Tegen de tijd dat de Democratische Nationale Conventie vorige week in Chicago werd afgesloten, waren duizenden demonstranten de straat op gegaan om een einde te eisen aan de Amerikaanse financiering en wapens voor de oorlog van Israël in Gaza. Israël heeft meer dan 40.000 Palestijnen in Gaza gedood sinds de Hamas-aanval op 7 oktober vorig jaar. Meer dan 16.000 van de Palestijnse doden zijn kinderen.
Demonstranten verzamelden zich en marcheerden in Downtown Chicago en in de buurt van het United Center, waar een groot deel van de DNC-programmering plaatsvond, van de vooravond van het congres op 18 augustus tot de laatste dag op 22 augustus. De week zat vol met marsen, alternatieve programmering en autonoom georganiseerde directe acties, waaronder het laten vallen van spandoeken, een lawaaidemonstratie midden in de nacht buiten het hotel van Kamala Harris en een kortstondige vrijhandelszone met demonstranten die kampeerden in een park.
De stemming bij de door de DNC georganiseerde mars op maandag 19 augustus in Union Park was uitdagend en vastberaden. Na een maandenlange strijd om een vergunning van de stad te krijgen, gingen de gevechten met stadsfunctionarissen door in de dagen voorafgaand aan de mars over de exacte route, het geluid en de opstelling van het podium en hoeveel draagbare toiletten er waren toegestaan. De vele duizenden demonstranten waren energiek en vastbesloten om hun aanwezigheid te laten voelen door de politieke leiders die zich een paar blokken verderop verzamelden.
“Ik ben hier omdat ik me gedemoraliseerd en geïsoleerd voelde, en ik wist dat mensen die ook niet medeplichtig wilden zijn aan een door de VS gefinancierde genocide hier zouden zijn,” zei Will Sonheim, die in Chicago woont. “Ik wilde me voelen als een klein pixeltje in een grote foto van mensen die proberen aan de goede kant van de geschiedenis te staan.”
De demonstranten waren boos en teleurgesteld in de Democraten vanwege hun standpunt over Israël. Bovendien waren ze niet overtuigd door de verzoenende retoriek van vicepresident en partijkandidaat Kamala Harris.
“Ik denk dat het belangrijk is dat onze kandidaten begrijpen dat het geen populariteitswedstrijd is. Het gaat om beleid, en het financieren van de moord op kinderen is geen beleid waar ik achter sta,” zei demonstrant Hannah Englebright. Kamala Harris “praat over het willen van een staakt-het-vuren. Mijn maat, jij bent het vuur. Stop met vuren. Je hebt de mogelijkheid om dat te doen, en je krijgt mijn stem niet totdat je dat doet.”
“Dit gaat over moraliteit. Dit gaat over spiritualiteit. Het is juist deze morele kracht, deze spirituele kracht die ons in staat stelt onze ruggen recht te zetten en nee te zeggen tegen genocide in de Democratische Partij,” zei presidentskandidaat Cornel West tijdens een verrassende verschijning aan het einde van de bijeenkomst op 19 augustus.
Meer dan 250 organisaties steunden de March on the DNC, waarmee ze de verscheidenheid aan kwesties en prioriteiten van het linkse ecosysteem lieten zien. Er waren contingenten aanwezig van organisaties als de Chicago Teachers Union, Mijente, Jewish Voice for Peace, Democratic Socialists of America en CODEPINK. Sprekers van het programma waren afkomstig van deze en andere organisaties, waaronder National Nurses United, Students for Justice in Palestine en het Palestinian Feminist Collective.
De demonstranten waren buitengewoon woedend en teleurgesteld in de Democratische leiders, die de oorlog van Israël in Gaza bleven steunen, ondanks de maandenlange vredesprotesten en de groeiende steun onder de bevolking voor een staakt-het-vuren en een wapenembargo.
“Ik heb mijn hele volwassen leven Democratisch gestemd. Vier jaar geleden stemde ik voor wat ik dacht dat het minste van twee kwaden was,” zei demonstrant Zaineb Abdulla. “En nu voel ik me persoonlijk verantwoordelijk voor de dood van de kinderen, mannen en vrouwen in Gaza die tot nu toe zijn gedood. Ik kan met een gerust geweten niet meer op die manier stemmen. Ik heb het gevoel dat ik word gevraagd om te stemmen tussen Satan en de duivel, en dat ga ik niet meer doen. Ik denk [the Democrats] hebben de mensen die tegen genocide zijn, zwaar onderschat.”
“Ik ben hier vanwege mijn Joodse waarden,” zei Benjamin Teller van Jewish Voice for Peace Chicago. “Ik vind het echt walgelijk om te zien dat onze verhalen en onze geschiedenis worden verdraaid om etnische zuiveringen en genocide te ondersteunen. Het is echt belangrijk voor ons als Joden om te zeggen dat dit niet in onze naam kan worden gedaan.”
“Het is zo’n klap in het gezicht van de meerderheid van de Democraten die zeiden dat ze dit niet langer willen steunen,” zei Medea Benjamin, medeoprichter van de door vrouwen geleide vredesgroep CODEPINK. “We moeten druk uitoefenen zodat we op zijn minst een soort tegenwicht kunnen vormen tegen de lobbygroepen, of het nu AIPAC is of Christians United for Israel of de wapenindustrie die zoveel geld verdient aan dit soort dingen.”
De DNC vertegenwoordigde een belangrijk moment waarop de nationale aandacht gericht was op de pracht en praal van het Democratische establishment (en in mindere mate op de beleidsplannen). Maar demonstranten gaven aan dat ze niet tevreden zijn om te stoppen nu de conventie voorbij is. In plaats daarvan zijn velen van plan om hun invloed te gebruiken in de maanden voorafgaand aan de verkiezingen.
“Waar we ook zijn, we zouden moeten protesteren en eisen dat ze stoppen met de verkoop van wapens aan Israël,” zei Benjamin. Een demonstrant genaamd Dusty zei dat “de druk nog steeds toeneemt en dat het nu tijd is om door te gaan met escaleren.”
Op 22 augustus, de laatste dag van de DNC, kwamen duizenden mensen opnieuw bijeen in Union Park. Ze waren vol energie en vastbesloten om de strijd voort te zetten, ook na de DNC en de verkiezingen in november.
“De hoeveelheid groei die we hebben gezien, niet alleen in aantallen maar ook in de educatie, bewustwording en de kracht van deze beweging in de afgelopen tien maanden, is echt verbijsterend,” zei Mollie Hartenstein van Jewish Voice for Peace. “We gaan niet stoppen totdat Palestina vrij is van de rivier tot de zee.”
Bron: jacobin.com
