Ondanks de black-out van de bedrijfsmedia schrijven Palestijnse solidariteitsmarsen geschiedenis

Het is altijd moeilijk geweest om je uit te spreken voor Palestina. Degenen die dat willen worden geconfronteerd met een consensus die genocide ontkent onder het pro-Israëlische westerse establishment. Degenen die erop staan ​​zich uit te spreken tegen Israël en zijn imperialistische steunpilaren worden onvermijdelijk tot paria’s gemaakt.

Ik zou het weten, nadat mijn loon was vastgelegd voor de belangenbehartiging van Palestina en ik samen met negentien anderen was gearresteerd op beschuldiging van ‘overtreding op een openbare plaats’ tijdens de meest succesvolle BDS-campagne van Australië. in 2011. We zijn erin geslaagd die belachelijke aanklachten ongedaan te maken, maar veel anderen hebben niet zoveel geluk gehad en hebben hun baan, carrière en publieke reputatie opgeofferd voor de zaak van gerechtigheid. Velen zijn geïntimideerd door het vooruitzicht van dergelijke aanvallen, waardoor Palestina een relatief marginale kwestie blijft in het reguliere discours.

Maar deze keer zijn de zaken anders verlopen. Er gebeurt iets bijzonders.

Geconfronteerd met de onvoorstelbare Israëlische brutaliteit is er in de hele westerse wereld een massabeweging voor Palestina uitgebroken. Protesten in Duitsland en Parijs hebben de poging om ze te verbieden overwonnen en duizenden gemobiliseerd ondanks laster in de media en dreigementen met politiegeweld. Meer dan 100.000 mensen marcheerden in opeenvolgende weekenden in Londen, naast honderden omvangrijke acties in steden en dorpen in het Verenigd Koninkrijk.

De demonstraties in de VS zijn enorm geweest, ondanks de uitdaging van het leven in het land dat het meest toegewijd is aan het verdedigen van elke beweging van Israël. Onder de jongere generaties is het tij definitief gekeerd. Uit een recente peiling van Quinnipiac bleek dat slechts 32 procent van de mensen tussen 18 en 34 jaar de Israëlische reactie op 7 oktober goedkeurde, en 65 procent was er tegen dat de VS militaire hulp naar het land zou sturen.

De meest inspirerende scènes uit de VS zijn ontstaan ​​doordat jonge Joodse activisten in New York en elders hun lichamen op het spel zetten voor Palestina. Het is ongelooflijk hoopgevend dat een groeiend aantal Amerikaanse joden onder leiding van Joodse stem voor vrede, breken met Israël en het zionisme. Ten goede of ten kwade hebben deze activisten een unieke positie van waaruit ze de ideologische versterkingen van de Israëlische apartheid kunnen aanvallen, waarvan de belangrijkste de leugen is dat het verzet tegen Israël antisemitisch is.

Hier in Australië waren de wekelijkse demonstraties enorm, waardoor in elke stad het bezoekersrecord voor Palestijnse solidariteitsacties werd verbroken. Adelaide, Perth en Brisbane hebben voor het eerst ooit demonstraties van meer dan 5.000 mensen gehouden. Er hebben aanzienlijke protesten plaatsgevonden in Geelong, Wollongong, Canberra, Newcastle en Hobart. In Melbourne en Sydney zijn waarschijnlijk meer dan 50.000 bijeenkomsten gehouden, waardoor ze tot de grootste anti-oorlogsdemonstraties in de geschiedenis van Australië behoren. (Deze uitdagende, jeugdige en principiële gebeurtenissen staan ​​in schril contrast met de zielige opkomst van oorlogshitsers uit de middenklasse van middelbare leeftijd bij pro-Israëlische evenementen in Bondi en Caulfield.)

In tegenstelling tot de campagne tegen de oorlog in Irak zijn de protesten niet serieus gepromoot door de studenten- en vakbonden of de kerken, en worden ze door alle geledingen van de Labour-partij tegengewerkt. Dit maakt hun omvang nog belangrijker; zelden eerder zijn zoveel mensen gemobiliseerd zonder de betrokkenheid van dit soort instellingen.

Opmerkelijk is dat de cijfers na een maand van protesten nog steeds standhouden, en in sommige gevallen nog steeds groeien. Voor veel mensen zal dit de eerste keer zijn dat ze voor Palestina protesteren. Dit wordt weerspiegeld in de omvang maar ook in de demografie van de bijeenkomsten, die minder worden gedomineerd door Arabische en moslimgemeenschappen dan in het verleden. Dit is een grote stap voorwaarts, die weerspiegelt dat steun voor Palestina nu een belangrijk principe aan het worden is voor links en in de bredere samenleving.

Maar ondanks dit alles blijft de westerse heersende klasse Israël standvastig steunen. Niets illustreert dit meer dan de media die weigeren verslag te doen van de historische demonstratie in Melbourne op zondag. De Leeftijd, bijvoorbeeld, vond een auto-ongeluk in Daylesford de meest nieuwswaardige gebeurtenis van het weekend. In hun wanhoop om onze rechtvaardige mars te belasteren, plaatste news.com.au een kop die even ingenieus als schandelijk was: “Duizenden wonen de pro-Palestijnse bijeenkomst bij in Melbourne terwijl de politie Hitler-posters in Sydney onderzoekt”.

Maar de bedrijfsmedia hebben geen wurggreep op de verspreiding van nieuws en ideeën. De uitdaging voor de aanhangers van Palestina is om onze inspanningen te verdubbelen om zoveel mogelijk mensen te mobiliseren zolang de oorlog voortduurt. Telkens wanneer we ons moe of overweldigd voelen, moeten we de woorden onthouden van Nowar Diab, een universiteitsstudent die in de bezette Gazastrook woont:

“Er is één ding dat mij onlangs hoop heeft gegeven in het licht van de tragedie die ons leven hier in Gaza is geworden. Het zijn de foto’s van honderdduizenden mensen die voor ons opkomen en protesteren op onze naam.”

FOTOCREDIT: Matt Hrkac