiddeld meer dan 220 jaar kosten om hun uitstoot met 95 procent te verminderen, het beoogde doel voor 2050.

De auteurs van die studie schreven dat deze ontkoppelingspercentages in de hoge-inkomenslanden “niet legitiem als groen kunnen worden beschouwd… Om emissiereducties te bereiken die voldoen aan de eisen van Parijs, zullen de hoge-inkomenslanden strategieën moeten nastreven om de vraag terug te dringen na de groei, waarbij de economie wordt geheroriënteerd in de richting van toereikendheid, gelijkheid en menselijk welzijn, terwijl ook de technologische veranderingen en efficiëntieverbeteringen worden versneld.”

Nog een artikel uit 2023 binnen Natuur beschreef het wijdverbreide wetenschappelijke scepticisme, vooral in de hoge-inkomenslanden, over de bestaande druk van door technologie aangedreven groene groei, en riep ook op tot het verkennen van ‘post-groeiperspectieven, waaronder [growth-neutral] en degrowth-strategieën, om een ​​uitgebreider discours over duurzame ontwikkelingsstrategieën te cultiveren.”

Hoe dan ook, voegde Lenzen eraan toe: “We geven technologie niet de kans om de consumptie in te halen, en dat is de dynamiek van de afgelopen tien jaar geweest”, zei hij, waarmee hij een decennialange trend beschrijft die onderzoekers nu ertoe aanzet om te kijken naar een alternatieve economie die is gebouwd op ecologische duurzaamheid en sociale rechtvaardigheid.

Het nieuwe artikel gebruikt niet specifiek de term ‘degrowth’, maar deelt gemeenschappelijke thema’s, zoals de nadruk op menselijk welzijn en het terugdringen van de ongelijkheid. Dat “opent de mogelijkheid om over alternatieve duurzaamheidsscenario’s te praten zonder er al te provocerend over te zijn”, zei hij Lorenz Keysser, een degrowth-onderzoeker aan de Universiteit van Lausanne. Dat zou het verteerbaarder kunnen maken voor een breder publiek, voegde hij eraan toe, ook voor de gemeenschap van wetenschappers die de complexe klimaatmodellen bouwen die menselijk gedrag integreren met klimaatfysica.

“Vergeleken met hun traject denk ik dat het degrowth-denken explicieter is in termen van de voorgestelde veranderingen”, zei hij. “En het is meer openlijk ‘radicaal’ in de zin dat het pessimistischer is over groene groei en ontkoppeling, en voorstander is van een meer transformatieve aanpak, die ook breuken en conflicten omvat.”

Maar het onderzoek naar degrowth en soortgelijke concepten zoals circulaire economieën of donut-economie groeit, en het Europees Parlement heeft zijn onderzoeksdienst vorig jaar de opdracht gegeven om alternatieven “die verder gaan dan de groei” te bestuderen, inclusief een harde blik om te bepalen of de Green Deal van de Europese Unie is echt duurzaam.

Leiders van ontwikkelingslanden hebben onlangs ook stappen uiteengezet die een enorme cumulatieve impact kunnen hebben en kwetsbare landen kunnen helpen beschermen tegen de gevolgen van het klimaat.

Sprekend op COP28 in de context van mondiale rechtvaardigheid op het gebied van klimaatfinanciering, Barbados-premier Mia Mottley zei dat een mondiale belasting op financiële diensten van 0,1 procent 420 miljard dollar zou kunnen opleveren, en een belasting van 5 procent op olie- en gaswinsten nog eens 200 miljard dollar zou opleveren, terwijl een belasting van 1 procent op de waarde van de scheepvaart 70 miljard dollar zou opleveren.

En er zou een nieuw mondiaal pact moeten komen dat “landen in staat stelt te erkennen dat ze niet alleen in hun eigen doelbewuste belang kunnen handelen, maar ook in het belang van het behoud van mondiale publieke goederen”, aldus Mottley.

‘We hebben het toevallig over het klimaat’, voegde ze eraan toe. “Maar we zouden het gemakkelijk kunnen hebben over pandemieën en Big Pharma. We zouden het gemakkelijk kunnen hebben over de digitale kloof en big tech.”

Ecoloog van de Oregon State University Willem Rimpelco-auteur van het nieuwe artikel, zei dat de bevindingen aantonen dat hun hersteltraject moet worden opgenomen in klimaatmodellen, samen met de vijf ‘gedeelde sociaal-economische trajecten’ of SSP’s, die worden gebruikt door het Intergouvernementeel Panel voor Klimaatverandering van de VN.

De huidige emissietrends, maatschappelijke ontkenning en gebrek aan politieke wil maken hun scenario lastig te verkopen, maar hij zei dat er niet eerlijk over de verdiensten ervan kan worden gedebatteerd als het niet als een optie voor beleidsmakers wordt opgenomen.

Hun bevindingen suggereren een pad van ‘radicaal incrementalisme’, met kleine stappen op de korte termijn om grote veranderingen te bewerkstelligen, zoals het terugdringen van de noodzaak om metalen te delven of bossen te kappen tot niveaus die de biodiversiteit en de integriteit van het ecosysteem niet bedreigen, waarbij het BBP per hoofd van de bevolking stabiliseert. na een tijdje.

“Het beëindigen van subsidies voor fossiele brandstoffen en publieke projecten voor de winning van fossiele brandstoffen zouden geweldige eerste stappen zijn voor de VS en andere ontwikkelde landen, waar van toepassing”, zei hij. “Deze acties zouden laaghangend fruit zijn en een goede start in het proces van radicaal incrementalisme.”

Het direct uitfaseren van het gebruik van fossiele brandstoffen is ook van cruciaal belang, voegde Ripple eraan toe. “Een belangrijke stap in deze richting zou de goedkeuring van een mondiaal verdrag voor de eliminatie van steenkool zijn, aangezien de steenkoolindustrie uiterst schadelijke gevolgen heeft voor het klimaat en de menselijke gezondheid.”

Voor het artikel heeft het team een ​​500-jarige dataset samengesteld voor verschillende belangrijke mondiale klimaatindicatoren om het verbruik van hulpbronnen door de mensheid gedurende die periode te meten.

“De resultaten laten een grote versnelling zien in het gebruik van hulpbronnen en de impact ervan sinds ongeveer 1850,” zei hij. “Dit illustreert dat klimaatverandering een symptoom is van het bredere probleem van ecologische overshoot, de overexploitatie van de aarde, die verschillende milieucrises veroorzaakt.” Het hersteltraject is ontworpen om dit onderliggende probleem aan te pakken, voegde hij eraan toe.

“Zoals onze huidige situatie duidelijk maakt, werkt ‘business as usual’ niet en is aanhoudende economische groei in rijke landen niet duurzaam”, aldus Ripple. “Dit motiveerde ons om op te roepen tot een verschuiving naar een post-groei-economie, waarin kwaliteit van leven en maatschappelijk welzijn de belangrijkste prioriteit zijn.”

De sleutel tot het terugdringen van de ecologische overschrijding betekent het sterk terugdringen van de overconsumptie en de verspilling, vooral door de rijken, en het implementeren van een ecologische economie die zich richt op sociale rechtvaardigheid in plaats van op voortdurende groei, zei hij.

Een van de mondiale maatstaven die ze gebruikten, daterend uit 1820, laat zien dat de top 10 procent van de rijksten ter wereld consequent minstens 50 procent van al het inkomen heeft ontvangen, wat de mondiale economische ongelijkheid op de lange termijn illustreert.

“De omvang van deze ongelijkheid,” zei hij, “levert verder bewijs dat we een dramatische verandering nodig hebben. We worden geconfronteerd met meerdere ernstige en onderling samenhangende sociale en ecologische crises. We hebben een economisch beleid nodig dat de mensheid richting rechtvaardiger gebruikspatronen van hulpbronnen leidt.”