Een arts bevrucht de eicellen van een vrouw. (Foto door Yvonne Hemsey/Getty Images)
Vorige week, Senaat Republikeinen dienden een wetsvoorstel in dat federale fondsen zou aanwijzen voor ‘Restorative Reproductive Medicine’, een losse groep therapieën die bedoeld zijn om onvruchtbaarheid te helpen behandelen zonder het gebruik van in-vitrofertilisatie of kunstmatige inseminatie. De zeven wetgevers die de Reproductive Empowerment and Support through Optimal Restoration (RESTORE) Act hebben ingevoerd, zeggen dat het niet bedoeld is als een aanval op IVF, die onlangs onder vuur is komen te liggen door conservatieven. “Ik steun van harte behandelingen zoals IVF, die zoveel gezinnen hebben geholpen het wonder van het leven te ervaren”, zei senator Cindy Hyde-Smith (R-MS), een van de sponsors van het wetsvoorstel, vorige week in een verklaring. “Het genezen van de werkelijke oorzaken van onvruchtbaarheid zal alleen maar bijdragen aan het vergroten van het succespercentage van paren die proberen zwanger te worden.”
Toch is de Restauratieve Reproductieve Geneeskunde niet het politiek neutrale medische vakgebied dat de maatregel biedt kampioenen beweren. Het is eerder de jongste rebranding van een IVF-alternatief door religieuze groeperingen die het IVF-proces, dat de vernietiging van ongebruikte embryo’s kan omvatten, als een vorm van abortus beschouwen.
“Het genezen van de werkelijke oorzaken van onvruchtbaarheid zal alleen maar bijdragen aan het vergroten van het succespercentage van paren die proberen zwanger te worden.”
Dat beweren de auteurs Herstellende Reproductieve Geneeskunde “betekent elke wetenschappelijke benadering van reproductieve geneeskunde die tot doel heeft samen te werken met, of de normale fysiologie en anatomie van het menselijke voortplantingssysteem te herstellen, zonder het gebruik van methoden die inherent onderdrukkend, omzeilend of destructief zijn voor natuurlijke menselijke functies. ” Als dat vaag klinkt, is dat omdat het zo is: restauratieve reproductieve geneeskunde kan volgens deze wetgevers in principe alles omvatten dat niet IVF, kunstmatige inseminatie en bepaalde vormen van anticonceptie. Het wetsvoorstel zegt dat “de meeste mannelijke en vrouwelijke onvruchtbaarheid” kan worden behandeld met medicijnen, een operatie of simpelweg door het optimale tijdstip voor geslachtsgemeenschap in de cyclus van een vrouw te bepalen.
In het bijzonder pleit het wetsvoorstel voor een therapie genaamd NaProTechnology, een afkorting van ‘Natural Procreative Technology’, een katholiek alternatief voor IVF dat het wetsvoorstel definieert als “een benadering van de gezondheidszorg die de reproductieve en gynaecologische gezondheid van een vrouw bewaakt en in stand houdt, inclusief laparoscopische gynaecologische chirurgie om de baarmoeder, eileiders, eierstokken en andere orgaanstructuren te reconstrueren om endometriose en andere reproductieve gezondheidsproblemen te elimineren.” Dus eigenlijk, net als de Restauratieve Reproductieve Geneeskunde, alles dat geen IVF, kunstmatige inseminatie of anticonceptie is.
Ik schreef er in 2017 over:
“Verscholen in een met baksteen omzoomd kantoorgebouw in Omaha, Nebraska, ligt het Paus Paulus VI Instituut voor de Studie van de Menselijke Reproductie, de thuisbasis van NaProTechnology. De oprichter, dr. Thomas Hilgers, is een verloskundige en een vrome katholiek; hij ontwikkelde de praktijk halverwege de jaren ’80, rond dezelfde tijd dat het Vaticaan kunstmatige inseminatie en reageerbuisbaby’s aan de kaak stelde. Hilgers, nu 74, zegt dat zijn methode – die doorgaans een combinatie van slijmonderzoek, bloedonderzoek, transvaginale echo’s om de ovulatie te controleren, vruchtbaarheidsmedicijnen en een of meer kijkoperaties omvat – duizenden onvruchtbare vrouwen heeft geholpen zwanger te worden. Hij beweert dat de slagingspercentages van NaPro meer dan tweemaal zo hoog zijn als die van IVF.”
Klinkt geweldig, toch? Slechts één probleem:
“Er is weinig medisch bewijsmateriaal ter ondersteuning van Hilgers’ verheven uitspraken over de succespercentages van zwangerschappen, aldus vooraanstaande reproductieve endocrinologen. Het merendeel van het onderzoek dat Hilgers aanhaalt, is zelfrapportage; de enige peer-reviewed onderzoeken zijn uitgevoerd door een NaPro-arts en professor aan de medische school in Utah, [Dr. Joseph Stanford.] Ik deelde zijn studies met Dr. David Adamson, een klinische professor aan Stanford University en voormalig president van de American Society for Reproductive Medicine. Adamson wees erop dat de onderzoeken klein waren en geen rekening hielden met variabelen die de resultaten mogelijk hadden beïnvloed. Die resultaten, zo schreef Adamson in een e-mail, ‘worden in geen enkel ander onderzoek herhaald en zijn niet geloofwaardig in vergelijking met meerdere goede onderzoeken.’
Tegenwoordig is Dr. Stanford onderzoeksdirecteur van het International Institute for Restorative Reproductive Medicine (IRRM). Deze belangrijkste beroepsgroep voor artsen en onderzoekers gebruikt geen enkele religieuze taal, noch maakt zij expliciet melding van banden met anti-abortusgroepen. In plaats daarvan beweert het dat haar leden de ‘grondoorzaak’ van onvruchtbaarheid kunnen identificeren en IVF en kunstmatige inseminatie afwijzen omdat ze ‘het onderliggende probleem willen omzeilen’. Stanford is een trouwe mormoon die heeft betoogd dat de morning-afterpil abortus veroorzaakt. De voorzitter is Dr. Phil Boyle, een Ierse arts die lid is geweest van de anti-abortusgroep Irish Doctors for Life. In een YouTube-video uit 2018 zei hij dat hij geloofde niet dat abortus de levens van vrouwen zou kunnen redden, aldus de Ierse krant Het baken gerapporteerd in 2022. Het reisschema van de jaarlijkse conferentie van het IIRM vorig jaar omvatte een excursie naar Fátima, een katholieke heilige plaats in Portugal waar naar verluidt de Heilige Maagd verscheen. Massale deelname was optioneel.
De belangrijkste doelstelling van het IRRM is “vrouwen en paren de middelen en het onderwijs te geven om biomarkers van de vruchtbaarheidscyclus van de vrouw te volgen” – in feite het analyseren van de menstruatiecyclus van een vrouw om het optimale venster voor vruchtbaarheid te identificeren. In wezen is het de keerzijde van de “ritmemethode” van anticonceptie. Ook het nieuwe wetsvoorstel promoot de praktijk van het volgen van de cyclus om zwanger te worden – het vermeldt specifiek de methoden genaamd FEMM, Marquette, Creighton en Billings – die allemaal zijn ontwikkeld door katholieke artsen en worden gepromoot door de katholieke kerk.
Dr. Marguerite Duane, een katholieke arts die het volgen van fietsen promoot, sprak vorig jaar op de IIRM-conferentie. Duane is ook bestuurslid van de Pro-Life Partners Foundation, een groep die wetgevende inspanningen financiert om abortusrechten in de Verenigde Staten te beperken.
Een persbericht over het wetsvoorstel op de website van senator Cindy Hyde-Smith (R-MS) citeert Dr. Patrick Yeung, een St. Louis gynaecoloog die “de wetgeving steunt en opmerkt dat de status quo van het aanbieden van symptomatische (pleister)behandeling voor pijn, of IVF (die het probleem omzeilt) voor vruchtbaarheid voor de meeste vrouwen niet bevredigend is”, zegt het persbericht.
Wat er niet in vermeld wordt, is dat Yeung buitensporige beweringen heeft gedaan over de succespercentages van herstellende reproductieve geneeskunde voor de behandeling van onvruchtbaarheid veroorzaakt door endometriose, zoals ik vorig jaar rapporteerde:
Op zijn Instagram-account beweert Yeung, onder verwijzing naar niet-gepubliceerde gegevens als bron: “Het zwangerschapspercentage na optimale excisie van endometriose en een herstellende vruchtbaarheidsaanpak is ongeveer 75 procent.” Toch waarschuwen de ESHRE-richtlijnen, gebaseerd op een grote hoeveelheid literatuur, dat het bewijs voor verbeterde vruchtbaarheid na excisiechirurgie op zijn best wankel is. Voor milde endometriose is er enig bewijs dat excisie kan helpen, maar voor de ernstigere versies zegt de richtlijn: “Er bestaat geen overtuigend bewijs dat operatieve laparoscopie bij [deep endometriosis] verbetert de vruchtbaarheid.”
Yeung heeft geboortebeperking ook omschreven als een poging om ‘de auteur van het leven uit te nodigen’ uit de ‘huwelijkse omhelzing’. In een telefoongesprek afgelopen december vertelde Yeung me dat zijn katholieke geloof niet in strijd was met zijn medische praktijk. “Het maakt allemaal deel uit van dezelfde waarheid: hoe we zijn geschapen, hoe dingen werken, hoe de menselijke persoon werkt”, zei hij.
Het nieuwe wetsvoorstel roept op tot het gebruik van Titel X financiert om medische studenten en praktiserende artsen op te leiden in restauratieve reproductieve geneeskunde. Het roept ook op om subsidies uit het Teen Pregnancy Prevention-programma van de overheid te laten gaan naar groepen die ‘herstellende reproductieve geneeskunde, herstellende reproductieve gezondheid en op vruchtbaarheidsbewustzijn gebaseerde methoden’ promoten (de praktijk van het in kaart brengen van de menstruatiecyclus om het venster van optimale vruchtbaarheid te bepalen), net zoals specifiek verplicht stellen opleiding op deze gebieden voor het personeel van het Reproductive Health National Training Center van de federale overheid.
Senator James Lankford (R-OK), medesponsor van het wetsvoorstel, noemt de hoge kosten van IVF als reden om alternatieven te steunen. “IVF is een ongelooflijke wetenschappelijke vooruitgang die gezinnen in staat stelt leven in de wereld te brengen,” zei hij in het persbericht, “maar IVF is erg duur en zou niet de enige beschikbare optie voor gezinnen moeten zijn.”
Lankford heeft gelijk: IVF is duur: meer dan $ 12.000 per cyclus. Maar het wordt ook ondersteund door veel robuust klinisch onderzoek, in tegenstelling tot Restorative Reproductive Medicine. De federale overheid zou kunnen helpen door geld te besteden aan IVF-onderzoek en toegang. De Democraten in het Huis van Afgevaardigden probeerden de bal aan het rollen te krijgen met een wetsvoorstel om de rechten van IVF te beschermen, maar vorige week blokkeerden de Republikeinen die beweren IVF te steunen dit wetsvoorstel.
Bron: www.motherjones.com
