Meestal sinds de federale verkiezingen van 2022 heeft de Labour Party in bijna elke staat en territorium ambt bekleed. Zo’n sterke politieke positie had kunnen worden gebruikt om hervormingen in te voeren die gewone mensen zouden helpen. In plaats daarvan heeft de partij geregeerd voor de rijken, terwijl hij toezicht houdt op de belangrijkste aanval op de levensstandaard van de arbeidersklasse in generaties. Tegen bijna elke maatregel zijn werknemers, huurders, gepensioneerden en studenten achteruit gegaan onder arbeid, terwijl de rijkdom van de miljardairs is toegenomen.
De particuliere huurmarkt is een van de grootste bronnen van onveiligheid en armoede geweest voor de een derde van de bevolking die huur is, terwijl het een zegen is voor de ongeveer 8 procent van de bevolking die vastgoedbeleggers zijn. Premier Anthony Albanese lijkt er trots op deel uit te maken van die elite 8 procent, nadat hij onlangs zijn tweede investeringseigenschap heeft gekocht voor een coole $ 4,3 miljoen (en vermeldt op $ 1500 per week).
Als vastgoedbelegger heeft hij ook een deel van meer dan $ 20 miljard aan jaarlijkse belastingconcessies. Dus terwijl hij en zijn kabinet van verhuurders (samen 57 eigendommen bezitten) de markt in hun eigen voordeel blijven tekenen, hebben huurprijzen recordhoogtes bereikt onder de huidige regering. De mediane huurprijs in Australië ligt nu op $ 640 per week, een stijging van $ 43 per week per jaar.
Van de een derde van de bevolking met een hypotheek komen de meeste uit de middenklasse. Maar dertien opeenvolgende renteverhogingen zijn een kolossale hit geweest voor huishoudens in de arbeidersklasse die de banken verschuldigd zijn. Sinds net voor de pandemie is de gemiddelde maandelijkse terugbetaling toegenomen met $ 2.100, volgens Mozo, een financiële vergelijkingssite. Volgens Roy Morgan leeft ongeveer 27 procent van de eigenaar-bezetters in hypotheekstress. Ondertussen nemen de banken recordwinsten vast. De Commonwealth Bank, bijvoorbeeld, die een kwart van alle Australische hypotheken bezit, heeft zojuist een halfjaarlijkse winst na belastingen aangekondigd van meer dan $ 5 miljard.
Gepensioneerden zijn een andere groep die te maken heeft gehad met de dupe van de crisis van de kosten van leven. Ongeveer 2,6 miljoen mensen zijn op het leeftijdspensioen en miljoenen anderen zijn afhankelijk van andere vormen van pensioenbetalingen. De meeste gepensioneerden bezitten hun eigen huizen, wat niet waar zal zijn, als de huidige trends doorgaan, wanneer de jongeren van vandaag met pensioen gaan. Twaalf procent van de gepensioneerden huur – en de meeste leven in armoede. Het is vooral slecht voor gepensioneerden die huren op de particuliere markt: tweederde live in armoede.
Dit is de grimmige realiteit voor de arbeidersklasse onder arbeid. Zelfs wanneer de overheid kruimels heeft aangeboden als “kosten-van-levensverlichting”, heeft het bedrijfsbelangen gediend. De veelgeprezen energierekten doen bijvoorbeeld niets om neerwaartse druk uit te oefenen op de energieprijzen. In plaats daarvan blijven de energiebedrijven exorbitante prijzen in rekening brengen, maar belastingbetalers subsidiëren ze.
De crisis van de kosten van levensonderhoud is echter voor iedereen geen crisis geweest. De miljardairs van Australië – er zijn bijna 50 van hen – hebben hun politieke en economische controle gebruikt om de ellende van miljoenen nieuwe jachten en herenhuizen te veranderen. De overheid helpt dit systeem te vergemakkelijken via een netwerk van belastingvoordelen die alleen beschikbaar zijn voor de rijke en grote bedrijven.
Uit gegevens van de belastingkantoor blijkt dat in het boekjaar 2022-23 bijna een derde van de grote bedrijven geen belasting betaalde. De top tien van die bedrijven door totale inkomsten – inclusief bekende namen zoals Qantas, Virgin, NewsCorp, Netflix en MasterCard – had een gecombineerde inkomsten van $ 56 miljard, maar betaalde geen belasting.
Dit systeem heeft ertoe geleid dat de rijkdomverschillen in Australië een oogwaterniveaus bereiken. Volgens een recent rapport van Monash University bezit de top 1 procent van de bevolking nu 24 procent van alle rijkdom en de top 10 procent bezit 57 procent.
Hoe woede-inducerend is als de huidige stand van zaken is, er is niets natuurlijks aan. De rijke en krachtige werken bewust werken om ervoor te zorgen dat de rijkdom van de samenleving naar hen stroomt en deze ontkent aan de werknemers die het produceren.
Ze doen dit omdat ze dat kunnen. De enige manier om hun macht aan te vechten, is door een politieke kracht op te bouwen die naar een andere macht kijkt – de arbeidersklasse. Wanneer werknemers staken, laten ze zien dat, zonder hun arbeid, het hele systeem tot stilstand komt. Dit is de kracht die het systeem serieus kan uitdagen. Het bouwen van dit soort politieke kracht is de belangrijkste taak van vandaag voor iedereen die de regel van de rijken wil uitdagen en een betere samenleving wil opbouwen.
Bron: redflag.org.au
