Josh Zetumer
Je hebt gelijk dat dit heen en weer springen tussen personages die jong en idealistisch zijn en personages die ouder en meer gedesillusioneerd zijn, iets is dat we eerder in televisieshows hebben gezien. Je zou het kunnen vergelijken met een show als Echte detective of iets dergelijks, waarbij de interviews worden gebruikt om het verhaal te onderbouwen. Ik was me ervan bewust dat het al eerder was gebruikt, maar het voelde zo organisch aan in het verhaal, en de wrijving die het veroorzaakte gaf het verhaal meteen een ander niveau.
Vanaf het allereerste begin eindigt de eerste aflevering met Dolours die zegt: “Ik geloofde in al deze dingen over de IRA, en uiteindelijk waren het allemaal leugens.” Die wrijving heb je nodig om het verhaal te vertellen van iemand die jong en idealistisch is. Zonder die wrijving had het kunnen voelen alsof je verheerlijkte wat de IRA deed. Maar in plaats daarvan heb je het gevoel dat dit idealisme uiteindelijk niet goed afloopt. Je weet dat het niet goed afloopt, zowel omdat de serie begint met de ontvoering van Jean McConville, maar ook vanwege jouw vertellers.
Deze ruggengraat van idealisme naar desillusie was voor mij altijd de sleutel. Al heel vroeg wist ik dat het vooral het verhaal van Dolours zou zijn: zij zou het zwaartepunt zijn, en we zouden haar volgen van idealisme naar desillusie. Als het om de meta-verwaandheid van Stephen Rea gaat, was dat een soort kers op de taart; in aflevering zeven zien we haar de romance met Rea beginnen.
Ik voelde me meer dan wat dan ook aangetrokken tot het idee van sterrenkwaliteit, omdat Dolours iemand was die zich vanaf zeer jonge leeftijd door haar leven bewoog en zich als een ster voelde, eerlijk gezegd. Als Republikein – ze vertelde hierover in interviews – had ze het gevoel deel uit te maken van een elite. Ze had een soort geheime kennis die de rest van de kinderen op school niet echt hadden, en die haar door haar moeder en vader was ingeprent.
Ze was ook erg mooi en charismatisch en trok veel hoofden. Er zijn veel mannen die hebben geschreven over hun verliefdheid op Dolours, en tegelijkertijd zijn er veel mensen die denken dat ze een monster was. Ze had de kwaliteit om vanaf jonge leeftijd heel bijzonder te zijn, dus het voelde niet meer dan normaal dat ze bij een filmster terecht zou komen.
Natuurlijk wordt het ingewikkelder als ze niet langer de ster is, zou ik zeggen. Ik wilde daar geen commentaar op geven, omdat ik niet wist hoe dat was in de relatie tussen haar en Stephen, dus daar wordt geen rekening mee gehouden als een groot deel van de show.
Maar haar sterrenkwaliteit neemt zeker een beetje af naarmate ze ouder wordt. Zoals bij zovelen van ons, worden de dingen die haar tot een magnetische jonge persoon maken – de praatzieke persoonlijkheid, de behoefte om te praten – een beetje lastiger naarmate ze ouder wordt en een beetje te veel begint te worden. Dat voelde als iets dat niet alleen specifiek voor haar was, maar ook geldt voor veel mensen die een grote persoonlijkheid hebben en dan te lang in de scene blijven hangen.
Bron: jacobin.com
