Politieke repressie is niet meer wat het was

Een van de meest hardnekkige punten van Karl Marx, vanaf ‘Over het Joodse Vraagstuk’, is dat ondanks de formele vrijheden die we genieten in een liberale staat – het recht op vrijheid van meningsuiting bijvoorbeeld, of de vrijheid van godsdienst – we sociaal en feitelijk onvrij. (Zoals Bruno Leipold rapporteert in zijn Burger MarxVeel van het bewijs van Marx voor deze bewering, vooral over religie, kwam uit reisverslagen aan Amerika, die Marx ijverig las.) Dat is wat het betekent om in een liberale samenleving te leven, zegt Marx: formeel vrij, feitelijk onvrij.

Maar de laatste tijd vraag ik me af of we niet in het omgekeerde leven leven. Ondanks de pogingen van rechtsen om de staat in een repressieve, minder vrije richting te sturen, lijkt de samenleving zich steeds meer tegen deze inspanningen te verzetten. Het creëren van een situatie die in zekere zin het spiegelbeeld is van wat Marx beschreef.

Als ik het huidige moment, sinds Donald Trump voor het eerst aan de macht kwam, vergelijk met eerdere momenten van politieke repressie, dwang en intimidatie, is het moeilijk om niet te concluderen dat dit, zowel op nationaal als op staats- en lokaal niveau, misschien wel het zwakste is. meest mislukte poging om de samenleving en het individuele en collectieve gedrag in de Amerikaanse geschiedenis te controleren.

Er zijn op dit moment natuurlijk veel transversale tendensen, waarbij feiten in tegenstrijdige richtingen wijzen en meerdere interpretaties oproepen. Maar bij elk volledig verslag van de rechtse mobilisatie van de afgelopen tien jaar moet rekening worden gehouden met feiten als deze (en er zijn nog andere waar we op kunnen wijzen):

1. Een paar maanden geleden meldden de media dat ondanks de vele abortusverboden in het hele land, er vorig jaar meer abortussen plaatsvonden dan ooit, ook in staten met de strengste verboden.
2. Na jaren van intensieve inspanningen om de verkiezingen te onderdrukken, zagen we in 2020 de stemcijfers en de electorale deelname omhoogschieten naar het hoogste niveau in een eeuw, vaak onder groepen die historisch gezien een lagere opkomst hadden. Vergeet niet dat dit een verkiezing was waarin Trump en de Republikeinen de macht in handen hadden, zowel op nationaal als op staats- en lokaal niveau.

En nu, vanmorgen, dit, van de New York Times:

Ondanks boekenverboden en andere vormen van druk van beleidsmakers en politiek geëngageerde ouders zijn er tekenen dat veel leraren in staat zijn om mandaten om ras, gender en de Amerikaanse geschiedenis op verboden manieren aan te pakken, te negeren – of op subtiele wijze te compliceren. Volgens RAND heeft slechts een kwart van de leraren gemeld dat restrictieve wetten hun keuze van leerplanmateriaal of instructiepraktijken beïnvloedden.

Maar de ervaringen van de heer Collins en de heer Gallegos laten zien hoe moeilijk het voor politici kan zijn om de leerplannen van openbare scholen te controleren. Het Amerikaanse onderwijssysteem is ‘radicaal gedecentraliseerd’, in de woorden van een historicus. Lokale scholen en zelfs individuele leraren moeten vaak zelfstandig werken, hun eigen leerplanmateriaal kiezen en hun eigen lesplannen schrijven – een structuur die president Donald J. Trump in zijn tweede termijn zou kunnen tegenhouden.

Ik heb de afgelopen acht jaar duidelijk een sterk standpunt ingenomen in de verschillende debatten over fascisme, autoritarisme en Trump. Maar een hardnekkig probleem dat ik in deze debatten niet aan de orde heb zien komen, een probleem dat veel van de discussie en de inhoud ervan overstijgt, is hoe de staatscapaciteit en de politieke capaciteit de afgelopen halve eeuw zijn getransformeerd (vooral door de krachten van het neoliberalisme). , maar ook door verschillende culturele verschuivingen) die het soort oudere projecten van politieke repressie en staatsdwang een beetje ingewikkelder en gevarieerder maken dan ze ooit zouden kunnen zijn geweest. Er zijn uitzonderingen op deze regel: de meest voor de hand liggende zijn de onderdrukking van het debat over Palestina en de mobilisatie tegen transgenders. Deze moeten allemaal deel uitmaken van onze analyse. Maar het resulterende portret kan ingewikkelder zijn dan veel van de recente verslagen suggereren.

Of, zoals Marx zegt in De Burgeroorlog in Frankrijk“[I]Het is over het algemeen het lot van volledig nieuwe historische creaties die aangezien worden voor de tegenhanger van oudere en zelfs ter ziele gegane vormen van sociaal leven.”