William P. Jones
Nou, er was destijds veel variatie binnen de CIO. Ik denk dat er twee manieren waren waarop de kwestie van het anticommunisme de zaken beïnvloedde. Eén daarvan was de toenemende intensiteit van het verzet tegen de Communistische Partij, vrijwel direct na de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de oorlog waren de Verenigde Staten een bondgenoot van de Sovjet-Unie. En dus werden communisten toen niet als een bijzondere bedreiging gezien. Maar dat veranderde heel dramatisch na de oorlog, toen de Verenigde Staten een meer oppositionele positie innamen ten opzichte van de Sovjet-Unie. Dat is dus een bredere context waarin ik denk dat het belangrijk is om de situatie te begrijpen.
De andere is het feit dat Jim Crow zeer goed ingeburgerd was in het Zuiden. Er was een gevoel dat Jim Crow werd uitgedaagd door zowel de opkomst van de georganiseerde arbeid als door de economische en politieke ontwrichtingen van de Tweede Wereldoorlog, de retoriek van antifascisme en antiracisme die na de oorlog een vlucht nam. En dus was de naoorlogse periode er een van verzet tegen de communisten en tegen rassengelijkheid.
Binnen de CIO waren er mensen die verschillende standpunten innamen over hoe te reageren. Sommigen, vooral degenen die dicht bij de Communistische Partij stonden, waren van mening dat het geen zin had om enige concessie te doen aan dat verzet, dat elke suggestie dat het communisme internationaal een bedreiging vormde, dat elke suggestie dat de Sovjet-Unie een bedreiging vormde aan de democratie of aan de Verenigde Staten, was een concessie aan dit verzet.
Dat was een minderheidsstandpunt binnen de CIO. Maar nog steeds waren velen binnen de CIO van mening dat ze de burgerlijke vrijheden van mensen moesten verdedigen, de rechten van mensen om zich bij de Communistische Partij aan te sluiten. Velen binnen de CIO die geen banden hadden met de Communistische Partij bleven een positief beeld hebben van de Sovjet-Unie als een natie die de economische ongelijkheid op dramatische wijze had aangepakt, haar economie had doen groeien en de macht van de arbeidersklasse had gevestigd op manieren die een model boden voor andere landen. landen. Velen binnen de CIO probeerden weerstand te bieden aan dit verzet tegen het communisme. Op een gegeven moment, toen dat verzet steeds intenser werd, begonnen sommigen het gevoel te krijgen dat het niet echt de moeite waard was om het recht van mensen om lid te worden van de Communistische Partij te verdedigen. En er was steeds meer sprake van een verschuiving tegen de Communistische Partij binnen de CIO, en dat vond plaats in de context van de lancering van Operatie Dixie.
De andere vraag was hoe te reageren op de organisatie in de context van een diep blanke supremacistische en racistische zuidelijke samenleving. Sommigen binnen de CIO stelden zich op het standpunt dat ze mensen zouden organiseren zonder aandacht voor ras. Ze zouden zich organiseren rond gemeenschappelijke doelstellingen van economische rechtvaardigheid voor werknemers, wat we zouden kunnen zien als economisch liberalisme – het idee dat mensen gedeelde belangen hebben in betere lonen en betere arbeidsomstandigheden – en niet echt over ras praten uit angst blanke werknemers te vervreemden. Sommigen van hen waren verbonden met blanke supremacistische organisaties.
Dat was de dominante positie binnen de CIO. Het minderheidsstandpunt was dat de vakbonden, in de context van de organisatie in een blank-supremacistische samenleving, de kwestie van ras moesten aanpakken en rassengelijkheid moesten omarmen als een van de doelstellingen van hun campagnes. Dat was doorgaans de dominante positie binnen de vakbonden die veel zwarte leden hadden – de pakhuisvakbonden, enkele zagerijvakbonden, de United Auto Workers op plaatsen waar zwarte arbeiders prominent aanwezig waren. Een deel van wat er gebeurde, was dat dit een moment was waarop Afro-Amerikanen een enorme invloed binnen de vakbonden verwierven. En ze zeiden: ‘Kijk, ik kan ras niet negeren. Ik moet dit oppakken als onderdeel van de vakbondsstrijd.” Ze wilden zowel een bondgenoot tegen racisme als een bondgenoot tegen economische uitbuiting.
Operatie Dixie begon dus in de context van een snel veranderende politieke situatie, en een verscheidenheid aan mensen probeerde erachter te komen wat de beste manier was om deze verschuivingen aan te pakken. En dat had te maken met het veranderende terrein van het communisme en anticommunisme, maar ook met het veranderende terrein van raciale ongelijkheid.
Bron: jacobin.com
