Pogroms en protesten in Israël

Er is een klein meisje. Ze is misschien 8, misschien 10, met grote ogen. Met een zacht, klein stemmetje beschrijft ze wat haar eind februari is overkomen in Huwara, een Palestijnse stad op de Westelijke Jordaanoever. “We begonnen geluiden van buiten het huis te horen. Ik ging naar de ramen in onze kamer, maar er werd geschoten, dus ik ging op de grond liggen en toen braken ze de ramen”, vertelt ze Al Jazeera journalist.

Dit was een kinderperspectief van een van de meest verontrustende incidenten in het decennialange offensief tegen de Palestijnen door Israëli’s en hun apartheidsstaat. Huwara was het toneel van een inval door Israëlische ‘kolonisten’, dat wil zeggen kolonisten. Honderden van deze joodse supremacisten, die beweerden te handelen als reactie op geweld door Palestijnen, marcheerden de stad binnen. Ze namen vleermuizen en sloegen ruiten in. Ze namen benzine, goten die over auto’s en huizen en staken die aan. Ze droegen geweren en schoten ermee in de lucht. Toen ze lokale Palestijnen zagen, vielen ze aan. De scènes zijn gruwelijk. Palestijnen liggen, gehurkt, foetus op de grond. Snikken.

Dit was een pogrom.

Het Israëlische leger vergemakkelijkte de aanval door vooraf alle toegang tot de stad af te sluiten en de menigte toegang te verlenen. Het verhinderde ook de toegang van medici en journalisten. Fascistische politici in de Israëlische regering steunden de actie. “Een gesloten, verbrande Huwara – dat is wat ik wil zien”, een gezegd. “Ik wil brandende dorpen zien.”

Andere politici waren meer “gematigd”. Ze zeiden dat wat er gebeurde niet ideaal was; dat het Israëlische leger echt de leiding zou moeten hebben over dergelijke operaties. En dat is wat het heeft gedaan: regelmatige bombardementen op Gaza, toegenomen onderdrukking van Palestijnen die in Israël wonen, en pogingen om de uitdrukking van elk aspect van de Palestijnse identiteit te stoppen, inclusief het voeren van de Palestijnse vlag.

Het valt niet te ontkennen dat de situatie voor de Palestijnen de laatste tien jaar nijpender is geworden. De Israëlische staat is nog verder naar rechts opgeschoven. Na decennia van militaire bezetting, peilingen en enquêtes voorstellen dat ongeveer 60 procent van de Joodse Israëli’s voorstander is van segregatie van Palestijnse Israëli’s, en dat 60 procent zich identificeert als rechts (oplopend tot 70 procent onder de leeftijdsgroep 18-24).

Sinds 2018 is er veel politieke instabiliteit in Israël, wat tot uiting komt in meerdere verkiezingen voor het parlement, de Knesset. (Een systeem van proportioneel stemmen zorgt ervoor dat veel partijen vertegenwoordigd worden.) De De verkiezingen van maart 2021 leidden uiteindelijk tot een regering onder leiding van Naftali Bennett en Yair Lapid, wiens meerderheidscoalitie van liberalen en conservatieven in juni vorig jaar uiteenviel.

De verkiezingen van november 2022 leidden tot een nieuwe meerderheidsregering onder voormalig premier Benjamin Netanyahu, het hoofd van Likud, de grootste partij in de Knesset, met 32 ​​van de 120 zetels. Dit is de meest rechtse en religieuze regering in de geschiedenis van Israël. En het omvat fascisten. Er zijn momenteel tien partijen in de Knesset. De regerende coalitie bestaat uit zes.

De politiek van Likud stamt af van Ze’ev Jabotinsky’s ‘revisionistische’, rechtse zionisme van voor de Tweede Wereldoorlog. Om pragmatische redenen heeft Likud tijdens zijn ambtsperiode afstand genomen van Jabotinsky’s idee van een “Groot-Israël”, inclusief Gaza, de Westelijke Jordaanoever en delen van Jordanië. Maar het heeft de kolonisatie van de Westelijke Jordaanoever aangemoedigd en gesubsidieerd, wat volgens het internationale recht illegaal is, en het heeft stilzwijgend kolonies aangemoedigd die zelfs volgens de Israëlische wet illegaal zijn.

Een van de electorale bases van Likud zijn de Joden uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika, bekend als de Mizrahim, die 45 procent uitmaken van de Joodse bevolking van Israël. De partij zegt hun belangen te behartigen tegen de dominante elite van Asjkenazische joden (degenen met Europese afkomst, die de op een na grootste joodse groep in Israël vormen) en tegen de Palestijnse bevolking.

Netanyahu heeft vier aanklachten tegen hem in behandeling bij de rechtbank, maar de zaken kunnen niet doorgaan zolang hij premier blijft. Hij is dus bijzonder vatbaar voor druk van zijn coalitiepartners.

De coalitie omvat Jewish Power, een fascistische organisatie waarvan de leider Itamar Ben-Gvir, een kolonist op de Westelijke Jordaanoever en veroordeelde terrorist, minister van Nationale Veiligheid is. Zijn partij is ‘Kahanistisch’ en gebruikt de religieuze rechtvaardigingen van wijlen rabbijn Meir Kahane voor de joodse suprematie. Het ondersteunt het opleggen van “Joodse wet” door de staat, virulent racisme, etnische zuivering en expansionisme door de formele annexatie van de Westelijke Jordaanoever. Kahanisten hebben zich schuldig gemaakt aan terrorisme tegen Palestijnen. Kach (“Aldus” in het Hebreeuws), opgericht door Kahane en de politieke voorloper van de Joodse macht, werd in Israël en de VS verboden als een terroristische organisatie. In 1995 vermoordde een medewerker van Kach Yitzhak Rabin, premier van Labour.

Ben-Gvir heeft invallen geleid in de al-Aqsa-moskee/Tempelberg, een van de heiligste plaatsen van de islam en ook voor sommige joden. Hij leidde marsen door de moslimwijk van het oude Jeruzalem en zette een kantoor op in de wijk Sheik Jarrah in Jeruzalem, terwijl kolonisten probeerden het te zuiveren van Palestijnen.

Ook in de coalitie zit de Religieus Zionistische Partij, waarvan de leider Bezalel Smotrich (een andere kolonist, die zichzelf een “fascistische homofoob”) is de minister van Financiën en heeft de leiding over burgerzaken op de Westelijke Jordaanoever, verantwoordelijk voor de zionistische koloniën. De partij wil de joodse religieuze wet opleggen aan de bevolking.

Na de Huwara-pogrom, Smotrich getweet: “Huwara moet worden weggevaagd. Ik vind dat de staat Israël het moet doen”. Hij hield onlangs een toespraak voor een kaart van “Groot-Israël” die het grondgebied in Jordanië omvatte en zei dat het Palestijnse volk een “uitvinding” is. Beide stijlfiguren gaan meer dan 100 jaar terug. De ontkenning van het bestaan ​​van de Palestijnen komt tot uiting in de zionistische slogan “een land zonder volk voor een volk zonder land”.

Deze twee fascistische partijen liepen op een gezamenlijk ticket en wonnen veertien zetels, waarmee ze de op twee na grootste groep in de Knesset en de op een na grootste in de regering werden. Palestijnse journalist Marwan Bishara genoteerd bij Al Jazeera:

“Religieuze extremisten, zoals de ministers Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich, zijn bijproducten van de Israëlische bezetting en illegale nederzettingen, en… te oordelen naar hun grote en groeiende aanhang onder Israëlische jongeren, zijn ze voorbestemd om zeer machtig en zeer gevaarlijk, aangezien het gewelddadige apartheidsregime voortduurt.”

Om haar agenda uit te voeren, kondigde de regering aan is van plan het Hooggerechtshof te stapelen en zijn vermogen om wetten terzijde te schuiven te beperken. Hoewel de rechtbank rechts is, zou het voorstel van de regering Netanyahu niet alleen een persoonlijk, legaal ontsnappingsluik bieden. Het zou ook de weg vrijmaken voor een nog grotere repressie van Palestijnen, vrouwen en LHBTI-mensen. De fascisten willen immuniteit voor Israëlische strijdkrachten die wreedheden begaan op de Westelijke Jordaanoever.

Op 7 januari begon een protestbeweging tegen de voorgestelde gerechtelijke wijziging. Het eerste protest trok meer dan 20.000 mensen. Maar sindsdien hebben demonstraties wekelijks of vaker plaatsgevonden en zijn ze enorm gegroeid.

Israëlische troepen vielen eind januari het vluchtelingenkamp Jenin op de Westelijke Jordaanoever binnen, waarbij tien mensen om het leven kwamen. Dergelijke invallen zijn niets nieuws: de Israëlische strijdkrachten hebben in 2022 170 Palestijnen gedood, onder wie 30 kinderen. dat dit was bedoeld om reacties van Palestijnen uit te lokken en om nationale eenheid rond de Israëlische vlag te genereren.

Een maand later werden twee kolonisten doodgeschoten door een Palestijnse militant in de buurt Voorbeeld—eprecies het soort escalatie dat de regering wilde. De Huwara pogrom, vond die nacht plaats.

Toch faalden de pogingen van de regering om een ​​belegeringsmentaliteit en nationale eenheid tot stand te brengen: de protesten gingen door en escaleerden. Artsen, techwerkers en anderen hebben stakingen gehouden. Militaire reservisten hebben deelgenomen aan de protesten en weigerden te trainen. Demonstranten hebben belangrijke wegen geblokkeerd, waaronder de Ayalon Highway, een belangrijke snelweg in Tel Aviv.

Volgens protestorganisatoren deden er meer dan 600.000 mee protesten in heel Israël op 26 maart. En de demonstranten werden zelfs nog vastberadener nadat Netanyahu Likud-minister van Defensie Yoav Gallant had ontslagen wegens kritiek op de voorgestelde gerechtelijke hervormingen. (Hij zei dat ze de veiligheid van Israël zouden ondermijnen.)

De vakbondsfederatie Histadrut riep op 27 maart een algemene staking uit, die werd gesteund door enkele grote bedrijven, en ceremoniële president Isaac Herzog riep op tot stopzetting van het wetgevingsproces. Er waren ook veel kleinere pro-regeringsprotesten, aangemoedigd door Ben-Gvir, onder meer in Jeruzalem, waar deelnemers Palestijnen aanvielen.

Die nacht stelde Netanyahu de gerechtelijke wetgeving een maand uit en, als concessie aan de fascisten, stemde hij ermee in een nationale Garde onder Ben-Gvir. Het is echter vermeldenswaard dat dit al deel uitmaakte van de coalitieovereenkomst die de regering ondersteunde en een uitbreiding was van plannen die waren ontwikkeld onder de ministeriële voorganger van Ben-Gvir in de regering van Naftali Bennett. De 2.000 man sterke Nationale Garde zal waarschijnlijk officieren bevatten van de bijzonder wrede grenspolitie en zal vrijwilligers inschakelen. Het zal de fascisten voorzien van een militie om Palestijnen aan te vallen, en ook Joodse politieke tegenstanders van extreemrechts.

De regering berekende dat het uitstel haar de tijd zou geven om weer steun te krijgen. Een oorlog, of op zijn minst een groter militair conflict, kan daarbij helpen. Dus verdere moorddadige provocaties zijn waarschijnlijk. Niet alleen invallen op de Westelijke Jordaanoever en de beschietingen van Gaza, maar ook tegen andere staten. Er zijn al luchtbombardementen geweest in de buurt van Damascus in Syrië, na eerdere raketaanvallen op de internationale luchthaven van Damascus.

De protesten gingen niettemin door en eisten dat de gerechtelijke veranderingen volledig worden geschrapt en dat Netanyahu aftreedt. Op 1 april waren er meer dan 165.000 mensen op straat.

De verdeeldheid die in de Israëlische politiek is ontstaan, gaat niet over het zionisme of zelfs maar over etnische zuiveringen. Koloniën op de Westelijke Jordaanoever zijn aan het uitbreiden sinds de bezetting tijdens de Derde Arabisch-Israëlische Oorlog in 1967. Een probleem is het tempo van het proces.

Een groot deel van de Israëlische kapitalistische klasse maakt zich zorgen over de uitstroom van geld van banken en een ineenstorting van buitenlandse investeringen in het land. Politici die geen deel uitmaken van de regeringscoalitie vrezen permanent uit hun ambt te worden gezet door verdere wetswijzigingen nadat de gerechtelijke hervorming is aangenomen. En gewone Joodse Israëli’s maken zich zorgen over de bedreiging van de beperkte democratie die er bestaat.

Maar Likud en de fascisten maken zich geen zorgen over de kapitaalvlucht die de politieke instabiliteit heeft veroorzaakt, of denken dat die zal worden teruggedraaid zodra ze hun positie hebben geconsolideerd. Ze zijn bereid kritiek te weerstaan ​​van liberale zionisten buiten Israël en van trouwe bondgenoten van het land, zoals de VS.

Eind maart was er publiekelijk gekibbel tussen de Amerikaanse president Biden en Netanyahu over de gerechtelijke veranderingen. Maar de alliantie is fundamenteel gezond omdat Israël stoffelijk overschot cruciaal voor Amerikaanse strategie in het Midden-Oosten en Noord-Afrika, gegeven nauwere Saoedisch-Chinese betrekkingen. China heeft tot een zekere mate van verzoening tussen Iran en Saoedi-Arabië bemiddeld en is de grootste afnemer van Saoedische olie. Dus Israël blijft de meest betrouwbare bondgenoot van de VS en heeft de machtigste strijdkrachten in het Midden-Oosten.

Sommige Palestijnen en hun bondgenoten hebben deelgenomen aan de protesten, maar ze werden vaak onvriendelijk ontvangen en vormden een klein deel van de mobilisaties, waarvan de deelnemers overwegend zionisten waren.

De justitiële hervorming zou de onderdrukking van de Palestijnen vergroten en het kolonisatieproces op de Westelijke Jordaanoever versnellen. Het zou de weg vrijmaken voor de vervanging van Israëls apartheidsdemocratie door een autoritair regime. We moeten ons er dus tegen verzetten. We kunnen dat doen terwijl we onze steun voor de Palestijnse bevrijdingsstrijd behouden, kritiek leveren op de racistische en ondemocratische basis van de Israëlische staat en pleiten voor een democratische, seculiere staat in heel het historische Palestina.