De Democratische kiezer begroette ons met een vriendelijke glimlach en een nadenkende stilte. Ze wierp een sceptische blik op onze literatuur. ‘Heb je slechte dingen gehoord?’ vroegen we, terwijl we haar lichaamstaal lazen. Ze knikte en ontspande zich een beetje. Wij legden het uit. De stortvloed aan negatieve informatie over onze kandidaat werd gefinancierd door groepen die zich verzetten tegen een staakt-het-vuren in Israëls aanhoudende massamoord op de Palestijnen. Toen ze dat eenmaal wist, steunde onze kiezer, een inwoner van middelbare leeftijd in Co-op City in de Bronx, hem maar al te graag.
Mijn kameraad en ik klopten aan bij de democratische socialistische en Green New Deal-kampioen Jamaal Bowman in de 16e eeuw van New York.e District, waar dat congreslid, dat vorige week werd gesteund door de New York City Democratic Socialists of America (NYC-DSA), een zware primaire strijd om herverkiezing tegemoet gaat. Nadat hij de Israëlische reactie op 7 oktober had genoemd wat het is – een genocide – en opriep tot een staakt-het-vuren, gooiden de American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) en andere pro-oorlogsgroepen miljoenen dollars achter zijn tegenstander.
De campagne van Bowman wordt precies bepaald door de paradox die we aantroffen bij die deur in Co-op City: zijn standpunt over Palestina heeft zijn politieke carrière in gevaar gebracht door goed gefinancierde krachten tegen hem op te zetten, maar zijn standpunt over de kwestie is ook zeer populair. een.
Hij is niet de enige. Voor het eerst in de Amerikaanse politiek staat Palestina in het hele land ter stemming, waardoor miljardairs en belangengroepen worden gemobiliseerd tegen links (van wie velen, zoals Branko Marcetic heeft gerapporteerd voor In deze tijden, hebben ook materiële belangen tegen het socialisme). Toch inspireert de kwestie ook kiezers en kandidaten die tegen de oorlog zijn.
De afgelopen jaren hebben linkse en progressieve kandidaten het buitenlands beleid grotendeels vermeden, vooral Israël, omdat ze het terrein simpelweg te riskant vonden, vooral omdat er geen anti-oorlogsbeweging aan de basis was die dergelijke kritiek op de status quo eiste of steunde. Deze keer, met protesten op straat en kampementen op meer campussen dan iemand kan volgen, is het anders. Niet alleen heeft AIPAC Israël in de stemming gebracht, maar ook links heeft een positieve zaak te verdedigen.
Socialistische kandidaten in New York hebben deelnemers naar hun campagnes en telefoonbanken gelokt met oproepen ‘alles uit voor Palestina’. De oproepen tot een staakt-het-vuren staan in hun campagneliteratuur, en campagnevrijwilligers praten op de deurmat over Palestina.
Het AIPAC-geld treft links in sommige races hard, simpelweg door de radiogolven en brievenbussen te overspoelen. Organisaties die Bowman willen onttronen over Israël hebben opiniepeilingen gehouden waaruit blijkt dat zijn tegenstander, George Latimer, een aanzienlijk voordeel heeft: eind april bleek uit de opiniepeilingen van de Democratische Meerderheid voor Israël dat Latimer een voorsprong van zeventien punten had; Uit een enquête van de Bowman-campagne blijkt dat de race veel dichterbij is. Welke opiniepeiling u ook gelooft, de pro-Israëlische miljardairs hebben een uitdagend veld voor Bowman gecreëerd.
Toch blijkt uit peilingen ook dat het district een krachtig staakt-het-vuren steunt. De pro-Israëlische groepen weten dat ze waarschijnlijk niet kunnen winnen in hun kwestie, maar met hun geld kan een stortvloed aan negatieve advertenties worden gekocht – waaronder twee miljoen dollar uitgegeven in één enkele recente week – die andere twijfels oproept, bijvoorbeeld dat Bowman te verdeeldheid zaait. te kritisch op Biden.
Dergelijke twijfels kunnen gemakkelijk in een gesprek worden besproken, maar geld kan ze wijd en snel verspreiden, zoals het vanuit de lucht zaaien van verderfelijk en hardnekkig onkruid. Aan de andere kant motiveert de betrokkenheid van AIPAC bij de race ook velen binnen en buiten het district om mee te doen. Politiek meldde maandag dat de advertenties van AIPAC “een zegen zijn geweest” voor Bowman, waarbij zijn donaties in mei meer dan $ 1 miljoen bedroegen als reactie op de advertenties van AIPAC – driemaal zoveel als wat hij in april ophaalde.
Hoewel het ras van Bowman het meeste geld heeft opgeleverd, hebben pro-Israëlische groepen en miljardairs zich ook gemobiliseerd tegen democratisch-socialistische aanhangers van Palestina in andere rassen. AIPAC kondigde aan dat het ongeveer 100 miljoen dollar zou besteden aan pogingen om progressieven te onttronen.
Een van hen is congreslid Cori Bush, een ander democratisch socialistisch Squad-lid. Haar tegenstander, Wesley Bell, zou geen schijn van kans moeten maken: hij is de aanklager die er in 2020 niet in slaagde een aanklacht in te dienen voor de moord op de achttienjarige Michael Brown door de blanke politieagent Darren Wilson, een zaak die een van de brandpunten was van de Black Lives Matter-protesten dat jaar. Maar groepen als AIPAC geven hem zo heimelijk als ze kunnen, waardoor Bell een grotere kanshebber wordt dan hij zou moeten zijn.
Solidarity PAC, een AIPAC-equivalent in de races in de staat New York, gesteund door hedgefonds-miljardair Daniel Loeb, geeft ook veel geld uit aan progressieven en socialisten. Hoewel Albany geen buitenlands beleid maakt, besteden Israël en zijn bondgenoten veel aandacht aan de staats- en lokale politiek van New York.
Dat is deels om ideologische redenen: ze weten dat antizionisme en antimilitarisme waarden zijn die belangrijk zijn voor de socialistische beweging en alleen maar meer grip zullen krijgen naarmate de socialisten meer macht opbouwen. Maar er staan ook enkele beleidskwesties op het spel voor deze groepen: de socialistische volksvertegenwoordiger Zohran Mamdani heeft bijvoorbeeld een wetsvoorstel ingediend genaamd Not On Our Dime, om te voorkomen dat organisaties die een non-profitstatus krijgen (en dus belastingvoordelen) de Israëlische bezetting van Israël financieren. Palestina en de gewelddadige illegale nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever.
Zoals Julia Rock van New York-focus Zoals in maart werd gemeld, heeft Solidarity PAC bijgedragen aan de tegenstander van Mamdani, evenals aan enkele gevestigde exploitanten, waaronder Michael Benedetto uit de Bronx en Stefani Zinerman uit Brooklyn, beide bedrijfsdemocraten die respectievelijk tegenover de door de DSA gesteunde uitdagers Jonathan Soto en Eon Huntley staan. Solidariteit PAC draagt ook bij aan Johanna Carmona tegen Claire Valdez, een lid-leider van United Auto Workers (UAW) die is gesteund door de UAW, DSA en Alexandria Ocasio-Cortez. (Volledige openbaarmaking, ik heb geld bijgedragen en op deuren geklopt voor deze DSA-uitdagers, evenals voor Bowman). Solidariteit steunt ook de zittende Didi Barrett, een conservatieve democraat uit de staat die voor een stevige uitdaging staat van Claire Cousin, die wordt gesteund door de Working Families Party.
De linkse kandidaten zijn niet geïntimideerd. Ze nemen deel aan anti-oorlogsacties en posten daarover op sociale media. Neef wees er in een verklaring op dat de Hudson Common Council in haar district unaniem een staakt-het-vuren heeft aangenomen, en dat haar district ‘vol zit met mensen zoals ik die resoluut tegen antisemitisme zijn. En Israëls oorlog tegen het Palestijnse volk.Huntley verspreidt een campagnefolder met de tekst: ‘Palestina staat in juni ter stemming’, waarin de oproep van de kandidaat wordt uitgelegd voor een permanent staakt-het-vuren en een einde aan de Amerikaanse hulp voor ‘Israëls oorlogsmisdaden’. Mamdani verdubbelde en lanceerde halverwege het primaire seizoen opnieuw een uitgebreidere versie van Not on Our Dime.
In sommige van de races die de AIPAC heeft geprobeerd te beïnvloeden, is de linkse kandidaat eenvoudigweg te populair gebleken, en is de financiering aan de basis te robuust. Dat is het geval met congresvrouwen Summer Lee uit Pennsylvania, Ilhan Omar uit Minnesota, Rashida Tlaib uit Michigan en verschillende races op staatsniveau in New York, waaronder die van staatsenator Jabari Brisport uit Brooklyn.
Het is zeer verontrustend dat pro-oorlogsgeld verkiezingen zou kunnen kopen, ondanks de steun van de bevolking voor een staakt-het-vuren. Maar er is hier nog een laag van tegenstrijdigheid: Joe Biden weet dat het staakt-het-vuren populair is en heeft nu een standpunt ingenomen dat dicht bij dat van de linkse politici ligt waar AIPAC zich op richt.
De aanwezigheid van Palestina bij de Democratische voorverkiezingen heeft duidelijk invloed op de berekeningen van Biden. Ook al heeft hij geen echte democratische uitdager, hij heeft jonge mensen, progressieven en Arabische en islamitische kiezers nodig die in november opkomen als hij Donald Trump wil verslaan. Een meerderheid van de Amerikanen steunt een permanent staakt-het-vuren en zegt dat zij eerder geneigd zijn kandidaten te steunen die het daarmee eens zijn. Dienovereenkomstig heeft Biden deze week, na veel te veel doden, eindelijk geëist dat Israël een permanent staakt-het-vuren aanvaardt.
Het lijkt onwaarschijnlijk dat dit zal gebeuren zonder veel strengere voorwaarden van de Verenigde Staten, en schandelijk genoeg ondermijnt de regering dit beleid nu al en geeft Hamas de schuld van de onwil van Israël om zijn campagne van massamoord te stoppen. Maar gezien het feit dat deze taal van een permanent staakt-het-vuren eind vorig jaar zelfs voor Bernie Sanders te radicaal was, en precies de eis is die AIPAC en andere Israëlische proxy-groepen tegen links mobiliseerde, is de verschuiving van de president aanzienlijk.
Zelfs als sommige linkse kandidaten verliezen, zullen ze nog steeds iets cruciaals hebben bijgedragen: het doorbreken van het taboe op de kritiek van de Democratische Partij op Israël. En nu november voor de deur staat, is het heel goed mogelijk dat zij – samen met iedereen die protesteert op straat, op universiteitscampussen en de politici waar ze ook gaan achtervolgen – zelfs de toewijding van Biden aan de slachting verzwakken.
Bron: jacobin.com
