Een maand voor de verkiezingsdag plaatste ik dit op Facebook:
Zoals blijkt uit de gebeurtenissen van de afgelopen week rond het onvermogen van de Republikeinen en Donald Trump om vorm te geven aan de meest recente uitgavenwet van het Congres, had ik deze voorspelling vrijwel juist.
Ik moet meteen bekennen dat ik een behoorlijk aantal voorspellingen verkeerd doe. Het meest pijnlijke was dat ik er zeker van was dat Clinton in 2016 zou winnen, een voorspelling die mijn critici mij en mijn lezers begrijpelijkerwijs nooit hebben laten vergeten.
Maar één ding dat ik volkomen gelijk had over de eerste termijn van Trump, voordat deze zelfs maar begon, was dat hij een spectaculair zwakke president zou zijn; mislukking, in plaats van succes, zou zijn lot zijn. De reden voor dat falen en die zwakte, zo betoogde ik keer op keer, had weinig te maken met Trumps persoonlijke onverschilligheid of onverbeterlijke incompetentie, hoe groot die ook waren en zijn. Het had veel meer te maken met het disfunctioneren binnen de Republikeinse Partij en de conservatieve beweging.
Ik bleef dat argument aanvoeren tijdens de eerste termijn van Trump en kreeg er vaak kritiek op. Dat maakt het des te verrassender om de afgelopen maanden te zien dat mensen beweren dat de nieuwe Trump, de Trump die in 2024 aan de macht kwam en won, de pijnlijke lessen van zijn eerste termijn heeft geleerd, toen belangrijke ondergeschikten zich tegen hem verzetten, en nog meer. De belangrijkste Republikeinen verlieten hem. De laatste keer dat ik het had gecontroleerd, was bijna niemand bereid te erkennen dat het verhaal van zijn eerste termijn niet Prometheus Unbound was, maar veel geluid en woede, wat betekende: nou ja, je weet nu hoe dat gaat.
Hoe dan ook, zoals dit Facebook-bericht van oktober suggereert, ben ik er niet van overtuigd dat Trump 2.0 noodzakelijkerwijs heel anders zou zijn dan Trump 1.0. Niets dat met Trump persoonlijk te maken heeft; Ik heb altijd gedacht dat de focus op zijn persoonlijke tekortkomingen en ongelukkig leiderschap ons heeft afgeleid van de diepere rotting binnen de Republikeinse Partij en de conservatieve beweging.
Welnu, met de gebeurtenissen van de afgelopen week hebben de media zich eindelijk de waarheid gerealiseerd: het disfunctioneren gaat door. Het probleem blijft voor Trump wat het altijd is geweest: niet de zogenaamde gematigden in zijn partij, maar extreemrechts. De media, die voor en na de verkiezingen anticipeerden op een nieuwe conservatieve kolos, lijken, althans voorlopig, enige duidelijkheid in hun perspectief te hebben gekregen.
Al die beweringen over een Republikeinse Partij die nu en voor het eerst in handen is van Trump, die doodsbang is om hem te dwarsbomen (of, denk ik, Elon Musk, die nu wordt beschouwd als de echte Mephistopheles van het moment)? Dit is wat de New York Times Daarover zei ik donderdag:
Nog maar twee dagen geleden dreigden de verkozen president Trump en Elon Musk een primaire uitdaging te garanderen voor elke Republikein in het Huis van Afgevaardigden die voor een wetsvoorstel stemde dat geen verhoging van de schuldenlimiet voorzag. Vanavond deden 170 van hen precies dat.
Nogmaals: niets hiervan is nieuw. Zoals ik herhaaldelijk heb betoogd: wanneer de Republikeinse Partij Trump wilde dwarsbomen, deden ze dat ook.
Daar zijn veel redenen voor, maar een belangrijke bron is een combinatie van veranderingen in de partijstructuur, campagnefinanciering en het Amerikaanse bedrijfsleven. Zoals Paul Heideman laat zien in een opzienbarend boek dat (denk ik) volgend jaar uitkomt met Verso, zijn deze hardcore rechtse mensen die Trumps plannen voor het verhogen van de schuldenlimiet in de war hebben gebracht niet alleen maar ideologische puristen en fanatici; de GOP heeft die voor altijd gehad. Het probleem is dat ze onafhankelijke financieringsbronnen hebben en enorme steun in hun districten. Zoals een van hen vertelde Tijden“Ik hou van Donald Trump, maar hij heeft mij niet in deze functie gestemd; mijn district deed dat.” Deze vertegenwoordigers weerspiegelen een dramatische verschuiving, die Heideman terugvoert tot de jaren tachtig en negentig, in de manier waarop de macht binnen de partij werkt en hoe politici aan financiering komen. Het bedrijfsleven is teruggekeerd naar zijn historische manier van politiek machtig zijn, maar intern ongeorganiseerd – en dus niet in staat om de partij van buitenaf enige discipline op te leggen, zoals ze ooit kon.
Dat zorgt niet voor macht of samenhang in de partij, maar juist het tegenovergestelde. Net zoals we machteloosheid en onsamenhangendheid zagen tijdens de eerste termijn van Trump, zien we dat nu, nog voordat zijn tweede termijn is begonnen. Zoals ik al sinds de verkiezingen betoog, is het dwaas idee dat dit allemaal in januari makkelijker zal worden. De Republikeinse Partij zal de kleinste meerderheid in het Huis van Afgevaardigden hebben – kleiner dan de meerderheid die zij in de Senaat zal hebben, wat in de recente Amerikaanse geschiedenis vrijwel nooit met een politieke partij is gebeurd – en dat betekent dat zij, en Trump, in een nog zwakkere positie dan hij en zij waren toen Trump en de partij in 2016 aan de macht werden gebracht.
Bron: jacobin.com
