Onbewezen faciliteiten voor ‘geavanceerde recycling’ ontvingen miljoenen aan subsidies

Wanneer olie en Gasbedrijven lanceerden voor het eerst hun campagne om recycling bij het Amerikaanse publiek te promoten. Zij presenteerden het proces als een haalbare en duurzame oplossing voor het probleem van plasticvervuiling. Meer dan dertig jaar later wordt het overgrote deel van het plastic afval echter nog steeds verbrand of gedumpt, wordt minder dan een tiende deel gerecycled en zijn microplastics vrijwel overal op aarde aangetroffen, inclusief de menselijke bloedbaan.

De petrochemische industrie richt zich nu op een andere oplossing: ‘geavanceerde’ recycling. De term, ook bekend als chemische recycling, wordt gebruikt om een ​​verscheidenheid aan benaderingen te beschrijven die zelfs de meest moeilijk te recyclen kunststoffen zouden kunnen omzetten in “duurzame” brandstoffen of oliën en chemicaliën die kunnen worden gebruikt bij de productie van nieuwe kunststoffen.

Maar een nieuw rapport van 159 pagina’s, vandaag vrijgegeven door Beyond Plastics en het International Pollutants Elimination Network (IPEN), werpt ernstige twijfels op over het vermogen van de technologie om zelfs maar een bescheiden deukje te slaan in de groeiende plasticlast in de wereld. In het meest uitgebreide rapport tot nu toe over chemische recyclingfaciliteiten in de VS keken onderzoekers naar de activiteiten van elf bedrijven in het hele land om de bewering van de plasticindustrie te onderzoeken dat chemische recycling de mondiale plasticvervuiling aanzienlijk kan helpen verminderen.

“De momenteel beschikbare wetenschap en gegevens ondersteunen deze bewering niet en wijzen feitelijk op de conclusie dat chemische recycling de uitbreiding van de plasticproductie zou ondersteunen, terwijl het mogelijk onaanvaardbare niveaus van milieu- en sociale schade zou veroorzaken – evenals gevolgen voor de menselijke gezondheid – door middel van emissies. afvalproductie, energieverbruik en vervuilde output”, schrijven de auteurs van het rapport.

De elf faciliteiten hebben de capaciteit om minder dan 1,3 procent van het jaarlijkse plasticafval in Amerika te verwerken.

Onderzoekers ontdekten dat de elf faciliteiten gezamenlijk minder dan 1,3 procent van het jaarlijkse plasticafval in Amerika kunnen verwerken. Bovendien was het onduidelijk of veel van de faciliteiten zelfs op hun maximaal aangegeven capaciteit werkten.

“Voor veel van deze fabrieken is het onbekend hoeveel plastic ze daadwerkelijk hebben verwerkt,” vertelde Jennifer Congdon, een rapportmedewerker en adjunct-directeur van Beyond Plastics, aan The Intercept. “Er is geen verplichting tot openbaarmaking.”

Door de overheid gesubsidieerde mislukking

Het gebrek aan transparantie rond chemische recyclingfaciliteiten is vooral zorgwekkend gezien het feit dat vijf van de elf fabrieken overheidssubsidies hebben ontvangen in de vorm van federale subsidies, belastingverlagingen door de staat, groene obligaties met een lage rente of garanties op staatsleningen.

De Brightmark Energy-faciliteit in Ashley, Indiana heeft bijvoorbeeld volgens de bevindingen van het rapport $4,55 miljoen aan subsidies en belastingvoordelen ontvangen, evenals $185 miljoen aan belastingvrije obligaties. De fabriek draait echter nog steeds in een testfase op een vijftigste van de gepubliceerde capaciteit, vier jaar nadat de grond in gebruik is genomen.

Ondanks dat het de productiedoelstellingen niet haalde, probeerde Brightmark in 2021 uit te breiden naar Georgië om de grootste chemische recyclingfabriek van het land te bouwen. De economische ontwikkelingsgroep van het Georgische Macon-Bibb County tekende een voorlopige deal om $ 500 miljoen aan belastingvrijgestelde obligaties te verstrekken om de bouw van de fabriek te financieren, afhankelijk van bewijs dat de fabriek in Brightmark in Indiana producten produceerde en verkocht. Brightmark kon dergelijk bewijs niet leveren en het project werd in april 2022 officieel stopgezet.

“Het voorbeeld van Brightmark is heel belangrijk, omdat ze nog niet eens volledig actief waren en probeerden uit te breiden naar Georgië”, aldus Congdon. ‘Georgia zei: ‘Laat ons zien dat je daadwerkelijk een product maakt en verkoopt, en dan geven we je dit geld.’ Dat gebeurde niet. Als ze worden aangesproken om daadwerkelijk te bewijzen dat ze levensvatbaar zijn, in dit geval bij Brightmark, werkte het gewoon niet.”

“De wiskunde klopt niet.”

Op federaal niveau bestaan ​​er verschillende prikkels die de voortdurende uitbreiding van chemische recycling zouden kunnen bevorderen, waaronder de Strategie voor Plastic Innovatie van het ministerie van Energie ter waarde van 25 miljoen dollar, evenals de Inflation Reduction Act, die ervoor zorgt dat “benaderingen” van chemische recycling in aanmerking komen voor een subsidie ​​van 10 miljard dollar. belastingkredietprogramma, hoewel de auteurs van het rapport opmerken dat “het niet duidelijk is hoe dergelijke benaderingen worden gedefinieerd.”

“Als we geld gaan steken in projecten die de plasticvervuiling gaan aanpakken, moeten het strategieën zijn om de bron te verminderen”, aldus Congdon. “Ik hoop dat elke overheidsfunctionaris goed onderzoek doet naar de vraag of hij wel of niet publieke middelen moet gebruiken om deze dingen te financieren. Ze zouden eigenlijk naar de levensvatbaarheid en de vervuiling moeten kijken voordat ze een keuze maken, en ik denk dat de wiskunde niet klopt.”

Een regelgevend shell-spel

Toegang tot de staatskas is niet de enige manier waarop de Amerikaanse overheid chemische recycling heeft aangemoedigd. Toekomstige projecten kunnen profiteren van een recente golf van wetten op staatsniveau die de regeldruk op zogenaamde geavanceerde recycling hebben verminderd. De wetsvoorstellen herclassificeren chemische recycling als productie, waarvoor minder strenge milieurichtlijnen gelden. De American Chemistry Council, de grootste petrochemische industriegroep van het land, heeft de wetsvoorstellen gesteund met lobbywerk en beweert dat vergunningen voor installaties voor vast afval vaak niet van toepassing zijn op chemische recycling en dat de verandering de faciliteiten eenvoudigweg nauwkeuriger zou reguleren.

“Er is een enorme hoeveelheid door de industrie aangedreven hype rond chemische recycling en de belangrijkste reden daarvoor is dat ze geen wetgeving op staats- of federaal niveau willen zien die de productie van plastic beperkt”, zegt Lee Bell, beleidsadviseur bij IPEN. , een netwerk van meer dan 600 niet-gouvernementele organisaties in meer dan 125 landen. “Men is het er algemeen over eens dat de enige manier om de plasticvervuiling substantieel terug te dringen, is door de productie van plastic zelf te verminderen.”

De steun van de Verenigde Staten voor chemische recycling lijkt op internationaal vlak een uitschieter te zijn.

Op de Conventie van Bazel van 2023, het toonaangevende internationale besluitvormingsorgaan op het gebied van de verplaatsing en verwijdering van gevaarlijk afval, verwierpen afgevaardigden de opname van chemische recycling in de mondiale richtlijnen voor het beheer van plastic afval.

“Tijdens de uitgebreide onderhandelingen over deze kwestie hebben meer dan 50 landen bezwaar gemaakt tegen de opname van chemische recycling in de richtlijnen, op grond van het feit dat er geen onafhankelijke gegevens beschikbaar waren die aantoonden dat chemische recycling een milieuverantwoord beheer van plastic afval vormde”, aldus de Beyond Plastics. rapport. “Ondanks 50 jaar gebruik van deze technologieën zijn er geen empirische gegevens gepresenteerd die aantonen dat ze voldeden aan de criteria voor milieuverantwoord beheer.”

Bell, lid van de Basel Convention Working Group over de technische richtlijnen voor een milieuverantwoord beheer van plastic afval van 2019 tot 2023, gaf meer achtergrondinformatie in een e-mail aan The Intercept.

“De Afrikaanse regio sprak als een groep die zich verzette tegen de opname van chemische recycling en vertegenwoordigde 54 landen, voornamelijk op basis van het feit dat ze niet de bestemming wilden worden voor deze technologieën, het gevaarlijke afval dat ze creëren en de giftige emissies die ze produceren, omdat ze hebben al te maken gehad met het dumpen van ander afval uit het noorden van de wereld onder het mom van ‘recycling’”, schreef Bell. “Ze waren niet de enigen en verschillende andere landen maakten zich ook ernstige zorgen over het gebrek aan gegevens over de sector.”

De beschikbare gegevens over chemische recycling geven aanleiding tot ernstige zorgen voor de risico’s voor de volksgezondheid en het milieu. In een rapport van de National Resources Defense Council uit februari 2022 werd gekeken naar vergunningsgegevens op staatsniveau en werd vastgesteld dat veel chemische recyclingfaciliteiten gevaarlijke luchtverontreinigende stoffen en ‘chemicaliën waarvan bekend is of waarvan wordt vermoed dat ze kanker of andere ernstige gezondheidseffecten zoals geboorteafwijkingen veroorzaken, mogen vrijgeven. ”

Het Beyond Plastics-rapport citeert ook wetenschappelijke literatuur waarin “de uitstoot van persistente, kankerverwekkende stoffen uit de chemische recyclingfaciliteiten of hun brandstofproducten” is aangetroffen, waaronder dioxines, vluchtige organische stoffen en zware metalen. De auteurs voerden een analyse van 8 kilometer uit rond elk van de elf fabrieken met behulp van de Environmental Justice Screening and Mapping Tool van de EPA. Hieruit bleek dat “acht van de fabrieken zich bevinden in gebieden met een lager dan gemiddeld inkomensniveau, vergeleken met beide staten. of nationale gemiddelden; en zeven hebben een hoger dan gemiddelde concentratie mensen van kleur dan de rest van de staat en het land.”

“Welke gegevens we wel hebben, roept alarmsignalen op over deze technologie”, zegt Bell. “Als we een grootschalige opschaling en uitbouw zouden zien, zouden we zeer, zeer aanzienlijke emissie-effecten kunnen voorzien en daar weinig van kunnen aantonen in termen van de productie van gerecycled plastic.”