Lisa Philips
Als er één ding is dat consistent is met de geschiedenis van 65, dan is het dat als het de overkoepelende organisatie waar het deel van uitmaakte niet beviel, het vertrok. District 65 was gewijd aan een visie op het bestrijden van raciale en economische discriminatie, en ook genderdiscriminatie, zij het niet zo direct. Toen de CIO daarin paste en 65 daarbij ondersteunde, bleef hij daarbij. Toen dat niet gebeurde, vond het een ander huis.
Het begon onafhankelijk te zijn, maar sloot zich in de jaren dertig aan bij de CIO, toen hun visies op elkaar aansluiten. Tijdens het McCarthy-tijdperk, beginnend na de Tweede Wereldoorlog, werd het door de House Un-American Activiteiten Committee (HUAC) bestempeld als gevaarlijk en subversief – net als de EU. [United Electrical, Radio, and Machine Workers of America] en de ILWU [International Longshore and Warehouse Union]. Maar het verliet de CIO voordat het uitgezet kon worden, ook al zou het uitgezet zijn.
In de jaren zestig sloot het zich rechtstreeks aan bij de UAW omdat de UAW enige steun bood voor wat het deed. En dan probeert het eind jaren zestig, begin jaren zeventig zijn eigen vakbondsfederatie op te richten, de National Distributive Workers Union. Ze wilden zich concentreren op de magazijndistributie, opnieuw waar veel zwarte mensen, vooral in het Zuiden, werkten.
Daarom probeerde het bedrijf voortdurend een huis te vinden dat paste bij zijn kernvisie. En toen dat huis, net als de CIO uit de Koude Oorlog, niet paste, vertrok het gewoon. Er was wel wat geld voor nodig, maar het kostte moeite. Het was niet eenvoudig om de overkoepelende federaties, met alle steun die zij boden, te verlaten.
Bron: jacobin.com
