Rik Halpern
Eén kenmerk dat in deze formulering ontbreekt, is de manier waarop de CIO zich werkelijk aan de Democratische Partij hechtte. Wanneer we nationaal aan de politiek en de CIO denken, sluisde de CIO de stemmen van de arbeidersklasse naar Roosevelt en de Democratische Partij, lokaal, over de gehele staat en nationaal. Je zou kunnen beargumenteren, en sommige historici hebben dit betoogd, dat de CIO gedurende het grootste deel van de jaren dertig in werkelijkheid de linkervleugel van de Democratische Partij was. Er was echter een punt, vooral nadat de CIO-actie in het hele land eind jaren dertig afnam, dat arbeiders verwachtten dat Lewis en de CIO een Labour-partij zouden vormen en zouden breken met de Democratische Partij.
In de aanloop naar de verkiezingen van 1940 stonden ze zelfs op het punt om Lewis te volgen in een Amerikaanse Labour Party. Ik herinner me dat ik in deze periode in een aantal oral history-interviews met pakhuisarbeiders hoorde dat ze zich in de vakbondszaal rond de radio verzamelden omdat Lewis een landelijke toespraak zou houden, en ze waren er zeker van dat dit het moment was. Maar in plaats van de vorming van een Labour-partij aan te kondigen, steunt hij de Republikein Wendell Willkie. In één geval, en misschien is dit apocrief, maar het wordt herhaald in het interview, heerst er doodse stilte in een vakbondszaal vol met honderden werknemers, en dan loopt iemand naar de radio en gooit hem uit het raam.
Dit hoeft misschien niet letterlijk waar te zijn, maar er was een belangrijk kruispunt en in de late jaren dertig werd een splitsing gemaakt naar de plek waar de CIO de Democratische Partij moest steunen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt die alliantie tussen de CIO en de Democraten versterkt. Veel vakbondsleiders krijgen posities op hoog niveau in de federale overheid. Er is een belofte om niet te staken, enz. Het verhaal van de vleesverpakkingsindustrie speelt zich iets anders af: in de jaren veertig behouden ze een traditie van politieke onafhankelijkheid, die feitelijk terugkomt en hen op een bepaalde manier achtervolgt.
In 1948 stelde Roosevelts voormalige minister van Landbouw en voormalig vice-president Henry Wallace zich kandidaat voor het presidentschap met de Progressive Party-ticket. Wallace voerde campagne voor voortgezette vreedzame coëxistentie met de Sovjet-Unie, die in oorlogstijd een bondgenoot was geweest, en voor de verlenging van de New Deal. Dit was zeer aantrekkelijk voor een aantal werknemers, niet alleen in de vleesverpakking, maar ook in andere bedrijfstakken. In sommige andere bedrijfstakken werden vakbonden die Wallace steunden feitelijk uit de CIO gezet, grotendeels vanwege deze steun voor Wallace en deze aanhoudende zichtbare linkse houding. De UPWA werd niet verdreven en bleef ruimte openhouden voor een meer pluralistische benadering van de politiek.
Politiek gezien was de CIO dus beperkend, maar ik denk niet dat het een vergissing was om bij de CIO te komen. Het was absoluut noodzakelijk dat werknemers in een sector als de vleesverpakking de grootverpakkers aan tafel brachten. Het was allemaal leuk en aardig om de Armor-fabriek in Chicago te organiseren, maar als je Armor niet in Birmingham, Alabama en in Dallas/Fort Worth zou kunnen organiseren, zou je de goederen qua lonen niet kunnen leveren. en voordelen voor alle pakhuisarbeiders, en je zou het interracialisme van Chicago niet naar het zuiden kunnen blijven verspreiden.
De pakhuisarbeiders konden zich grotendeels buiten het industriële Noorden organiseren omdat ze verbonden waren met de CIO, omdat het een nationale beweging was. De CIO hielp bij het creëren van de mobilisatie van een hele arbeidersklasse die niet mogelijk zou zijn geweest zonder deel uit te maken van die grotere organisatie, ongeacht wat er later gebeurde.
De CIO in de jaren dertig had wat ik een kosmopolitische oriëntatie zou kunnen noemen. Met andere woorden, er waren arbeiders uit Chicago nodig en ze zeiden: “Jullie zijn niet alleen pakhuisarbeiders in Chicago, jullie maken deel uit van de Amerikaanse pakhuisarbeiders.” Of: “Je bent niet zomaar een pakhuisarbeider, je bent een arbeider, je bent lid van de arbeidersklasse.” Dat was in deze periode een heel, heel krachtig iets en hielp de organisatie uit te breiden naar honderden andere industrieën.
Bron: jacobin.com
