Patrick Stump – Moeder Jones

Het personeel van Moeder Jones is opnieuw een verzameling van de helden en monsters van het afgelopen jaar. Belangrijk is dat dit een volledig niet-uitputtende en subjectieve lijst is, die onze verslaggevers de kans geeft om te schrijven over iets dat vreugde of ontevredenheid bracht. Genieten.

Moderne kinderliedjeshet spul van letterlijke marteling, sluiten aan bij de AI-slop die het huidige tijdperk van verpletterende, synthetische gelijkheid definieert. Ze zuigen. Je kunt je dus mijn verbazing voorstellen, te midden van een technicolor-migraine veroorzaakt door de tirannie van ‘Daddy Finger’ op een ochtend, toen het algoritme een bekende stem liet horen. Met evenveel plezier als scepsis vroeg ik mijn man: “Is dit de kerel van…Fall……………Out Boy?”

De stem was inderdaad van niemand minder dan Patrick Stump, die het themalied zong van een tv-serie die geliefd was bij mijn 3-jarige zoon, Spidey en zijn geweldige vrienden. En bij elk ander nummer dat volgde was er weer Stump op de zang. ‘Draai, draai, draai’, ‘Trace-E Shake’, ‘Tijd om Spidey de dag te redden’, enzovoort. In de loop van de soundtrack merkte ik dat ik gekieteld en zelfs geïntrigeerd was om te horen waar Stump Team Spidey naartoe zou brengen. En na wekenlang marathonluisteren – thuis, in de auto, op vakantie – blijft mijn gezond verstand vreemd genoeg intact.

Wat niet wil zeggen dat ik genoten de muziek. Gegeven een keuze tussen stilte en Spideyhet eerste zal altijd aantrekkelijker zijn. Ik heb ook geen greintje genegenheid voor Fall Out Boy, de band die Stump in de beginjaren beroemd maakte. Ik weet zeker dat ik dacht dat ik boven deze muziek stond, want dat is wat idiote tieners die op het punt staan ​​de buitenwijken te ontvluchten, denken. Maar precies twintig jaar nadat ik de ‘burbs’ heb verlaten, ben ik terug, met een peuter op sleeptouw, en begrijp ik dat in elk van de nummers op Spidey en zijn geweldige vriendenonderscheidt Stump zich van bijna alle anderen in het genre: Stump geeft om. Soms kun je zelfs passie bespeuren, terwijl Stump zich volledig overgeeft aan het gejuich: ‘Ga, webs, ga! Ga, webben, ga! Ga, webben gaan!” Hij verleent aan elk nummer hetzelfde enthousiasme van jongere, nuchtere dagen.

Toch was ik verdacht. Waarom zou een zichzelf respecterende muzikant dit doen? Zeker, hij heeft waarschijnlijk kinderen om indruk op te maken. (Twee van hen zelfs.) Maar dat verklaarde zijn betrokkenheid nog steeds niet, althans tot mijn tevredenheid. Toen ontstond er een meer beschamende nieuwsgierigheid: die man heeft vast wel een salaris nodig, hè? Wat zou de songtekst over het schieten van “thwips” om Zola in de maling te nemen anders kunnen rechtvaardigen dan een mooi Disney-salaris?

Maar na nog een paar klikken in mijn onderzoek werd het duidelijk dat mijn denken misleidend was, wreed zelfs. Het blijkt dat Stump behoorlijk rijk is, en wat nog belangrijker is: de man had niet enthousiaster kunnen zijn om aan het project deel te nemen. Zoals hij vertelde Aanplakbord in 2021:

“Het componeren en schrijven van alle muziek voor de serie was ongelooflijk omdat ik zo’n grote Spidey-fan ben”, zegt Stump. “Het themalied voor Spidey en zijn geweldige vriendenje kon me niet wegtrekken uit de studio nadat ik het had opgenomen, omdat ik gewoon meer dingen wilde toevoegen. Ik was gewoon zo opgewonden. Er zit een zekere hectische energie in Spidey – en in de slingerende webben – die ik er gewoon in wilde stoppen. Het waren dus al die dingen die versnelden en overdreven opgewonden raakten, want zo voelde ik me.

Hier is een man, qua leeftijd vergelijkbaar met de volwassenen, die gedwongen wordt mee te luisteren, en laat zien wat het betekent om met gratie rond te draaien. Om te evolueren – ja, misschien naar kleinere vormen! – maar met dezelfde grote ideeën die je koesterde toen het leven nog veelbelovend was. Om er nog steeds plezier mee te hebben, zelfs aan het begin van de middelbare leeftijd, wanneer het leven saai wordt door de logistiek van schoolafhalingen en een hypotheek.

De waarheid is dat mijn pogingen om rekening te houden met waarom een ​​vroegere radio-armatuur nu slingerde Spidey liedjes zeggen veel meer over mij dan wat dan ook. Op 37-jarige leeftijd heb ik me op een comfortabele plek gevestigd met het idee van creatieve middelmatigheid. Maar gelukkig hebben anderen de lastige balans tussen ouder worden en creëren ontdekt – iets waar ik nu elke keer aan denk Spidey baant zich een weg terug naar onze autoritten. Zal een jongere ambitie ooit bij mij terugkeren? Ik hoop het. Wie wist dat een kinderliedje een volwassene kon inspireren?