‘Naar de hel met ze.’
Dat is wat voorzitter Bob Brady van de Democratische Partij van Philadelphia te zeggen had over Kendra Brooks en Nicolas O’Rourke, en hun poging om de greep van de Republikeinse Partij op de gemeenteraad van Philadelphia te breken. Brooks en O’Rourke staan op de kieslijst van de Working Families Party (WFP) voor de twee ‘minderheidspartijzetels’ van de raad, die de Democraten volgens de wet niet kunnen bekleden. Toch voert Brady een campagne van de verschroeide aarde tegen het WFP en steunt daarmee effectief hun Republikeinse tegenstanders.
In een ontsteltenis die de stad schokte en zowel het Democratische als het Republikeinse establishment ontstelde, veroverde Brooks in 2019 de eerste zetel van de minderheidspartij (O’Rourke was dat jaar ook kandidaat, maar kwam net tekort). Sindsdien heeft Brooks, een socialistische organisator en voormalig verpleegassistent, consequent gepleit voor een pro-arbeidersbeleid, zoals huurcontrole en volledige financiering van openbare scholen. Ze leidde de raad om tijdens de diepten van de pandemie unaniem noodsteun voor huurders goed te keuren. En zelfs als ze haar collega’s niet in haar positie kon krijgen – zoals toen ze de enige stem was tegen het verbod van de gemeente op sites voor de preventie van overdoses – was ze bereid een eenzaam standpunt in te nemen.
Brooks staat nu voor herverkiezing en O’Rourke waagt opnieuw een kans op de tweede zetel van de minderheidspartij. De lokale Democratische Partij van haar kant blijft zich inzetten om ervoor te zorgen dat ze falen. De voorkeurstactiek van de Democraten? Een zuivering van de partijleiding van democratisch gekozen linkse functionarissen en vertegenwoordigers die Brooks en O’Rourke steunen.
Deze aanpak is een directe aanval op links. Maar het is ook een parochiale daad van nationale zelfsabotage: een interne zuivering van de partij zal waarschijnlijk de toch al dalende Democratische opkomst in Philadelphia verder onder druk zetten, waardoor het vermogen van de partij om het Witte Huis in 2024 vast te houden in gevaar komt.
De partij betoogt, net als in 2019, dat stemmen voor de lijst van het WFP betekent dat twee Democraten uit de kiezerslijst worden gehaald. Technisch gezien is dat waar: kiezers mogen slechts vijf kandidaten selecteren, en als ze op twee WFP-kandidaten stemmen, is er slechts ruimte voor drie Democraten.
Praktisch gezien houdt het argument echter niet zoveel steek. De kiezersregistratie in Philadelphia staat zeven tegen één in het voordeel van de Democraten. Toen Brooks voor het eerst haar raadszetel won, kreeg ze dus ongeveer 113.000 stemmen minder dan de slechtst presterende Democraat. Het is vrijwel onmogelijk dat het steunen van Brooks en O’Rourke de Democratische kandidaten zal schaden. En de Democraten weten het: Brady heeft dat zelfs toegegeven.
In 2019 uitte Brady soortgelijke publieke dreigementen om alle gekozen functionarissen die het waagden de WFP-kandidaten te steunen, uit de leiderschapsstructuur van de Democratische Partij te verwijderen. Aanstaande staatsenator en lid van de Democratische Socialisten van Amerika (DSA) Nikil Saval, voormalig raadslid Helen Gym en staatsvertegenwoordiger Chris Rabb waren dat jaar de belangrijkste doelwitten van de partij. Ze hielden stand, Saval schreef een openbare verdediging van zijn steun aan Brooks en O’Rourke, en de partij trok zich terug.
Dit jaar tilt Brady zijn sabelgeratel naar een hoger niveau. Misschien voelt hij nog steeds de pijn van 2019. Maar de context ter plaatse is ook veranderd: de greep van het establishment op de partij is losser geworden, en Brady’s escalatie kan worden gezien als een poging om de controle te herstellen.
Op dit front hebben zich sinds 2019 twee belangrijke ontwikkelingen voorgedaan. Ten eerste heeft een hele reeks socialisten met groeiende profielen een lokaal gekozen ambt gewonnen, waaronder senator Saval, afgevaardigden Elizabeth Fiedler (gekozen in 2018) en Rick Krajewski, en raadslid Brooks zelf. Ten tweede, en dat wordt minder algemeen begrepen, laten socialisten en progressieven steeds meer invloed gelden via de esoterische maar belangrijke wijkstructuur.
Philadelphia bestaat uit ruim 1.700 divisies, die elk ongeveer vijfhonderd tot duizend kiezers tellen en vertegenwoordigd worden door twee commissieleden per politieke partij. De divisies zijn gegroepeerd in zesenzestig afdelingen, waarbij de commissieleden in elke wijk een wijkleider kiezen. Een sleutelrol die commissieleden spelen, is het stemmen voor partijleiderschap; als links genoeg commissieposten wint, kan het Brady en zijn bondgenoten van de macht verdrijven.
Nog belangrijker is dat commissieleden en wijkleiders bepalen wie de partij steunt bij de voorverkiezingen; hoe meer afdelingen door links worden gecontroleerd, hoe progressiever de kandidaten op de dag van de voorverkiezingen de officiële steun van de Democraten kunnen uitdragen. Nu georganiseerde progressieven steeds meer controle krijgen over de afdelingsstructuur, is het geen verrassing dat Brady het zwaar heeft.
Om de druk deze keer op te voeren, begon Brady maanden eerder in de verkiezingscyclus zijn dreigement te communiceren, en hij nam de taak op zich om de boodschap persoonlijk aan bepaalde afdelingen over te brengen.
Nu wordt hij gevolgd. Eerder deze maand heeft de partij leden van de 31e Ward uit hun positie als gekozen commissieleden gezet. Er wordt verwacht dat er nog meer uitzettingen zullen volgen, aangezien de tweede wijk, onder leiding van DSA-lid wijkleider Will Gross, de eerste werd die collectief een niet-democraat steunde, en aangezien honderd commissieleden uit de hele stad zojuist een openbare brief hebben vrijgegeven waarin zij de WFP-lijst onderschrijven. .
Als we alleen maar naar de lokale politiek kijken, lijkt het standpunt van de Democratische leiders misschien irrationeel. De beleidsprioriteiten van Brooks en O’Rourke lijken immers behoorlijk op de prioriteiten die de Democraten beweren te hebben – prominente Democraten in Philadelphia verkondigen regelmatig hun steun voor betaalbare huisvesting, openbare diensten en werkende mensen. Maar door de kant van de Republikeinen te kiezen, kiest de lokale Democratische Partij voor belastingverlagingen boven functionele bibliotheken en recreatiecentra, en voor vertegenwoordiging van vastgoedbelangen in plaats van voor werknemers.
Maar in de nationale context wordt Brady’s standpunt zelfs nog bizarder en gevaarlijker – waarbij niet alleen het stadhuis maar ook het Witte Huis in gevaar komt. Door te dreigen afwijkende commissieleden uit te sluiten, brengt Brady het vermogen van de Democraten in gevaar om zich kandidaat te stellen voor de verkiezingen van 2024. Dat komt omdat commissieleden, naast het stemmen over het partijleiderschap en de steunbetuigingen, fungeren als de “voetsoldaten” van de partij die hun buren moeten informeren over de verkiezingen en de inzet ervan, en hen moeten aanmoedigen hun stem uit te brengen. voor de Democraten. In Brady’s eigen woorden vormen commissieleden de ‘ruggengraat van ons democratische proces’.
De laatste tijd ziet die ruggengraat er echter nogal kwetsbaar uit. Zoals gemeld door de Philadelphia-onderzoekerVeel leden van de partijcommissie hebben de laatste tijd niet gestemd, wonen niet meer in de buurt die zij vertegenwoordigen, zijn gestorven en onvervangbaar geworden, zijn veroordeeld voor politieke corruptie, of zijn eenvoudigweg niet bekend bij hun buren.
Veel meer commissiezetels zijn simpelweg vacant. Het lokale establishment is zo onbekwaam om vervangers te werven dat Brady tegen verslaggevers heeft gezegd: “We hebben geluk dat we er een hebben.”
Kortom, de leiding van de Democratische Partij lijkt achter het stuur te slapen, waardoor de opkomst van de kiezers in Philadelphia dramatisch is gedaald. En volgens Brady is er geen plan om de trend te keren: “Ik weet het niet. . . Ik wou dat ik het wist. Ik zou proberen iets te doen om het te vergroten.
Dat is een probleem voor de nationaal-democraten. Philadelphia fungeert als een essentieel bolwerk tegen de anderszins rechtse tendenzen in Pennsylvania; zonder een sterke opkomst van overwegend democratische kiezers in Philadelphia zou de staat gemakkelijk Republikeins kunnen worden (zoals bij de presidentsverkiezingen van 2016).
En Brady’s zuivering van democratisch gekozen linkse functionarissen – vaak jonger en zeer gemotiveerd, gevestigd in enkele van de weinige wijken met een stijgende opkomst en waarschijnlijk verantwoordelijk voor een deel van die stijging – zou de kansen van de partij volgend jaar actief kunnen ondermijnen. Zelfs als de zuivering relatief beperkt blijft, zullen de angst, desillusie en wrok die Brady aanwakkert waarschijnlijk de deelname aan en het enthousiasme voor de presidentsverkiezingen onder de voetsoldaten van de partij ondermijnen. Nu de onheilspellende peilingen voor Joe Biden moeilijk te missen zijn, is het vervreemden van de basis een risico dat de Democraten zich niet kunnen veroorloven.
Lokale Democraten ondermijnen de pogingen van de nationale partij om het presidentschap te behouden, omdat de belangen van de lokale en nationale partijen uiteenlopen. Terwijl Biden herverkiezing wil winnen, wil Brady zijn kleine stukje macht in Philadelphia behouden. Natuurlijk is het uitverkopen van nationale Democraten aan Republikeinen voor zijn eigen voordeel niet nieuw voor Brady – toen hij in de jaren 2010 congreslid was, schaarde hij zich achter een Republikeinse gerrymander in Pennsylvania die zijn zetel verzekerde tegen zwarte primaire tegenstanders, terwijl de vooruitzichten van de Democraten in de hele wereld werden verzwakt. de rest van de staat. Het frustreren van Bidens aspiraties voor een tweede presidentiële termijn is meer van hetzelfde.
Brady en de Philadelphia Democraten spelen met vuur. Door zich aan te sluiten bij de Republikeinen en zich te verzetten tegen eisen van de arbeidersklasse, zoals huurcontrole en volledig gefinancierde openbare scholen, neemt de partij standpunten in die de meeste inwoners van Philadelphia weerzinwekkend zullen vinden.
Maar het biedt linkse leiders zoals Will Gross, leider van de tweede wijk, ook de kans om de inzet duidelijk uiteen te zetten: “Het is tijd voor onze Democratische Partij om te erkennen dat als we de partij willen zijn van arme mensen en arbeiders uit de hele stad moeten we Kendra en Nicolas steunen in hun strijd tegen de Republikeinse partij.” Door dit te doen kunnen linkse groepen als DSA en het WFP de inwoners van Philadelphia onder hun vlag verzamelen en beginnen met het bouwen van een alternatief voor het neoliberale democratische establishment.
Bron: jacobin.com
