Elke eerste van de maand betaalt de helft van de huurders in het land meer dan 30 procent van hun loon aan hun verhuurder. Een kwart van hen betaalt het grootste deel in huur — een enorme geldtransfer van bazen naar verhuurders die huurders blut, uitgebuit en woest achterlaat.
In steden, dorpen, plattelandsgebieden en reservaten in het hele land organiseren huurders zich voor lagere huur en betere omstandigheden. Via lang bestaande organisaties en nieuw gevormde autonome huurdersvakbonden verzetten ze zich tegen verhuurders, dringen ze aan op strengere huurcontroles en bewijzen ze de macht van georganiseerde huurders. Hoewel hun eisen van plaats tot plaats verschillen, worden de woorden die worden gebruikt om de visie voor een betere toekomst te beschrijven steeds vaker hetzelfde: “sociale huisvesting.”
In een land dat zo groot en divers is als de Verenigde Staten, is het niet verrassend dat de precieze betekenis van deze woorden per plaats verschilt. Over het algemeen vragen huurders echter om huisvesting die niet-commercieel is, door de bewoners wordt beheerd en breed toegankelijk is.
Het kan huurwoningen omvatten (zoals sociale huurwoningen, die permanent betaalbaar zijn en buiten de speculatieve markt vallen) en coöperaties (waar bewoners een deel van hun gebouw bezitten, maar niet veel kunnen verdienen aan de wederverkoop ervan). Het kan worden geproduceerd via nieuwbouw of door verwerving en conversie, zoals wanneer een privéhuurgebouw door zijn huurders wordt gekocht en wordt omgezet in een coöperatie met beperkt eigen vermogen.
Maar sociale huisvesting in al zijn vormen is een groot verschil met de asociale huisvestingsnorm, waarin van huizen wordt verwacht dat ze enorme winsten opleveren voor hun eigenaren en ongeorganiseerde huurders het slachtoffer zijn van de kleingeestige tirannie van verhuurders.
Tot nu toe heeft het organiseren en wetgevend werk voor sociale huisvesting plaatsgevonden op stads- en staatsniveau. Zo stemden inwoners van Seattle om een gemeentelijke ontwikkelaar van sociale huisvesting op te richten, terwijl de wetgevende macht van Rhode Island ervoor koos om COVID-hulpfondsen te gebruiken om een sociaal huisvestingsprogramma op staatsniveau op te zetten.
Vandaag hebben congreslid Alexandria Ocasio-Cortez uit New York en senator Tina Smith uit Minnesota een nieuwe nationale wetgeving ingediend die, als deze wordt aangenomen en gefinancierd, een grote stap zou zijn in de richting van de revolutie op het gebied van sociale huisvesting.
De Homes Act van 2024 zou een Housing Development Authority (HDA) voor het hele land creëren. De HDA is ondergebracht bij het federale Housing and Urban Development (HUD) agentschap, maar opereert autonoom. De enige missie van de HDA zou zijn om sociale huisvesting te bouwen, kopen, renoveren en exploiteren, wat het definieert als huisvesting met publiek, non-profit of residentieel eigendom; permanente bescherming en betaalbaarheid; gemeenschapscontrole; en diepe duurzaamheid en toegankelijkheid. Het zou worden bestuurd door een raad die niet alleen deskundige benoemingen op het gebied van huisvesting en het milieu omvat, maar ook haar bewoners en leden van de vakbonden die het bouwen en ondersteunen.
De HDA zou een flexibel voertuig zijn, gemodelleerd naar een rapport uit 2020 van Urban Democracy Lab getiteld “The SHDA — A Proposal.” Het zou zelf sociale woningen kunnen bouwen; het zou antisociale woningen kunnen kopen en deze ombouwen tot sociale woningen, en deze vervolgens zelf kunnen exploiteren of doorgeven aan huurders, arbeidskrachten of gemeenschapsgroepen; het zou sociale huisvestingsprojecten kunnen financieren die worden uitgevoerd door staats- en gemeentelijke huisvestingsagentschappen of Public Housing Authorities; of het zou sociale huisvestingsprojecten kunnen financieren die worden geïnitieerd door huurders-, arbeidskrachten- en gemeenschapsorganisaties of door Community Land Trusts.
Hoewel de mechanismen flexibel zijn, zijn de normen voor huisvesting vrij streng. Om de doelen van decommodificatie en eerlijke huisvesting te bereiken, moet ten minste 40 procent van de huizen die het creëert betaalbaar zijn voor degenen met de laagste inkomens (gedefinieerd als 0 tot 30 procent van het lokale mediane inkomen, of AMI). Nog eens 30 procent kan beschikbaar zijn voor mensen onder de 80 procent van AMI. (Ter vergelijking: het gemiddelde huishouden in New York City verdient 71 procent van AMI.) De laatste 30 procent is helemaal niet inkomensgericht.
De huurprijzen in sociale huurwoningen zijn vastgesteld op 25 procent van het inkomen van huurders — 5 procentpunten lager dan de norm voor “betaalbare huisvesting” in de Verenigde Staten van vandaag, maar in lijn met oudere normen over hoeveel huurders naar verwachting voor huisvesting moeten betalen. De huurprijzen mogen niet meer stijgen dan 3 procent of de jaarlijkse consumentenprijsindex, afhankelijk van welke lager is.
Alle woningen zouden worden voorzien van sterke bescherming tegen discriminatie en onterechte uitzettingen en zouden in elke ontwikkeling gekozen huurdersverenigingen hebben. De woningen zouden worden gebouwd en onderhouden met strenge arbeidsnormen, zodat er geen sprake zou zijn van vakbondsverbreking, oplichting door zelfstandige aannemers of ondermaatse lonen in sociale woningen. Ze zouden voor altijd in handen zijn van de HDA en noch de gebouwen noch het land zouden ooit geprivatiseerd kunnen worden.
Onder de Homes Act zouden grote groepen huurders een expliciet recht en mogelijkheid hebben om hun huizen om te zetten in sociale huisvesting. In een sectie over “Gemeenschap en Huurdersmogelijkheid om te Kopen” stelt de wet huurders in verschillende soorten door de federale overheid gesteunde huisvesting in staat om om te zetten in een sociaal huisvestingsmodel naar keuze van de huurders wanneer hun gebouw te koop, te privatiseren of te slopen is.
Tegelijkertijd zou het wetsvoorstel voortbouwen op de Green New Deal voor openbare huisvesting van Rep. Ocasio-Cortez en Senator Bernie Sanders door het gevreesde “Faircloth Amendment” (dat federale financiering voor nieuwe ontwikkeling van openbare huisvesting blokkeert die verder gaat dan wat er al is) in te trekken en fondsen te werven om bestaande openbare huisvesting in goede en duurzame staat te brengen.
Samengevat vertegenwoordigt het wetsvoorstel een gedurfd platform voor het behouden, ombouwen en bouwen van sociale woningen in het hele land. Als het zou worden gefinancierd op het niveau van de hypotheekrenteaftrek, de hoogste huisvestingsuitgave van ons land, en een van onze meest regressieve, zou het in de loop van een decennium tussen de 1 miljoen en 1,8 miljoen groene sociale woningen opleveren.
Het huisvestingssysteem dat in de Homes Act is geschetst, lijkt in niets op wat we in de Verenigde Staten gewend zijn. Hoewel we een belangrijke erfenis van sociale huisvesting hebben, hebben we decommodificatie nooit genormaliseerd als de hoeksteen van ons huisvestingssysteem.
Het invoeren van wetgeving zoals de Homes Act bereikt dat doel niet op zichzelf, maar het biedt ons een concreet beeld van hoe die transitie eruit zou kunnen zien. Het benadrukt ook de ernstige kloof tussen wat ons huisvestings- en stadsplanningssysteem op dit moment doet — het promoten van particuliere winsten in onroerend goed terwijl de publieke voorziening van huisvesting wordt geminimaliseerd — en wat we nodig hebben.
Het doel van wetgeving als deze is niet om deze onmiddellijk door te voeren, aangezien geen nuchter persoon zou verwachten dat het huidige Amerikaanse Congres zich zou scharen achter de steun. Het doel is ook niet om het rommelige werk van organiseren te vervangen door de schematische en technische taal van wetgeving. In plaats daarvan is het doel om organiseren te inspireren: om te laten zien dat de status quo niet de enige manier is waarop onze huisvesting zou kunnen functioneren, om huurdersorganisaties een concrete en bevestigend visie te geven om naartoe te bouwen, en om socialistische kandidaten voor een functie een platform te bieden om op te rennen.
Alleen door massa-organisatie kan wetgeving als de Homes Act van een verre visie veranderen in een onmiddellijke realiteit. En het is alleen vanwege de massa-organisatie die al plaatsvindt dat een wetsvoorstel als dit vandaag wordt ingediend.
Bron: jacobin.com
