Longshore-arbeiders aan de oostkust van de International Longshoremen’s Association (ILA) gaan na drie ruige dagen aan de piketlijnen weer aan het werk. Ze kregen de belofte van een loonsverhoging van $24 per uur over een periode van zes jaar, waardoor het topsalaris van $39 naar $63 zou stijgen.
De staking legde de scheepvaart in grote havencomplexen als Newark, Houston en Charleston lam, waardoor ladingen fruit, voertuigen en zwaar materieel werden tegengehouden. Het was de eerste kustbrede staking voor de ILA sinds 1977.
De partijen zullen weer onderhandelen over de andere grote kwestie van de staking, automatisering, waarbij de oude overeenkomst wordt verlengd tot 15 januari. De longshore-unie onderhandelt met een consortium van verladers en terminalexploitanten, bekend als de US Maritime Alliance, of USMX.
De vakbond had invloed vanwege de komende presidentsverkiezingen, en zoals hij beloofde, weigerde president Joe Biden de staking te verbreken door een beroep te doen op de noodbevoegdheden die hem onder Taft-Hartley ter beschikking stonden.
De Kamer van Koophandel en de National Association of Manufacturers eisten dat Biden de staking zou beëindigen en beweerden dat de wederopbouw na de orkaan Helene zou worden belemmerd.
Het op deze manier breken van een staking zou echter riskant zijn voor de werkgevers, omdat havenarbeiders zich in een sterke positie bevinden om vertragingen te bewerkstelligen, waardoor schepen gelost zouden worden en de dokken vol zouden staan met goederen voor de export.
In plaats daarvan lijken ambtenaren van de Biden-regering zwaar op de werkgevers te hebben geleund om een regeling te treffen. Minister van Transport Pete Buttigieg riep verladers op om te stoppen met het toevoegen van toeslagen, die hun inkomsten hadden kunnen verhogen en de kosten van de staking zouden kunnen compenseren.
Julie Su, minister van Arbeid, werd geprezen door ILA-president Harold Daggett, die vanuit de piketlijn sprak: ‘Ze gooit deuren omver. Ze probeert eerlijke onderhandelingen voor ons te bewerkstelligen.’
Clips van Daggett die USMX bekritiseerde, circuleerden op grote schaal. De terminaloperatoren “werden heel rijk tijdens COVID toen iedereen thuisbleef terwijl mijn mensen elke dag naar hun werk gingen en sommigen van hen tijdens het werk stierven”, zei hij toen de staking begon. “Wij verdienen hun geld en zij willen het niet met ons delen.”
Terwijl werknemers volgens de ILA-grondwet geen stem hoeven uit te brengen om te staken, hadden verschillende plaatselijke bewoners stemmen en waren ze unaniem voor staking.
Het leiderschap oefende strikte controle uit over de piketlijnen, waarbij de leden weigerden met verslaggevers te praten, maar degenen die het protocol overtraden zeiden dat ze geïnspireerd waren door de stand-up staking van vorig jaar door de United Auto Workers en de contractcampagne van UPS Teamsters. Beide vakbonden brachten verklaringen uit ter ondersteuning van ILA-stakers. Havenarbeiders uit Spanje en de westkust kwamen naar de piketlijnen in New Jersey.
In Florida, met belangrijke havens in Jacksonville en Miami, zei de Republikeinse gouverneur Ron DeSantis gisteren dat hij de Florida National Guard en de Florida State Guard op pad stuurde om ‘de orde te handhaven’ en ‘waar mogelijk de operaties te hervatten’. De arbeiders reageerden sceptisch.
ILA-leden zijn achtergebleven bij de West Coast Longshore-werknemers – vertegenwoordigd door de International Longshore and Warehouse Union – wier startsalaris in het meest recente contract ($40) hoger was dan het hoogste loon voor East Coast-werknemers ($39). Werknemers aan de oostkust begonnen bij $20 en stegen in zes jaar tijd tot $39.
Deze voorlopige overeenkomst zou daar verandering in brengen, met een verhoging van $6 in het eerste jaar, gevolgd door $5, $4 en $3 voor de drie daaropvolgende jaren.
De loonstijgingen aan de westkust gingen echter gepaard met een uitgebreide automatisering. Er zijn nu twee volledig geautomatiseerde terminals actief in het Long Beach-complex nabij Los Angeles.
“De Californische havenarbeiders zijn al banen kwijtgeraakt als gevolg van de automatisering”, zegt een monteur van ILA Local 1804 aan de piketlijn in Elizabeth, New Jersey. “Wij proberen te voorkomen dat dit ons overkomt.”
Historisch gezien is het veel gemakkelijker geweest om loonsverhogingen binnen te halen dan banenverlies te voorkomen door middel van automatisering. De uitkomst van deze staking valt in dat patroon.
Toen de havens vijftig jaar geleden overgingen op containervervoer, wat tot banenverlies leidde, onderhandelde de vakbond over een royalty op elke verscheepte ton, te betalen door de werkgevers, ter compensatie van het banenverlies en ter aanvulling van de beloning voor de leden wier banen toenamen. Een door de werkgever opgelegd plafond voor het royaltyfonds was een probleem bij de onderhandelingen, zei Daggett vanuit de piketlijn.
De overeenkomst lijkt een plafond voor werkgeversbijdragen aan dit fonds te hebben verhoogd of afgeschaft, hoewel de details onduidelijk zijn.
De onderhandelingen zijn voor de leden ondoorzichtig geweest. Zij zullen over een volledig akkoord stemmen wanneer de onderhandelingen over andere kwesties zijn afgerond. Momenteel is de oude overeenkomst verlengd en na de stemming zullen de loonsverhogingen van kracht worden.
De start- en toptarieven zijn niet het hele verhaal over de beloning, omdat complexe werkregels die de vakbond al tientallen jaren verdedigt, de uurtarieven aanvullen. Longshore-arbeiders boeken ook veel overuren, dus de reguliere nieuwsmedia schatten dat de gemiddelde werknemer meer dan $100.000 per jaar verdient.
Daggett zelf kreeg in de pers kritiek vanwege zijn salaris van de vakbond, ongeveer $900.000, en zijn grote huis – het New York Post maakte een luchtfoto van een landhuis met een garage voor vier auto’s en een groot zwembad.
Pensioenen blijven een pijnpunt in de ILA. Werknemers in Houston en Philadelphia hebben helemaal geen pensioen, terwijl veel andere werknemers aan de oostkust nauwelijks waarneembare pensioenen hebben. De pensioenen aan de westkust zijn uniform in alle havens en in het algemeen hoger.
De eis om verdere automatisering te stoppen vond weerklank bij de arbeiders aan de piketlijn, en arbeiders droegen voorgedrukte borden met de tekst: ‘Machines voeden gezinnen niet, ILA-arbeiders wel.’ Ze meldden dat ze elektronische innovaties hadden waargenomen die banen zouden kunnen kosten als ze door zouden gaan, zoals het radiofrequentie-ID-taggen van binnenkomende vrachtwagens.
Terwijl het huidige contract de eliminatie van een menselijke operator volledig verhindert, verhogen nieuwe machines de efficiëntie en intensiveren ze het werk, waardoor banen verdwijnen. In Hampton Roads, Virginia, zorgde de introductie van nieuwe schip-naar-wal-kranen ervoor dat er geen banen meer voor tractorbestuurders ontstonden.
Werknemers beschreven als gevolg daarvan een intensivering van de werkdruk. Een tractorbestuurder heeft enige autonomie en kan pauzes nemen, maar nieuwe machines verbinden de werknemer met een computersysteem “en je bent er de hele dienst achteraan”, zei een werknemer. “Je bent weggevaagd.”
Maar over dat deel van de overeenkomst moet nog worden onderhandeld.
Bron: jacobin.com
