Shocktherapie in Argentinië | Rode vlag

In een oud, vervallen theater in Córdoba, Argentinië, kwam in de nacht van 3 januari een massabijeenkomst van arbeiders en studenten uit de culturele sector bijeen. Bijna elke stoel binnen was bezet; Velen stonden opeengepakt naast het bioscoopscherm en stroomden door de gangpaden. Een stroom mensen rende naar voren om op de sprekerslijst te komen. Anderen verzamelden zich in de hitte op de stoep buiten en probeerden verbinding te maken met wifi, zodat ze konden luisteren naar de discussie over het weerstaan ​​van de aanvallen van de nieuw gekozen extreemrechtse president van het land, Javier Milei.

Universitaire docenten werden met gejoel en gejuich ontvangen. Mensen kwamen tussenbeide, maakten ruzie en barstten in applaus uit. Het werd onafhankelijk van de vakbondsleiders georganiseerd, maar geleid door arbeiders die nauwe banden hadden met de bureaucraten. De vergadering zal nu wekelijks bijeenkomen. Haar directe projecten zijn het opzetten van een landelijke nacht van massaprotest op 10 januari en het versterken van een algemene staking op 24 januari, geïnitieerd door de belangrijkste vakbondsfederatie van het land, de Algemene Confederatie van Arbeid (CGT).

Dit soort taferelen spelen zich in heel Argentinië af sinds 20 december, toen Milei de eerste van een reeks massale aanvallen op arbeiders, armen en middenklasse aankondigde. Elke dag brengt een nieuwe prijsverhoging, een ontslag van werknemers of een nieuwe anti-protestmaatregel met zich mee. Het is shocktherapie. De regering probeert het land te overweldigen met zulke frequente aanvallen dat de bevolking niet kan reageren.

In een opiniestuk getiteld “Probeer het niet te begrijpen”, gepubliceerd in een reguliere publicatie, Pagina12journalist Washington Urunga schrijft:

‘Ik veronderstel dat jij, net als velen, probeert te begrijpen wat er momenteel in het land gebeurt… Als je wat advies wilt van deze eenvoudige kroniekschrijver: don‘Verspil uw tijd niet, blijf het niet proberen. Omdat in werkelijkheid alle, absoluut alle criteria en categorieën die tot nu toe werden gebruikt om de politiek te lezen, en in het bijzonder de manieren om in de Argentijnse samenleving met elkaar om te gaan, in de vuilnisbak zijn gegooid.”

De belangrijkste aanvallen van Milei zijn opgenomen in twee pakketten. De eerste is het Besluit noodzaak en urgentie (DNU), dat op 20 december is afgekondigd en op 29 december in werking is getreden. Het omvat privatiseringen van publieke bezittingen en aanvallen op werknemers. Milei duwde de DNU erdoor bij uitvoerend decreet, waarbij hij de democratische instellingen van Argentinië omzeilde.

Twee dagen na Kerstmis presenteerde hij zijn tweede pakket aanvallen aan het Congres. Dit tweede wetsvoorstel, bekend als de omnibuswet, verklaart het land in een ‘publieke noodtoestand’. Het omvat 664 aanvallen die betrekking hebben op bijna elk aspect van het leven.

Als het wordt aangenomen, krijgt de regering speciale bevoegdheden om het Congres twee jaar lang te omzeilen verander het kiesstelsel ten gunste van de rijkste politieke partijen. Het zal het systeem van open voorverkiezingen voor kandidaten, dat momenteel kandidaten voor een nationaal ambt selecteert, afschaffen, gratis advertentieruimte voor kandidaten verwijderen en het plafond voor donaties aan politieke partijen verhogen.

Het wetsvoorstel omvat een hardhandig optreden tegen protesten en stakingen, wat ertoe zou kunnen leiden dat protestorganisatoren tot zes jaar gevangenisstraf krijgen. Bijeenkomsten van meer dan drie mensen die wegen of industrie belemmeren, zullen met gevangenisstraf worden bestraft. Het maakt 41 overheidsbedrijven “onderwerp van privatisering”, waaronder de belangrijkste luchtvaartmaatschappij van het land, de spoorwegen, de oliemaatschappij YPF, het postkantoor, de munt en de publieke media.

Gecombineerd zouden de twee wettenpakketten de grootste veranderingen in de economische en sociale situatie van Argentinië inluiden sinds de val van de rechtse dictatuur die het land tot halverwege de jaren tachtig regeerde.

Daarbij komt nog een reeds bestaande inflatiecrisis. Begin januari stegen de benzineprijzen met 27 procent. Milei staat op het punt om te gaan tarieven invoeren Dat zal de elektriciteitsprijzen voor huishoudens met een middeninkomen met 337 procent en voor huishoudens met een laag inkomen met 129 procent doen stijgen. Dezelfde tarieven zullen in een groot deel van het land de prijs van buskaartjes met ongeveer 500 procent en die van gas met wel 700 procent verhogen. Milei heeft ook 1.500 staatswerknemers en honderden gezondheidswerkers ontslagen.

De politieke situatie kent veel bewegende delen. De kapitalisten staan ​​verenigd achter de aanvallen van de president, die de Argentijnse samenleving zullen herstructureren in het belang van de rijken. Delen van de rechtbanken en wetgevers zijn verdeeld, vooral omdat Milei de democratische instellingen heeft omzeild. Het deel van het DNU-pakket dat betrekking heeft op de rechten van werknemers is bijvoorbeeld tijdelijk geblokkeerd door de arbeidsrechtbank. De doorslaggevende stem werd uitgebracht door een extreemrechtse rechter die zich verzet tegen de pogingen van Milei om de rechterlijke macht te omzeilen.

Werknemers‘ vergadering in Córdoba, 3 januari. FOTO: Jasmijn Duff.

Onder de onderdrukten is de situatie gemengd. Grote aantallen armen, arbeiders en middenklasse stemden bij de algemene verkiezingen in november op Milei. Milei won in de tweede ronde 56 procent van de stemmen. Toch zijn in veel buurten bijeenkomsten bijeengekomen om het verzet tegen de aanslagen te bespreken.

“Mensen zijn verdeeld. Maar beetje bij beetje zorgen de stijgende kosten ervoor dat mensen zich realiseren dat ze verkeerd hebben gestemd”, vertelde Tatiana, een deelnemer aan een buurtvergadering in Córdoba. Rode vlag. “Mensen zullen komen vechten als het eten hun tafels niet meer bereikt. We gaan de straat op zonder een stap terug te doen. Heel Argentinië moet eruit komen. We moeten protesteren [the general strike on 24 January] zichtbaar zodat mensen weten dat vechten mogelijk is.”

Sommige werknemerssectoren, waaronder staatspersoneel, gezondheidszorgwerkers en culturele werkers, hebben bijeenkomsten en marsen gehouden. Sommige hiervan werden geïnitieerd door vakbondsfunctionarissen; anderen zijn van onderaf verdreven. Massa, spontaan cacerolazo Protesten schokten het land van 20 tot 22 december, toen het DNU-pakket voor het eerst werd aangekondigd. Braadpan Protesten (letterlijk ‘schotelprotesten’) zijn van oudsher een vorm van middenklassedemonstratie waarbij mensen hun huis verlaten terwijl ze op potten en pannen slaan en anderen aansporen om zich bij hen aan te sluiten de straat op. Sinds Kerstmis zijn er meer geweest cacerolazo protesten in het hele land, maar van aanzienlijk kleinere omvang.

In de komende weken staat een reeks verenigde massa-acties gepland. Werknemers uit de culturele sector hebben het hele land gebeld cacerolazo op 10 januari. De vakbond die werknemers in de publieke sector vertegenwoordigt, heeft op 15 januari een actiedag uitgeroepen. Dan komt de algemene staking op 24 januari – de eerste in vijf jaar en opgeroepen als reactie op druk van de basis van de vakbonden en extreem-links georganiseerd. Het zal belangrijk zijn in termen van het geven van een gezamenlijke leiding, zodat arbeiders en andere delen van de bevolking meer vertrouwen krijgen om tegen de regering te vechten.

Het gevaar bestaat dat de CGT dit alleen zal gebruiken om een ​​deel van de druk waar zij onder staat te verlichten en vervolgens zal proberen toekomstige acties te belemmeren. De leiding van de CGT voert sinds de aankondiging van de DNU semi-geheime onderhandelingen met de regering. Voorlopig organiseren de extreem-linkse groepen zich om de algemene staking zoveel mogelijk op te bouwen en proberen ze ervoor te zorgen dat er na 24 januari momentum ontstaat.